"Yapmadım de !" Öyle bi bağırmıştı ki boğazının dahi yanmasına izin vermişti. Olurmuydu bir insan bir gün içinde hem yaşar hem ölürmüydü. O ölmüştü öncesinden ama neden her şey onun başına gelmek zorundaydı ki. Bir insanın bu acılara daha ne kadar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.BÖLÜM:'ALACAKARANLIĞINSONIŞIĞI'
İnsanların korkuları vardır. Karanlıktan korkmak gibi , yalnızlıktan korkmak gibi, ölümden korkmak gibi. Bazılarınınki bambaşkadır. Mesela mutluluktan korkmak veya yaşamaktan korkmak gibi. Bir insan neden mutlu olmaktan ve yaşamaktan korksun ki. Ben söyleyeyim;
Çünkü mutlu olmak da , yaşamak da zehir gibidir. Her gününde her anında zehirler seni, sen onun tutkusuna kapılıp giderken o gizli bir şeytan gibi sarar tüm benliğini. Anınıbekler , seni öldürecek darbeyi vuracak anı. Herşeye dört elle baglıyken bir bakmışsın sonrasında. BUM! Herşey mahvolmuş, bitmiş. Aslında yaşamaya dair hiçbir şey kalmamış geriye.
Avare , avare yürüyordu adını bile bilmediği sokakta , hiç kimse gelmemişti peşinden , gelmesini de istemiyordu zaten. O kadar yorgundu ki sanki dünyanın bütün dertleri ve sıkıntıları kendisinin omuzlarına yüklemişlerdi. Bir baba nasıl bu kadar sevgisiz olabilirdi kafası hala almıyordu. Acımadan almıştı tüm geçmişini ellerinden, yok etmişti küçüklügünü. Tek bildiğibir şeyvardı şu an, o da artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı idi. Kararlıydı artık bir şeyleri sindirmeyecekti küçük bir kız çocuğu gibi hayatının mahvolmasına sessizce bir köşede oturup seyirci olmayacaktı.
Nereye gittiğini bile bilmediği yolun sonundaki parkın köşesinde durdu. Ağlama sesi geliyordu, çocuk ağlama sesi. Ama neredeyse saat sekiz olmuştu ve sokakta tek tük insanlar vardı. Yani en azından kendi bulunduğu yerde öyleydi. Daha dikkatli kulak verdi sese, parkın içerisinden geliyordu. Tereddüt etmeden o tarafa ilerledi.
Bulmuştu sesinsahibini , küçük yaklaşık 5-6 yaşlarındaki bir kız çocuğu salıncağa oturmuş usul usul sallanarak ağlıyordu. Ne kadar da masum olduğunu düşündü o an Ece. Ve birşey daha dank etti kafasına. Bu hayat sadece kendisine ve büyüklere değil , küçücük neredeyse daha dünyada hiçbir günahı bulunmayan çocuklara bile acımasız idi. Allah bilir ne kadar yük yüklenmişdi o küçücük omuzlarına ki bu kadar içli ağlıyordu.
İlerledi ve kendisi de yanındaki salıncağa oturdu. Bir süre o kızla birlikte usul usul sallandılar salıncakta. Ece kızın sakinleşmesini bekledi çünkü o ağlayana ağlama demenin saçma olduğuna inanırdı. Geçti. Bir süre sonra , o içli ağlamalar iç çekmecelere çevirdi kendini. O vakit çevirdi kafasını küçük kıza.
