"Yapmadım de !" Öyle bi bağırmıştı ki boğazının dahi yanmasına izin vermişti. Olurmuydu bir insan bir gün içinde hem yaşar hem ölürmüydü. O ölmüştü öncesinden ama neden her şey onun başına gelmek zorundaydı ki. Bir insanın bu acılara daha ne kadar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10.BÖLÜM : " AY'IN KARANLIK YÜZÜ "
Her şeyin ilacı ölmek miydi?
Bu hayattan silinmek. Ben gerçektenölmek istiyor muydum peki? Gerçekten gitmek istiyor muyum?
Bilmiyorum.
Anne , anneciğim neredesin? Nefesim , cigerlerim artık bana yetmiyor anneciğim. Ben nefes alamıyorum anneciğim. Ben senden ayrılmak istemiyorum...
Dizlerine başımı koyup saçlarımı okşamanı istiyorum sadece anne. Ellerimi yukarıyadoğruuzattım.
Anne lütfen tut ellerimden veçek beni bu karanlıktan , ben yaşamak istiyorum anne ben nefes almak istiyorum ben yaşamı hissetmek istiyorum, ben senin kokunuiçimeçekmek istiyorum. Ben daha çok küçüğüm annem , ben daha senin o küçük kızınım.
Gözlerimi son defa kapatmadan öncebileğimden tutulup yukarı çekildiğimi hissettim. Havuzun üstüneçıkıpkenarına yatırıldıgımı da hayal meyal görüyordum. Kim çıkarıyordu ki beni? Ama ne yazık ki hâlâ alamıyordum nefes. Birinin göğsüme sertçebaskıyaptığınıhissettim. Ağzımdan bir dolu su çıkarken sonunda nefes alabilmiştim. Evet sonunda cigerlerime oksijen girebilmişti. Hâlâ hayattaydım ve yaşıyordum.
Ölmemiştim.
Ne büyük bir mucize ama!
Beni kurtaran kişi elimden tutup beni oturttugunda gördümyüzünü. Bu Karan'dı. Gözlerim onun yüzünühızlıca taradığında sinirli olduğunuanlayabilmiştim. Neden kötükötübakıyordu ki gözlerime.
"Ne yaptığınısanıyorsun sen?"
Bu kez ona sinirle bakan taraf bendim. Ondan beni kurtarmasını kim istemişti ki.
