"Yapmadım de !" Öyle bi bağırmıştı ki boğazının dahi yanmasına izin vermişti. Olurmuydu bir insan bir gün içinde hem yaşar hem ölürmüydü. O ölmüştü öncesinden ama neden her şey onun başına gelmek zorundaydı ki. Bir insanın bu acılara daha ne kadar...
Eğer olur da bir yazımyanlışıbulursanız lütfen satır arası yorumlara yazın olur mu?
Şarkıönerileri (kesin dinleyin bence!)
Ruelle: Deep End Şebnem Ferah :Çok Yorgunum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5.BÖLÜM: "KÜL"
Ne kadar da tuhafdı bu hayat , bize verebileceklerinin bir sınırlaması yoktu. Bazenleri tuhaf anılarımız olur , sanki geçmişte o anı yaşamış gibi hissedersiniz. Bazen de sanki hayatlarımızın bazı yerlerinde bir kesit gibi gelir geleceğimiz gözlerimizin önüne.
Çok ama çok kötü bir ihletti bu kıskançlık. Bir kere girince insan vücuduna çıkmak bilmezdi. Damarlarına yayılır ve her kalp atışında daha da kuvvetlenip, güçlenirdi. Sanırım ben de tam şu an öyle bir durumun içerisindeydim. O kız, benim canıma sarılan kız , Alaz'ın kuzeniydi , İzmir'de yaşıyorlardı ailesiyle , buraya kadar tamam ama her yıl ailesi gelmese bile kendisi kesin damlardı buraya.
Kıskançlıkla harmanlanmış öfkem ile atıyordum bu sert adımlarımı, o kız ile onu tek bırakmıştım resmen bu sakinliğe bile şükürdü şu durum için. Hiddetle hazırlık odasına girdiğimde kızların ortada bir topluluk oluşturduğunu gördüm.
"Ne oluyor burada?" O tarafa ilerleyip kızları biraz ittirdim ve yerde yatan kızın suretini gördüm.
Bu Sıla idi.
"Seni görmek için geldiğini söyledi biz de senin dışarda olduğunu söyleyince tam dışarı çıkacaktı ki birden düşüp bayıldı. Ne olduğunu biz de anlayamadık."
"Tamam hadi yerden kaldıralım." Hepimiz eğilip onu yerden kaldırdık ve oturaklara yatırdık.
"Tamam kızlar bundan sonrası bende siz işinize bakabilirsiniz." Çantamdan suyu çıkarıp elime döktüm ve yüzüne küçük küçük sıçrattım. Gözleri hâlâ kapalıyken kırpıştırmaya başladı, uyanıyordu.
"Sıla. Sıla." Yavaşça açtı gözlerini , kahvelerini görmem ile kocaman gülümsedim. Yavaş yavaş kolundan tutup doğrulttum ve sırtını duvara yasladı. Oturuyordu şimdi.
"Daha iyi misin?" Kafasını sallayarak beni onayladı.
"Ne oldu Sıla, sen güçlü bir kızsın kolay kolay bayılmazsın." Yine kafasını sallayarak onayladı beni.
"Öyleyim değil mi? Güçlüyüm her şeyin üstesinden gelebilirim." Kafasını iki yana sallarken tebessüm etti ama bu gülüş mutluluktan değildi kabullenişin ve bıkmışlığın simgesiydi. Çoktan gözleri dolmuştu çünkü.
