"Diğerleriyle geçen derin konuşmalardansa, seninle garip bir sessizliğin içinde olmayı tercih ederim."
•••
Park Chaeyoung, ailesinin kusursuz olması için uyguladığı baskılarla başa çıkmaya çalışmaktan yorulmuştu. Ve Park Jimin, sevdiği kızın günden...
"Sadece daha mutlu olmak istiyorum. Bu çok büyük bir açgözlülük mü?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
"Sınavların açıklandı mı?"
"Notların nasıl?"
"Okulda kaçıncı olmuşsun?"
"Son zamanlarda kilo mu aldın sen?"
"Yediklerine neden dikkat etmiyorsun?"
"Roseanne, gittikçe şımarık bir kız oluyorsun!"
Başımı ellerimin arasına alarak gözlerimi kapattım. Annem ve babamın bana söylediği tüm bu şeyler, onlar sustuğunda bile zihinimin içinde dönüp durmaya devam ediyordu. Onların istediği gibi bir insan olmaya çalışıyordum ama asla memnun olmuyorlardı. Asla onların istediği çocuk olamıyordum. Sadece görünüşten ve başarılarımdan ibarettim onlar için.
Bana hiç nasıl olduğumu sormuyordular mesela.
Bana hiç konuşmak isteyip istemediğimi de sormuyordular. Öyle ki, konuşacak bir arkadaşımın olmasını dahi istemiyordular.
"Bir arkadaş çevrenin olması, derslerde olan başarının azalmasına sebep olacaktır. Buna gerek yok."
Yorulmuştum. Artık o kadar çok yorulmuştum ki, sanki tüm emeklerimi ateşe verseler, söndürmek için bir damla suyu bile harcamazdım. Öylesine anlamsızdı tüm bu uğraşlar ve başarılar.
Odamın kapısı çalındığında gözlerimi açıp oturduğum yerde dikleşerek test kitabımla uğraşıyormuş gibi yaptım. "Girin," dediğimde evin çalışanlarından biri başını hafifçe içeriye uzatarak "Rahatsız ettiğim için üzgünüm ama akşam yemeği için misafirleriniz var. Anneniz güzelce hazırlanmanızı ve yarım saat içinde aşağı inmenizi istiyor küçük hanım." Yalandan bir tebessümle ona bakarak başımı onaylarcasına salladım. "Teşekkür ederim. Birazdan orada olacağım."
"Kilo almışsın, siyah giyin ki zayıf göstersin."
"En kısa zamanda tekrar diyete başlamalısın, Chaeyoung. Belli ki spor tek başına fiziğini korumaya yeterli değil."
Yutkunarak başımı iki yana salladım. Düşünme, at o sesleri kafandan Chae.
Sabah duş aldığımdan tekrar duş alma gereği duymadım. Dolabıma ilerleyip siyah, annemin değişiyle beni zayıf gösterecek bir elbiseyi çıkarıp yatağımın üzerine bıraktım. Topuklu ayakkabı giymediğim için annemin bana gözlerini nasıl dikeceğini tahmin etsem de kendi kendime omuz silkerek beyaz spor ayakkabılarımı da kenara bıraktım.
Üzerimi giyinirken aynaya bakmış, çirkin olup olmadığımı düşünmüştüm. Bu yüzden mi sevmiyorlardı beni, çirkin miydim? Aslında koyu bir saç rengine sahiptim ancak annem doğal saç rengimin yakışmadığını düşündüğünden, sarıya boyatmıştık. Bana fikrimi sormamıştı, yapacaksın demişti ve yapmıştım. Sarı, uzun saçlarım belime uzanıyordu. Giydiğim siyah elbiseyle bana kalırsa güzel duruyordum ve kilo aldığımı da düşünmüyordum. Annem neden hiç beğenmiyordu beni? Aşağı indiğimde memnuniyetsiz bir ifadeyle beni süzeceğinden emindim.
