SALLY'S POV--
Araw araw na kong nagbabantay dito sa ospital at araw araw na din kaming nagdadasal para gumising na sya.. three weeks na din palang comatose si Andrei...
"Tara na muna sa labas at kumain ka na muna dyan" 12:45 pm na pala di ko napansin ang oras.
"Ahh.. sige kuya.. sunod na ko." Nagpalam na din muna ako kay tita at sumama na kay kuya.
"Okay ka lang ba.. yung business mo ba, baka napapabayaan mo na din shop mo ahh"
"Ah.. don't worry kuya okay ako at ang trabaho ko ha kaya na nila yun.. kaya ikaw dyan wag kang masyadong nag aalala ahh" sabay pisil ko sa ilong nya.. masyadong nag aalala eh..
"okay okay... sabi mo eh.. sakit nun ahh.. "
" Ikaw kasi dyan kung makapag alala ka.. mabuti pa eh tapusin na natin tong pagkain natin dito okay. at bumalik na tayo dun."
At ayun nga kumain na kamii at pumunta na ulit sa loob..
"Tita.. kayo po ba kumain na po kayo.." lumapit ako sa kanya pati na din kay tito,
"Oo ija, kumain na kami,,--- sige ikaw na muna dito may tumatawag lang sa phone ko" lumabas na nga si tita at naiwan kami nina kuya, walang umiimik samin, ang tahimik lang ahh.. kaya umupo na lang ako dun sa may tabi ni Andrei at hinawakan ko ulit yung kamay nya,
Teka..
Yung
yung
kamay nya.. GUMALAW!!!!
"Tito yung..--yung kamay n-ni Andrei gumalaw..." napatayo ako bigla sa kinauupuan ko.
"Huh??" Pati si tito at si kuya lumapit na din ..
Yung mga mata nya, gumagalaw din.. bumibilis ang tibok ng puso ko... napahawak tuloy ako sa braso ni kuya ng mahigpit. at si tito eh tumawag na ng doktor
Pumasok na din si tita at agad pumunta sa tabi ni Andrei.
"Andrei..." bulong ko sa sarili ko, dahan-dahan nyang binubuksan ang mga mata nya...
"Anak ko... " maluha-luha na si tita, at nakikita ko sa mukha nya ang mga ngiti at tuwa na nararamdaman nya.
Dahan-dahan nyang inalis yung oxygen mask nya.. at ngumiti samin,
"SALLY"
ito yung unang salitang sinabi nya, ito yung unang pagkakataon na nasambit nya ulit yung pangalan ko
"Andrei.. Andrei.." yumakap ako sa kanya, naramdaman ko na naman na nagtutubig yung mata ko,, ayan na naman ang mga luha ko,, pero this time lumuluha ako hindi dahil nasasaktan ako, lumuluha ako kasi masaya ako, na nagising na siya.
"Aray,, ano ba masyado mo naman akong na-miss," napahigpit ata yung yakap ko sa kanya eh,, eh sa na-miss ko eh ano ba,
"Sorry..-*sobs* sorry, " bumitaw na din ako sa pagkakayakap ko at pinunasan ang luha ko.
Dumating na din yung doktor at tiningnan si Andrei,
"Oh, mukang okay na sya talaga ah, everything's normal, well, ililipat na lang natin sya ng room okay, maiwan ko na muna ulit kayo dito.. "
