YARA

11. Bölüm

Ben geldim bölüm içime pek sinmedi ama sizi fazla bekletmek istemedim

Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin.

Bu arada bugün doğum günüm her beğeni ve yorumu iyi ki doğdun gclfdm olarak düşüneceğim

İnşaAllah beğenerek okursunuz iyi okumalar...

Şaşkınlık içinde olanları kavramaya çalışıyordum bu adam Yusuf'un abisi mi? E hani iki gün sonra gelecekti ben mi yanlış hatırlıyorum.

Yusuf başını bana çevirip kıyafetlerime bakmaya başladı. Bende onunla beraber şortlu pijama takımıma bakmaya başladım dışarda havalar soğudukça Yusuf evin ısısını arttırıyordu o yüzden şort giyiyordum ama abisinin karşısına böyle çıktığım için utanmıştım.

Başımı eğip Yusuf'un arkasına biraz daha yaklaşıp kızaran yanaklarımı ve kendimi saklamaya çalıştım.

"Abi sen otur biz geliyoruz." diyen Yusuf beni kolumdan nazikçe tutup odama götürdü. Kapıyı kapatıp yanıma yaklaştı.

"Ben geleceğini bilmiyordum."

-"Farkettim." dedim fısıldayarak

Dolabıma ilerleyip içinden kıyafetlerimi alıp yatağa koydum ve hâlâ odamda duran Yusuf'a baktım oda bana bakıp başını iki yana sallayarak

"Ne oldu." diye sordu

-"Üstümü değiştirmem için senin çıkman gerekiyor."

"Ha evet tamam çıkıyorum."

Kapıya doğru gittiğinde

-"Yusuf?" diyerek onu durdurmuştum

"Efendim." dedi tekrardan bana dönerek

-"Bir daha odama girme dün korktuğum için yanımda kalmanı istedim sakın yanlış anlayıp ona göre hareket etme." dedim acımasız bir şekilde.

Gözlerine bir bulut inmiş ve yavaşça kafasını sallamıştı

"Girmem, sen korkunca kaldım yanlış anladığım bir şey yok merak etme seni koruyor olmam senin benden nefret ettiğin gerçeğini değiştirmez."

-"Evet nefret ediyorum senden çünkü beni evimdeyken koruyabilirlerdin ama sen hayatıma girip her şeyi darmadağım ettin ve seninde beni koruyor olman benden nefret bile etmediğini ve beni şımarık bir kız olarak gördüğü değiştirmez." dedim hissiz tutmaya çalıştığım sesimle ondan nefret etmiyordum hatta ona bir şey olmasından korkuyordum benim nefretim evlenmemize

Onun bir suçu yoktu ama evlenmeden beni koruyabilirdi ona muhtaç yaşamazdım en azından. Ellerimi birleştirip konuşmama devam edecekken hisettiğim şeyle gözlerimi elime indirdim.

Yüzük hâlâ parmağımdaydı ne diye çıkarmadım ki bunu ben, elimle küçük metali kavrayıp yavaşça çıkardım. Avucumda bir süre tututuğum yüzüğü ela göze uzattım.

-"Abin biliyor zaten takmaya gerek yok, lazım olursa senden alırım."

Gözleri bir süre yüzükte tuttu ve yavaşça alıp odadan çıktı. Niye kötü hissettiğimi bilmiyordum bir yanım onu kırmak yıkmak istiyordu ve elimden geleni yapıyordum ama bir yanımda o kırılınca kırılıyordu.

Daha fazla düşünmeden üstümü giyinip odadan çıktım ela göz aşağı indi mi acaba?
Her neyse inmiştir heralde deyip aşağı inmeye başladım ama yoktu çok güzel

Abisi hâlâ aynı yerde oturuyordu bluzumun kollarını avuçlarıma toplayıp ela gözü beklemeye başladım ama gelmiyordu gidip baksam mı diye düşünürken Yusuf yanıma gelmişti bile.