YARA

9.Bölüm

Ben geldim inşaAllah severek okursunuz

İyi okumalar...

Her gün aynıydı değişen hiçbir şey yoktu o beni görmezlikten geliyor ben ise onu umursamıyordum aynı eve hapsolmuş iki mahkumduk biz. Kim daha suçlu kim daha masum tartışılırdı.

Yusuf elinde bir şeyle salona girip modem diye tahmin ettiğim şeyi fişe taktı. Ardından bana kısa bir bakış atıp kendine yaptığı çalışma odasına girdi. Elinde bir bilgisayarla çıkıp ders çalışmaya çalıştığım masaya oturup önümdeki kitabı kalemle önüne çekti.

-"Ne yapıyorsun? O benim kitabım."

"Farkındayım merak etme yarım saattir oflayıp duruyorsun bende konuyu anlatayım dedim."

-"Senden yardım istemedim."

"Bilmiyorum istemedin ama bu konuyu halletmeden başka konuya çalışabilecek misin? Hayır."

-"Senden ya.."

"Biliyorum biliyorum az önce söyledin, şimdi o ağzını kapat ve odaklan."

Boynumu eğip önümdeki kağıtlara baktım tam odaklandım derken Yusuf'un telefonun çalmasıyla ona baktım.

Telefonu açmış bana kısa bir bakış atmıştı yanımda konuşmak istemiyor gibiydi. Kim bilir belki sevgilisiydi zaten söylemedimi sadece sen zorla evlendirilmedin diye. Boş ver Eylül zaten kim seni sevdi bu hayatta bir Ahsen başkan oda seni unutmuştur çoktan. Kadın iki bebeğe bakıyor seni mi düşünecek.

Ne diyorum ya ben,ela göz kimi severse sevsin bana ne tövbe tövbe.

"Efendim amirim?"

Amirim mi babam mı arayan hani benden kolayca vazgeçen adam.

"İyi amirim ders çalışıyor vereyim telefonu sesini duyun."

Hızla gözlerine bakıp başımı olumsuz anlamda salladım istemiyordum onun sesini duymak. "Eylül baban hadi konuş,özlem gider"

-"İstemiyorum sen konuş."

Babam ne diyordu duymuyordum ama canı epey sıkılmıştır yani önceden sıkılırdı. Yusuf telefonu kapatmış sıkıntılı bir nefes aldı.

"Babana böyle yapmasaydın keşke."

Onu duymamazlıktan gelip önümdekileri okuyormuş gibi yapıyordum.

"Kardeşlerine bakmak ister misin video attılar."

Gözlerim dolmuştu ona bakıp hevesle başımı salladım. Gülümseyip telefonu bana doğru tuttu.Asaf ve Selim yerde oturmuş babamla gülerek oynuyorlardı. Babam gülüyordu hayatlarına devam ediyorlardı.

Belliydi ki zaten, ben onun kızıydım evet ama düşmanından olan kızı. Israr bile etmedi zaten benimle konuşmak için.

Video bitmiş benide bitirmişti kimsem yoktu benim. Şu evden gitsem beni kabul edecek kimse yoktu. Yapayalnızdım

"Kaç aylıklar."

-"9 olacaklar yakında."

Başıyla beni onaylayıp elalarını mavilerime dikti. "Sen hiç mi hatırlamıyorsun." diye merak barındıran bir sesle sordu. Neyi hatırlamam gerekiyor ki

-"Neyi?"

"Yok bir şey, bu arada ben sana teşekkür ederim ailemin resmini çizdiğin için."

-"Ben özür dilemek için yaptım onu, kardeşlerimin resmini bulamayınca korktum sana patladım."

"Evet bana patladın hemde hiçbir suçum yokken."

-"Hiçbir suçun yok mu? Pardon da odama girip kardeşlerimin fotoğrafını almışsın."