●KIRIK DÜŞLER ÜLKESİNİN HAYALPEREST İNSANLARI●(°Yarı Texting°)[ASKIYA ALINDI!]

•~>2<~•

                          Medya
                                ●
      Yüzyüzeyken Konuşuruz
                Ölsem Yeridir

Nasılsıniz HAYALPEREST ailesi?umuyorum iyisinizdir.

Bol düşünceli,karmaşık bir bölümün daha altından kalkan birisi olarak söylüyorum, hiç kimsenin kalbinizi iki cümleyle kırmasına izin vermeyin.O kalbinizin yapımı dokuz ay sürüyor,dokuz kuruş etmeyen insanların dokuz dakikada kalbinizi paramparça etmesine izin vermeyin!

                             ○☆○

Onu tiz bir ses cevapladı "Yalnız yanımda et veya ekmek yok söyliyim kanka" Arkama dönemiyordum,çünkü ağlıyordum ve bu yeni bir alay konusu olabilirdi.Burak, "Siz kimsiniz lann!" diye kükredi,onun sesi kulaklarımı sağır ederken karşı taraf konuşmaya devam etti "Merhaba biz uzaylı,gezegenimizde şerefsiz kalmamışta,varsa seni alabilir miyiz diyecektik."

Burak burnundan solurken kıkıkrdamalar başladı,bu onu daha da kızdırdı.Karşı taraf konuşmaya devam etti,"Gücünün yettiği bir kişi olur zaten" dedi,Burak buna karşılık küfür etmekle yetinirken o tiz ses konuşmaya başladı bu sefer "Kendinizi ne zannediyorsunuz da zorbalık yapabiliyorsunuz?"
Sonra yanındaki konuştu "Kendilerini  bir b*k zannediyorlar, aslında doğru lan!Tamda zannettikleri gibiler"

Gülüşmeleler devam ederken Burak kolumu bıraktı ve karşı tarafa taarruza geçti,arkamı döndüğümde kimse beni aldırış bile etmeden çıkan harbı seyrediyordu.Onların kavgasını izledim bir süre,sonra aklıma denk geldi kaçmak,kurtulmak.Elimdeki makyaj çantasını yere fırlatıp okula koşmaya başladım.

Merdivenlerden ağlaya ağlaya çıkarken bunun hiç de adil olmadığını fark ettim,onlar laf dalaşına girerek aslında beni kurtarmışlardı ve ben onları ardımda  bırakmıştım.Aklımdaki düşünceleri dağıtan koridorun başında öğrencisiyle konuşan bir öğretmen dağıttı.Zaten hızlı olan ayaklarımı tabir icaiyse kıvılcım çıkana kadar hızlandırdım ve konuya daldım "Bahçede kavga var hocam!Kavga ediy-" lafımı bitirmeden öğretmen koşar adım merdivenleri inmeye başladı,içim bir nebzede olsa ferahlamıştı.

Sonra çöp kutusunda duran atkının gözüme çarpmasıyla durdurmaya çalıştığım gözyaşlarım inatla aktı...aktı...Ve bana bir şey hatırlattı,bu okulda beni yaşatmazlardı,sözlerini geçtim gözleriyle kalbimi delerlerdi,özümü geçtim özgüvenleriyle bana bedel ödetirlerdi.Yediğim tokatlar,saçıma yapıştırılan sakızlar,sıramda uyurken yüzüme çizilen noktalar ve...Çirkin olmam işte.Herkes unuturdu ama ben unutmazdım,unutmayacaktım ve kabus gibi çökeceklerdi üzerime Herşeyi geçtim,Burak...beni nasıl sevmedi,neden sevmedi,istemedi ve niçin onun portreleriyle dolu kalbimi fark etmedi.

Demek böyle bir şeydi aşk acısı,önce gizlice gelirdi ve sonra kalbinin tam ortasına saplanırdı...Önce yakar,sonrada alıştırırdı seni kendine...

Adımlarıma devam ederken farkında olmadan okulun terasında buldum kendimi,yapayalnızdım yine ama bu farklı bir yalnızlıktı.Yanlışlıklar silsilesinin ortasında kalan aptal bir kızın yanlızlıklarıydı bu gözyaşlarım,dünyanın inadına yaşamamaydı,hâlâ daha hayata tutunuyor olmamaydı sessiz hıçkırıklarım ve gözyaşlarımın dinmesi gerekti artık,yıpranmış kalbimin refaha kavuşması gerekti.

Terasın trabzanları gözüme çarptı bir ara,paslanmaya yüz tutmuşlardı ve birilerinin onları fark etmelerini bekliyorlardı.Tepemde taklalar atarak uçuşan kuşlar göğü delip geçerken bana onları seyretmek kalmamalıydı,bende en az onlar gibi göğü delip geçmeli,hayatımda bir kez olsun insanlık için faydalı bir şey yapmalıydım...Ölmeliydim...