Her hikayenin bir başlangıç noktası vardır ve her başlangıç noktası, başka bir hikayenin sonunu taşır.
Ayın kızıla vurduğu, insanların derin uykuda olduğu, ormanların sessiz olduğu ve dünyadaki her şeyin kendi köşesine çekildiği saatlerde asla uyum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kabuslarımdan sıçrayarak uzaklaştığımda, ter içindeydim. Odamın penceresinden içeriye süzülen soğuk hava, bir nebze de olsa iyi gelmişti.
Yatakta oturur bir pozisyon alıp karşımdaki boy aynasına baktım.
Ancak kendimi göremiyordum, karşımdaki Metis'ti.
"Metis... Hala rüyada mıyım?"
"Hayır."
"Aynanın içinde ne işin var? Bu da numaralarından birisi mi?"
"Bu bir gizlenme yöntemi."
Aynanın içinden çıkıp yatağın ucuna oturduğunda, kaşlarını çatarak ellerime baktı.
Ellerimde kan vardı.
O an anladım...
"Metis, Tanrı'nın yeryüzünde ne işi var?"
Ellerimdeki kan duvarlardan sızmaya başladığında, Metis'in varlığı bulanıklaşmıştı. Kalbimin üzerinde duran elinin baskısını hissediyordum.
"Üzgünüm, hatırlamaman gerekiyordu." dediğinde sonsuza dek bitmeyecekmiş gibi hissettiğim bir acıyla irkildim. Elinde tuttuğu, atmaya devam eden kalbime baktım. Göğsümdeki boşluk gittikçe büyüdü ve aniden kan gölünün içinde yok olmuştum.
Çığlık atarak uyandığımda, ter içinde kalmıştım.
Ve;
Aynada sadece ben vardım...
Hayatın gerçekliği ile hayali boyutunu nasıl ayırt edebilirdik ki?
Son zamanlarda kendimi bir çeşit komada gibi hissediyordum. Akıl sınırlarını zorlayan şeyler yaşıyordum ve elimde gerçek olduğuna dair tek bir delil bile yoktu. Bazen yaşananlardan emin olsam da, bazı anlarda delirdiğimi düşünüyordum.
Yaşanan her şeyi anı anına not defterime kaydederken, bazı anlar sanki uydurma gibi geliyordu. Adeta şizofren olmuştum ve hayali olayları gerçekten olmuş gibi hissediyordum.
O gecenin üzerinden üç gün geçmişti. Ancak ne Hazal ne de diğerleri Metis diye birini tanımadıklarını söylüyorlardı. Üstelik doğum gününü her zaman gittiğimiz mekanda kutladıklarını ve benim de orda olduğumu söylüyorlardı. Bir terslik olduğunun farkındaydım, ancak bir deli gibi gözükmemek ve onları şüphelendirmemek için çok içtiğim ve hatırlamadığım yalanını söyleyip konuyu kapatmıştım. Neyse ki neyin ne olduğunu bilecek kadar kafam yerindeydi.
