Her hikayenin bir başlangıç noktası vardır ve her başlangıç noktası, başka bir hikayenin sonunu taşır.
Ayın kızıla vurduğu, insanların derin uykuda olduğu, ormanların sessiz olduğu ve dünyadaki her şeyin kendi köşesine çekildiği saatlerde asla uyum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Canavarlarla savaşan kişi dikkat etmelidir ki, kendi bir canavara dönüşmesin. Sen dipsiz bir kuyuya uzun uzun baktığında, dipsiz kuyu da sana bakar." - Friedrich Nietzsche
Bir çift siyah kanadın gölgesi altında nefes alıp veriyordum. Bu benim için öyle zor bir eylem haline gelmişti ki, boğazımın yırtılacağını, burun deliklerimin içinden bir anda irin akacakmış gibi hissediyordum.
"Nefes almaya devam et."
Metis ihtiyatlı bir şekilde benimle konuştuğunda, başımı sallamakla yetindim. Yine bir vizyonun ya da rüyanın içerisinde olduğumu biliyordum, ancak her seferinde gerçekçiliğin girdabında oradan oraya sürüklenmekten kendimi alamıyordum.
"Burası benim en sevdiğim yer." dediğinde ensemden sırtıma doğru akmakta olan teri düşünmemeye çalışıp etrafa baktım. Bir uçurumun kenarındaydık. Bir ateş uçurumu. Yanardağın en tepesinden lavları izlemek, büyülenmek, sıcaktan ölecekmiş gibi hissetmek ve korkmak arasında bir yerdeydim; Metis'in kanatları uçurumdan sıçrayan lavlardan beni korumak için başımın üzerinde siper oluyordu. Canı yanmıyor muydu?
"Burası çok..."
"Etkileyici değil mi?"
Gözlerimi lavlardan çekip Metis'e çevirdiğimde, büyülenmişçesine bakıyordu. Burayı seviyordu, siyah mumları ve siyah satranç taşlarını sevdiği gibi...
"Neredeydin?" diye sorduğumda, gözlerini sıkıca kapatıp kendini bir şeylere hazırlıyor gibiydi.
"Seni yalnız bırakmak istedim."
Sessizlik aramıza bir duvar gibi gerildiğinde, siyah duvarların arkasından ellerimi uzatıp yüzünü görmeye yeltendim. İfadesiz yüzünde saklı olan belki de bir sürü şey gizliydi. Ama ne önemi vardı ki?
"Neyin var Nevâ?" dediğinde aramızdaki duvarlar sıcağın etkisiyle eriyen siyah buz parçaları gibi aramızdan çekildi ve buharlaşarak gökyüzüne karıştı.
Terlemem şiddetlenmişti.
"Annemi gördüm..." dediğimde kaşları çatıldı. "... ve babamı."
Gözlerinden anlam veremediğim bir ifade geçmişti. Anlayışlı olmaya çalışıyordu, ancak, neden?
"Bak Nevâ, zor şeyler yaşadın ve çoğu insan için akıl almaz şeyler bunlar. Kendine dinlenmek için zaman tanımalısın."
