Nicolas Carolino: The Boy Who Drew My Portrait

Kabanata 13:

"¿De verdad lo dices en serio, madre?" (Really, you mean it, Mother?) Si Elena ang nagwika sa kaniyang inang si Eleanor ngayon ay nakaupo sa tabi ng kaniyang kama.

"Por supuesto, es tu cumpleaños y podemos celebrar nuestra cosecha con la gente del pueblo al mismo tiempo, incluido Nicolás" (Off course, it's your birthday and we can celebrate our harvest with the people in the village on the same time, including Nicolas) Tugon naman ni Eleanor saka niya hinaplos ang mukha ng kaniyang anak.

Biglaan na lamang niyakap ni Elena ang kaniyang ina, galak na galak ito, kulang na lamang ay umiyak siya sa tuwa. "¡Gracias, gracias Madre!!" (Thank you, thank you Mother!) Bulalas niya, hindi nagtagal ay kumalas siya sa pagkakayakap at nagagalak na bumaba ng hagdan, natagpuan niya ang kaniyang amang kasalukuyang umiinom ng kape.

"¡Padre! ¡Gracias Padre! ¡Muchas gracias!" (Father! Thank you Father! Thank you very much!) Bulalas niya saka siya yumakap sa ama, hinalik-halikan niya sa pisngi ng kaniyang ama na ngayon ay nagtataka sa mga nangyayari. Hindi nagtagal ay lumabas si Elena ng bahay upang sabihin ang magandang balita kay Nicolas.

Natulala lamang si Mariano hanggang sa lapitan siya ng kaniyang asawa. "Mariano, pagbigyan mo naman ang anak mo upang maging masaya siya. Winika ko sa kaniyang maaring makadalo si Nicolas sa pagdiriwang ng kaniyang kaarawan kasama ng buong baryo" Wika ni Eleanor, tumango lamang ang Don Mariano saka humigop ng iniinom niyang kape.

"Lo sabía, entiendo que querías hacer feliz a Elena. Pero esto está sucediendo solo esta vez" (I knew it, I understand that you wanted to make Elena happy. But this is happening just this time) Tugon niya matapos humigop ng kape. "Nasabi mo na ang hindi mo dapat sabihin, kaya wala na rin akong magagawa. Ngunit ngayon lamang mangyayari ito, Eleanor" Kalmado niyang saad saka muling humigop ng kape.

"Entiendo, iré arriba ahora para limpiar las habitaciones, si me necesitas solo tráeme allí" (I understand, I will go upstairs now to clean the rooms, if you need me just fetch me there) Tugon naman ni Eleanor saka umakyat na ito sa itaas ng kanilang mansiyon.

"Ah, kinukumbida mo si Nicolas sa pagdiriwang ng iyong kaalawan?" Si Lolo Gregorio ang nagwika, nagpapagaling pa rin ito sa kaniyang sakit na lagnat. Hindi pa nakababalik si Nicolas at Pepito galing sa merkado kaya naman mag-isa sa dampa at nakaratay sa kama si Lolo Gregorio.

"Lolo Gregorio, nakatitiyak po ba kayong kayo ay nasa lakas na upang bumangon?" Tanong naman ni Elena, tumango naman si Lolo Gregorio saka siya bumangon sa kama. "Ayos lamang ako, Elena. Sa katunayan nga ay mas nagiging maayos na ang pakiramdam ko dahil ako ay iyong binisita" Nakangiting sambit nito.

Saglit pa ay napahagikgik si Elena saka siya tumugon. "Ako rin po ay nagiging maayos na, ngayong muli ay makikita ko na ang inyong mga apo, lalong-lalo na si Nicolas" Tugon nito, ngumiti naman si Lolo Gregorio saka siya tumugon.

"Magiging masaya sila Nicolas at Pepito dahil labis silang nangulila noong hindi ka nila nakasama noong mga nakaraang linggo, ipinangangako kong makadadalo silang dalawa sa pagdiriwang ng iyong kaarawan" Saad ni Lolo Gregorio, masaya rin namang tumugon si Elena sa matanda.

"At ikaw rin po, hindi po ako papayag na silang dalawa ang kumbidado, kailangan pong nandoon kayo dahil kayo po ang nagturo sa akin ng mga bagay na hindi ko magagawa dahil sa estado ng aking buhay" Magalang na tugon ni Elena.

"Siya nga pala, ilang taon na nga pala ang iyong tanda pagdating ng iyong kaarawan?" Tanong naman ni Lolo Gregorio. "Ako po ay labing apat na pagdating ng araw na iyon" Tugon naman ni Elena saka siya yumuko at muling nagtaas-noo at ngumiti.

"Ah, lumilipad nga ang oras, mabilis ka ngang lumalaki. Naaalala ko pa noong ikaw ay ipinanganak, Elena. Ang buong baryo ay nagsaya" Saad ni Lolo Gregorio saka siya ngumiti, naptango naman si Elena bilang tugon, nagpasalamat ito kay Lolo Gregorio paglatapos.