Nicolas Carolino: The Boy Who Drew My Portrait

Kabanata 21:

Mabilis na tumatakbo sila Juan at Pedro patungo sa munisipyo upang sana ay mabalitaan rin kung sino ang nanalo sa paligsahan, ngunit huli na sila ng dating kaya naman nadismaya silang dalawa sa nadatnan. Nakasabit pa rin sa entablado ang larawang nanalo sa paligsahan at ang mga hurado ay nag-uusap-usap patungkol sa larawang kanilang itinanghal na panalo.

Ngunit may isang huradong dismayado pa rin sa naging resulta ng lahat dahil ipinaglaban niya talaga ang obra ni Nicolas. Hindi niya mawari kung bakit mas tumungin ang mga hurado sa sosyal na estado ng mga kalahok imbis na sa mismong obra nito sila humusga.

"Sayang naman at hindi natin naabutan ang pag-anunsiyo sa nagwagi sa paligsahan" Wika ni Juan habang kinakamot nito ang kaniyang ulo. Nakatingin silang dalawa ng kapatid niyang si Pedro sa larawang nasa entablado.

"Kuya Juan, ang larawan bang iginuhit ni Nicolas ang nasa itaas ng entablado?" Tanong naman ni Pedro, tumingin si Juan sa kapatid at mahigpit siyang humawak sa kamay nito, umiling siya at tumugon. "Hindi, hindi ang kaniyang larawan ang nasa itaas. Nakita ko ito bago pa man niya isumite ang kaniyang obra sa munisipyo noong nakaraang araw"

Huminga siya ng malalim at saka muling sumaad. "Pedro, natalo si Nicolas" Wika nito, napasimangot ang kaniyang kapatid at napayuko ito. Kalaunan ay napagdesisyunan rin nilang umalis, ngunit may isang ginoong pumigil sa kanilang dalawa.

"Sandali lamang! Sandali!" Sigaw nito, huminto ang magkapatid sa paglakad saka ito tumingin sa ginoo. "Ano po ang maipaglilingkod namin, butihing ginoo?" Panimula ni Juan, bago pa man tumugon ang ginoo ay huminga ito ng malalim.

"Ako si Feliciano Reymundo Sanchez Y Orombo, isa sa mga hurado ng naganap na kompetisyon sa sining. Ang kaibigan ninyong ang pangalan ay Nicolas Carolino... siya dapat ang nagwagi ngunit mas tumingin ang aking mga kasama sa sosyal na estado ng kalahok kaysa sa talento nito" Wika nito, nanlaki naman ang mga mata ng magkapatid saka sila nagkatinginan.

"Nais ko sanang makita ang inyong kaibigan, gusto kong ako na mismo ang magpaaral sa kaniya dahil naniniwala akong may kakayahan at talento siyang taglay" Wika pa ni Feliciano, tumango na lamang sila Juan at Pedro sila ngumiti.

"Ang inyong nais po ay siya naming pabibigyang katuparan. Sasamahan po namin kayo sa tahanan ng aming kaibigan" Sabay nilang saad, kalaunan ay ito nga ang kanilang ginawa. Sumakay sila ng karuwahe at nagtungo sa baryo ng Himenes kahit malakas pa ang ulan.

"Madre, ¿qué nos pasará como si no pudiéramos encontrar ese dinero?" (Mother, what will happen to us as if we cannot find that money?) Si Elena ang nagtanong sa kaniyang inang kasalukuyang nakadukdok sa lamesa marahil sa pagkadismaya at panghihinayang sa nawalang salapi ng asawa.

Tumugon naman ito kalaunan. "Bueno, no estoy muy seguro, sé que tendríamos que vender la casa y mudarnos a otro lugar" (Well, I am not really sure, I know we would have to sell the house and move somewhere else) Panimula ni Eleanor, dito na siya tumangis dahil sa nararamdamang panghihinayang.

"Mariano trabajó duro para establecer este fondo de reconstrucción y fue esta mañana cuando podría pedir prestado el dinero del banco para reconstruir el molino de viento y pagar a los agricultores por la pérdida de sus cosechas. Ahora es posible que perdamos todo" (Mariano worked hard to set this rebuilding fund and it was just this morning that he would be able to borrow the money from the bank to rebuild the windmill and pay the farmers for the lost of their crops. Now it is possible that we might loose everything) Muling tumangis ang babae at dumukdok sa lamesa.

"Eso seria horrible" (That would be horrible) Tugon naman ni Elena, saka sumandal sa silya.

Ang kanilang hapag ay puno ng mga pagkaing ipanghahanda para sa darating na Noche buena at sa kapaskuhan, ngunit walang gumagalaw rito dahil walang ganang kumain ang mag-anak.