"მაგრამ ჩვენ ხომ ყოველ პარასკევს მოვდივართ აქ?!"მას შემდეგ რაც ჯონგუკი შეეცადა Ხმაურში საკუთარი ხმა მიეწვდინა მისთვის, ჩუმი ხმა მაშინვე გაიგო ტელეფონში, ჯიმინმა ქაღალდები კვლავ გაშალა და ხელმეორედ გადაკითხვა დაიწყო.
რთული გრაფიკის გამო უბრალოდ ყველაფრისთვის თავის მობმას ვერ ახერხებს ჯიმინი, ან არ... რატომღაც მის ხმას თავისანვე დაეტყო უცნაური ელფერი, რაც უფრო მეტად, მეტად და მეტად ემჩნევა ეს პერიოდი.
"ვიცი ჯონგუკ, მაგრამ მაპატიე, დღეს ბევრი სამეცადინო მაქვს, ჩემი სახლი კი ფურცლებითაა გადავსებული, შემდეგში იყოს"
გულწრფელად სურდა რომ ახლა ჯონგუკთან ყოფილიყო, მაგრამ არ შეუძლია ახლა ყველაფერს თავი Დაანებოს, როდესაც გადატვირთული დღეებისთვის უნდა მოემზადოს უნივერსიტეტში.
უნივერსიტეტი ჯერ კიდევ არ დაწყებულა, კიდევ დიდი ხანი აქვს დრო სანამ დაიწყება, მაგრამ დიდი პროექტისთვის, რომელიც უნივერსიტეტში ელის უნდა მოემზადოს და დამფინანსებლები მოიძიოს.
ყველაფერი რთულადაა, როდესაც შენგან ბევრს მოითხოვენ! რთულდება, ერთს ერთი ემატება, შემდეგ მესამე და ისეთ უზარმაზარ ტკივილს გრძნობ, რომელსაც ვერც კი წარმოიდგენ... რა მნიშნველობა აქვს იქნება თუ არა ეს სწავლა? სიყვარული? არ აქვს მნიშვნელობა მიზეზს, ყველაფერი მაინც საშინლად იხატება, ერთ დროს თეთრ, ლამაზ ტილოზე.
"კარგი, შემდეგ ერთად მოვიდეთ" სწრაფად გათიშა ტელეფონი ბიჭმა ღრმად ჩაისუნთქა და კლუბის სპირფარეშოს ონკანი მოუშვა.
მასთან მეტად საუბარი არ შეეძლო, ეშინოდა, იცოდა რისიც, მაგრამ არ იცოდა რატომ!
სამი დღეა ერთმანეთთან ზედაპირული დამოკიდებულება აქვთ, ჯონჯუკი კი ცდილობს ეს ყველაფერი დააიგნოროს, ამაზე ფიქრი აგიჟებს, უნდა მხოლოდ უკეთესზე იფიქროს.
პესიმისტია, რომელიც ცდილობს Ხალხს თავი ოპტიმისტად მოაჩვენოს, რომელიც სამყაროს ლამაზ ფერებში უყურებს.
YOU ARE READING
Cigarettes 🚬/Vkookmin
Fanfictionჩემი პასუხია დიახ, ვიქნები სათამაშო, რომელიც თავად ირჩევს თამაშს! ორი საკმარისი რატომღაც არ არის, Ხანდახან ცხოვრებას რაღაც აკლია, სწორედ მაშინ ჩნდება მესამე ადამიანი, ჯიმინის და ჯონგუკის შემთხვევაში კი, ეს შავთმიანი, იდუმალი ბიჭი, თეჰიონი იყო. რომელ...
