Jake nam me mee naar een restaurantje dicht in de buurt. Het leek er heel gezellig en romantisch. Hij keek me recht in de ogen toen hij de deur wou open doen en knipoogde. Ik zag de fonkeling in zijn ogen toen hij mijn hand nam en er een kus op drukte. Ik was blij dat het donker was, want mijn wangen zouden waarschijnlijk weer knalrood geworden zijn. Jake trok me mee het restaurant in. Ik had nog maar net mijn voet over de drempel gezet of mijn blik vond twee amberkleurige ogen die me recht aankeken. Mijn lichaam bevroor. Jake voelde de verandering en keek me vragend aan. Zijn ogen volgde mijn blik. Toen hij diegene vond die mijn aandacht had getrokken, vertrok zijn gezicht.
'Bella?' Hij kneep in mij hand, maar ik kon mijn blik maar niet van Edward afhouden. 'Bella!' Eindelijk kreeg kon ik het oogcontact verbreken. 'Jake, ik wil hier weg.' Het kwam eruit als een fluistering, maar Jake zijn gezicht klaarde onmiddelijk op.
' Natuurlijk! Waar wil je heen?' Jake leek me een beetje té enthousiast terwijl hij dit zei.
'Maakt me niet uit, zolang ik maar weg ben van hier, van hem.' Antwoordde ik. Terwijl ik dit zei zag ik beweging in mijn ooghoek. Er was een vrouw bij Edward gaan zitten. Ale ja, een blonde bimbo. Zo typisch! Hij heeft het ene meisje gedumpt laten we snel maar weer en ander zoeken om mee te spelen. De woede die er de hele tijd al ergens in mijn had gezeten, maar nooit was naar boven gekomen, uitte zich duidelijk toen ik Jake zijn jas vast nam en hem vol op de mond zoende. Hij was duidelijk verbaasd door mijn actie, maar zoende me toch hartstochtelijk terug.
Ik voelde gewoon dat Edward naar ons keek en dat vond ik fijn. Dan wist hij dat ik door was gegaan met mijn leven. Dat maakte ik mezelf toch wijs. Toen we de zoen afbraken stonden we allebei te hijgen. 'Waar was dat voor?' Lachtte Jake. 'Gewoon omdat je er altijd voor me bent en ik had er zin in.' Ik knipoogde en drukte nog een zoen op zijn lippen. 'Kom laten we gaan.' Ik trok hem mee terug naar buiten. We hadden nog maar een paar passen gezet toen een honingzoete stem ons tegenhield.
'Bella?' Vroeg Edward.
'Ik draaide me om. 'Edward.'
'Ik zie dat je me al vervangen hebt.' Zijn gezicht stond triest.
'Pardon? Dus jij mag hier met een blonde bimbo komen eten, maar ik mag me niet amuseren ? Hoe egoïstisch kun je zijn?!'
Hij glimlachte even. 'Die blonde blonde bimbo zoals je haar noemde is mijn zus, Rosalie. En ik heb nooit gezegd dat je je niet mag amuzeren, maar ik had niet verwacht dat je me al zo snel zou vervangen.' Zijn stem werd steeds zachter. 'Ik dacht dat ik meer voor jou betekende.' Dit kwam eruit al een fluistering.
'Meen je dat nu?! Natuurlijk betekende je veel voor mij, maar misschien moet ik je geheugen even opfrissen, want als ik het niet verkeerd begrepen heb, ben jij degene die het heeft uitgemaakt. Dus nu moet je zo niet beginnen praten! JIj betekende alles voor mij, maar wat kreeg ik in de plaats?' Mijn ogen vulde zich met tranen. Jake legde zijn hand op mijn schouder en trok me tegen zijn stevige borstkast. 'Shh, het is goed, alles komt goed, ik ben bij je.' Fluisterde hij tegen mijn oor. Tegen die klootzak van een Edward zei hij dat hij beter kon vertrekken.
'Wat denk je wel? Dat uitgerekend jij mij zegt wat ik moet doen!' Edward zijn stem was hard en ijskoud. Dit kon geen goed teken zijn. Ik probeerde Jake mee te trekken, weg van dat monster dat nu nog maar een meter van ons stond. Maar Jake liet zich niet doen.
'Het is gewoon het beste voor iedereen dat jij gewoon verdwijnt en nooit meer terug komt. Zie je niet wat voor verderf je meebrengt? Alles is hier beginnen misgaan sinds de dag dat jij en die bloedzuigende familie van jou een voet over de drempel zetten!'
Mijn lichaam bevroor. Bloedzuigende familie? Hoe wist Jake dat? Ik heb het hem nooit verteld, mijn ogen gingen automatisch naar Edward. Dit was een domme fout. Zelfs wanneer Edward zo moordlustig voor me stond leek hij op een god, misschien zelfs wel meer dan een god. Hij was ongeloofelijk aantrekkelijk, ik werd warm vanbinnen.
'En jij en jouw familie zijn engeltjes zeker? Weet Bella het eigelijk wel?' Wierp Edward terug.
'Waag het niet! Dit heeft hier niets mee te maken!' Jake werd rood, ik kon de ader in zijn voorhoofd zien kloppen. Zijn hele lijf begon te schudden en werd bloedheet.
'Jake, wat weet ik niet?' vroeg ik bang.
'Het is niet belangrijk Bella.' Hij sloeg zijn arm weer rond mijn middel, maar ik trok me los. 'Vertel me de waarheid Jake, ik heb er recht op na alles wat ik het meegemaakt.'
'Bella ik kan het je niet vertellen, het is voor je eigen bestwil.'
'Jacob, vertel het haar, of ik zal het met veel plezier voor jou doen.'
'Jij vuile..' Jake vloog naar voor, zijn vuist vloog naar Edward. Die had het duidelijk niet verwacht, want hij wankelde en viel bijna op de grond. Jake was niet te stoppen en bleef op Edward in slaan. Ik begon te gillen en aan Jake te trekken. Ik kreeg een déjà -vu. Waarom moet mij dit telkens overkomen?! Jake bleef maar slaan, tot ik hem een slag in zijn gezicht gaf. HIj hield onmiddellijk op en keek me verbijsterd aan. Toen keek hij naar een bewusteloze Edward en weer naar mij. Jake stond op en rende weg. Dit kon hij toch niet menen?!
'Argh' Edward probeerde zich recht te zetten. Instinctief schoot ik naar hem toe om hem te helpen. Zijn gezicht zat onder het bloed. Zonder er bij na te denken trok ik mijn trui uit en hield het tegen te wond boven zijn prachtige ogen. Deze keer waren ze bijna zwart, wat er op wees dat het al een tijdje geleden was dat hij zich gevoed had.
Edwards ogen haakten zich vast in de mijne. Zijn linkerhand nam plaats op het mijne dat de trui vast had. Ik trok het niet weg. 'Het spijt me,' Fluisterde hij. 'Voor alles.'
'Het is al goed, zolang je maar beter wordt. Ik kan niet zonder je.' Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Dat was niet de bedoeling dat ik dat zou zeggen. Edwards ogen lichten op en zijn hand verplaatsten zich naar mijn wang. 'Ik kan ook niet zonder jou.' Hij boog zich naar voor, zijn lippen op nog geen twee milimeter van de mijne.
'OMG, Eddie wat is er met jou gebeurd?!' Die blonde bimbo, Rosalie, kwam zo snel als het maar kon op die hoge stelten naar ons toegelopen. Ze duwde me aan de kant zodat ik op mijn achterste viel.
'Het is niets erg, ben al weer de oude. ' Antwoordde hij. Het kwam er geirriteerd uit. Zou dat komen omdat ons moment verbroken werd? Edward sprong recht en stak zijn hand uit om me recht te trekken. Ik keek vertwijfelde naar zijn hand, langzaam stak ik mijn hand uit. Wanneer onze handen elkaar raakten verspreide er zich een vuur door heen mijn lichaam. Ik had dit gevoel zo gemist! Edward trok me opeens recht waardoor ik tegen zijn harde, ijskoude borst botste. Hij lachte zijn scheven lach. Het vuur werd erger.
'Rose? Zou je het erg vinden om alleen naar huis te gaan? Ik moet Bella naar huis brengen.'
'Och Edward kun je mij niet gewoon meenemen? Ik heb geen zin om te lopen. Heb je deze schoenen al gezien? Het is niet de bedoeling dat ik er mee ga wandelen, hallo zeg.' Zei ze bitcherig.
'Edward keek haar aan. Het leek wel alsof ze tegen elkaar aan het praten waren via hun ogen. Toen stak de bimb... Rosalie, haar handen in de lucht en liep weg.
'Eindelijk alleen...' Hij streelde mijn wang en boog zich naar voor. Net voor zijn lippen de mijne raakten zei ik ' Ging jij me niet naar huis brengen? Ik moet nog iemand bellen.' What the hell deed ik nou?!
