Bir göl kenarı.
Bir de on sekizli kızın acılı sanrısı.
Geçmişteki onun gelecekteki onsuz zamanları. Unuttun bile. Gece dört, adım sekiz. Acıtan ilk iz. Koş. Yokuş yukarı koş. Ama yolun sonu. Diriltirim sandın, kestiğin intihar ipinin ucundaki yaşam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. BÖLÜM
YAŞATAN İNTİHAR
İnsan en çok unutmak istediği yeri unuttuğunda tekrar hatırlamak için döner miydi?
Dönmezdi.
Geçmişimin hepsini arkamda bırakarak yeni bir başlangıç yapmak için terk etmiştim burayı ve terk ettiğim gibi bir sonla bırakmıştım. Şimdi o arkamda bıraktıklarım karşıma geçmiş benden hesap sorarken tek çıkardığım sonuç şuydu; geçmiş de bazen geleceğinde saklıydı.
Arkamda bıraktığım her şeyi kafamdan silip atarken sadece tek bir şey... Tek bir şey unuttuğumu sandığım her şeyi tekrardan hatırlatmıştı. Ve başladığım o yeni başlangıcı hiç düşünmeden geride bıraktığım sona feda etmiştim. Zaten çoğu şeyi terk ettiğimden feda derdim hep. Annem de bunu önceden bildiğinden midir bilmem ama ismimi Feda koymuş. Ve benim kaderim Feda ismiyle başlarken her şeyimi feda etmem ile son bulmuş.
Adım, Feda.
Feda Lal Koçak.
Hatırlanmak istemediğim üç ismin bedeniyim.
Akşam yemeği için herhangi bir tane restorana girdikten hemen sonra birkaç kişinin bakışlarını çekmem ile cam kenarına geçtim. Çünkü ne ben herhangi bir restoran seçmiştim ne de beni tanıyabilecek herhangi biri için kalkanlarımı indirecektim. Belki de sadece onunla şu an bile karşılaşmayı çok istedim.
Saatler süren bir otobüs yolculuğunun ardından yorulmuş bedenime rağmen akşam yemeği için herhangi bir tane restorana girdikten hemen sonra birkaç kişinin bakışlarını çekmem ile cam kenarına geçtim. Çünkü ne ben herhangi bir restoran seçmiştim ne de beni tanıyabilecek herhangi biri için kalkanlarımı indirecektim. Belki de sadece onunla şu an bile karşılaşmayı çok istedim.
Bir tane tavuklu makarna sipariş ettikten sonra oturduğum sandalyeye geri yaslanarak rahatça nefes aldım. Meyus'un havaları hep boğazıma yapışırdı zaten, sadece ben buraları unuttuğumdan ya da unutmak istediğimden o boğazımdaki hissi tanımak istemiştim. Buraları özlediğim söylenemezdi.
Sadece onu özlemiştim.
Bartın'ın Meyus ilçesinde olmak, hayatımın belki de en tahmin edilebilir sürprizlerinden biriydi çünkü ben de buraya geleceğimi hissediyorum. Ne zaman bilmiyordum, sadece hissediyordum. Bir gün buraya gelecektim ve onun karşısına çıkacaktım. Tek sürpriz o mektuptu.
Tabağımı bitirdikten sonra kafamı kaldırdığım gibi birkaç kişiyle göz göze geldiğimde rahatsız oldum, hazırdım, bunların hepsine hazırdım ama hala rahatsız ediyordu. Sevmiyordum, birilerinin beni izlemesini, bakmasını ve öylece sorgulamasını sevmiyordum. Kendime gelmek için bir tuvalet kabinin içine girerek derin nefes almak istediğimde boş tuvalete birileri girdi. "Yine o bok yuvasına mı gideceğiz?" diye birisi konuştuğunda ses çıkarmadım, zira onlar da benim varlığımı fark etmediler. "Bartın'ın daha güzel yerleri varken, orada konuşlanmamız çok saçma."
