BLACK CHANCE | STRAY KIDS

0.12

Grup performansların ardından solo sahnelere geçilmişti ki hatırladığım tek şey Hyunjin'in solo  sahnesini gerçekleştirirken ortalığın sessizleşip bembeyaz bir ışık kümesinin gözlerimi kapatmama neden oluşuydu. 

Gözüme yansıtılan ışık ve o an hissettiğim büyük acıyı.. bir şeyler hatırlamamamın nedenini bilemesem de acı ile kendimi uzandığım koltuktan kaldırdım ama acı ile geri düştüm. Yanı başımda sandalyede oturan biri  biri hareketlenip birilerini çağırdı. Neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.

"Oh uyandı.. neden öyle bakıyor?" Beyaz önlüklü biri şu an benim gözümü eliyle aralayıp neden ışık tutuyor. Ellerini şaklatarak dikkatimi kendine çekip konuştu.

"Bayan Alanis duyuyor musunuz? Tepki verin lütfen." Bir dakika ne..? Bayan Alanis mi ne yani ben eski halime dönmüş olamam değil mi? Öncelikle sakin olmalıyım. Zorlukla çıkan sesimle konuştum.

"Neden bayıldım." Eğer bayılma nedenim hatırladığım gibiyse bütün bu yaşananların rüya olmadığına inanacaktım. 

"Ahh o iyi. Bir an şirket çalışanı öldüren ilk şirket olacağız sandım." Şirket çalışanı bu demek oluyor ki bedenim kendi ruhuna kavuşmuştu. Hızlıca kalkıp aynaya doğru yürümeye başladım başım çok fazla dönse bile sendeleyerek ayakta durmaya gayret ettim, kendimi incelerken nasıl hissettiğimi soran adama bakıp konuştum.

"Bana ne oldu?"

"Vücudunuzu fazla yormuş olmalısınız. Bir gün dinlenseniz bir şeyiniz kalmaz. Geçmiş olsun. Bıraktığım ilaçları almayı unutmayın lütfen. " Ben vücudumda ki ağrı ile odadan çıkacakken arkamdan bağırarak oturmamı söyleyen çalışanı umursamayarak kapıyı araladım koridorda ki oldukça kalabalık olan oda kapısına doğru ilerledim.

"İçeride neler oluyor? Neden herkes burada?" kapı önünde duran oldukça uzun boylu adama kafamı kaldırıp sorularımı sıralamıştım.

"Hyunjin sahnedeyken bayıldı."

"Ne??!" Ani ve bir  o kadar da hayret verici bir tepki kullanmıştım. Odaya girmek istesem de izin vermediler. Ah tabi ya ben menajerim yani sayılırım. Kullan şunu Alanis.

"Ben menajer adayıyım. Girebilir miyim? Bakın yaka kartım." Menajer adayıyımmış. Övündüğüm statü beni hayrete düşürse de işe yaraması güzeldi. Açılan kapı ile tüm grup üyeleriyle birlikte kendimi Hyunjin'i izlerken buldum. Beni fark eden üyeler iyi misin gibi sorular yöneltirken ben Hyunjin'e bakıyor ve sadece kafamı sallayarak onları onaylıyordum. O gözlerini çoktan aralamış etrafına bakıyordu. Doktor onunla konuşmaya çalışırken etrafta ölüm sessizliği vardı. 

"Hyunjin.. Hwang Hyunjin..." 

"Biraz daha uyumama izin verin." Koluyla yüzünü örterken konuştu. Onun bu hali beni gülümsetmişti. Herkesten derin bir nefes yükseldiğinde elimde olmadan yanına yaklaşıp çöktüm.

"Hyunjin iyi misin?"

"İyiyim ben.. sen Alanis???" O kadar çok bağırmıştı ki... ama haklıydı biz nasıl oldu da beden değiştirdik. Yattığı yerden ne zaman kalktığını anlamadan beni kolumdan yakaladığı gibi konuşmaya vakit bırakmadığı insanların içinden geçerek boş bir odaya getirdi. Kapattığı kapıya beni yaslayıp tek elini kapıya dayadı.

"Sen kimsin?"

"Hyunjin iyi olduğuna emin misin?" Korkuyla konuşmuştum. O kadar korkunç bakıyordu ki korkmamak elde değildi. 

"SEN NORMAL BİRİ OLDUĞUNA EMİN MİSİN?" Omuzlarımdan tutarak beni sarsmış vücudumu tekrar kapıya çarpmıştı. Acı ile inledim zaten tüm kemiklerim kırılmış gibi ağrıyordu. 

"Hyunjin!! Beni korkutuyorsun. Sakin ol." Onu sakinleştirmek adına yavaşça konuştum ellerini kavrayıp gözlerimin içine bakmasını sağladım. 

"Anlamıyorum. Anlayamıyorum.. Özür dilerim." Çaresizlik içinde ağlayan Hyunjin nihayet sakinleşmişti. Kapıya vuran insanların sesine aldırış etmeden burada durmaya devam ediyorduk. ellerimi avuçları içine almış Hyunjin konuşmamı bekliyor gibiydi ağzımdan çıkacak her kelimeyi heyecanla bekliyordu.

"Sadece sakin ol. Neler olduğunu inan ben de bilmiyorum. Sadece şimdilik bırakalım gitsin." Dayanamayıp sarıldım aynı zamanda ağlamaya devam eden Hyunjin'in sırtını her şey geçti  bak dercesine sıvazlıyordum onu sakinleştirmek için bunu yapmam gerekliydi. Sonunda benden ayrılınca odadan çıkıp beni tek başıma bıraktı. Kalbim patlamadan nasıl dayandı hayret ediyorum...