Locked with a Badboy

2

Hoofdstuk 2 • Austin

Haar blauwe ogen staren naar mijn gezicht. Ik zie er niet uit. "Wat is er gebeurt?" vraagt ze zachtjes. Oh shit, dit gaat stom klinken. "Ik, ehh, ik viel van de trap." hoor ik mezelf zeggen. Ze onderdrukt een giechel. "Tot die conclusie was ik ook al gekomen." zegt ze "Maar waarom ben je gevallen?" Zucht, kan ze niet gewoon stil zijn, ik heb hartstikke koppijn. "Laat maar" zegt ze "Hoe dan ook, je hebt jezelf goed pijn gedaan zo te zien, kom dan lopen we even naar het toilet om die snee schoon te maken." Snee? Waar heeft ze het over, ik mankeer niets. Vlug spring ik overeind, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ik grijp haar snel bij haar schouder om niet om te vallen. "Gaat het wel?" ze klinkt bezorgd. "Ja, alles oké" Langzaam lopen we naar het meiden toilet. Hoe diep kan ik zinken. Het meisje pakt een stuk wc papier en maakt het nat. "Hoe heet je eigenlijk?" vraag ik haar zo nochalant mogenlijk.

Ze pakt voorzichtig mijn hoofd vast, eerst denk ik dat ze wil zoenen, maar dan begrijp ik dat ze de snee gewoon wil schoonmaken. "Mijn naam is Megan, Megan Andrews" zegt ze "Oh, ik heet-" ze onderbreekt me "Austin, hoe zou ik dat niet kunnen weten." ze lacht. Met haar ene hand houd ze het haar uit mijn gezicht en met de andere probeert ze heel voorzichtig de wond schoon te maken. "Au!" een stekende pijn gaat door mijn voorhoofd. Ik duw haar een beetje hardhandig weg van mijn pijnlijke snee. "Austin, ik zal het toch schoon moeten maken, anders gaat het ontsteken" Ik haat het dat ze gelijk heeft "Oké, maar zachtjes dit keer." Ik zie hoe ze een glimlach onderdrukt en dichterbij komt. Na ongeveer 5 minuten is ze klaar. Ik merk dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelt. "Wanneer zou het licht weer aan gaan?" vraag ik, om het gesprek weer te laten lopen. "Ik weet het niet, ik hoop snel" zegt ze "Ahw, ben je soms bang?" Ik weet dat ik haar aan het plagen ben, maar stieken zou ik toch graag willen dat ze ja zegt. Ik bedoel, ze is bepaald niet lelijk. "Idioot" zegt ze hoofdschuddend. "Ik ben gewoon een echte heer! Zie je dat dan niet, maar wees niet bang als er een moordenaar hier rond loopt zal ik je beschermen" En ik geef haar een knipoog. "In je dromen Ryder" zegt ze sarcastisch "In die van mij of in die van jou??" zeg ik lachend. Haar gezicht wordt rood, het is zo leuk om haar te irriteren.

"Ik ga naar huis" zegt Megan even later "Het is bijna 5 uur en mijn broer zou er nu ongeveer moeten zijn." Ik knik en loop met haar mee naar beneden. Het was best gezellig met haar. Waarom is ze me nooit opgevallen. Samen lopen we naar de uitgang, ze kijkt nog een keer naar me en trekt dan aan de deur, maar die gaat niet open. Ze trekt nog eens en ik zie dat ze flink kracht zet. "Watje!" Zeg ik grijnzend. Ze kijkt me verontwaardigd aan, maar zegt niets. Ik geef een harde ruk aan de deur, maar er is geen beweging in te krijgen! Ik duw en trek zo hard als ik kan, maar de deur blijft dicht. Ik slaak een geergerde zucht en zeg "Fijn, ik denk dat we ingesneeuwd zijn!" Ik zie dat Megan begint te panieken. "Rustig maar! Je hebt mij nog!" grap ik, maar ze kan er niet om lachen. "Hoe kan dit nou?" Ze doet haar best om niet in huilen uit te barsten. Het wordt steeds donkerder en donkerder en zelfs ik vind het idee om in de school te overnachten niet erg fijn. Ik zie Megan's gezicht en weet dat ze hetzelfde denkt. "Waarom bel je niet even naar je ouders" opper ik, maar Megan schud haar hoofd "Kan niet, mijn mobiel is dood." "Je mag die van mij wel lenen!" Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en ontgrendel hem, dankbaar toetst ze een nummer in. Ze wacht even en geeft dan mijn telefoon terug "Geen bereik." zegt ze. Dit is niet goed, dit is niet goed. Wat nu? We kijken elkaar even aan en dan begint Megan te gillen "Help!!!! Is daar iemand" luid bonkt ze op de deur. Ik schreeuw met haar mee "Hallo? Is daar iemand!". Na een half uur zo hard schreeuwen als we kunnen merken we hoe nutteloos het is, Megan is helemaal schor van het gillen en mijn handen doen zeer van het bonken op de deur. Naast me begint megan te huilen, fijn, kan het nog erger worden?

""Nou!" probeer ik opgewekt te zeggen "Nu we toch zijn opgesloten kunnen we in iedergeval iets leuks doen" Ik zie dat Megan snel een traan weg veegd "Wat dan?" vraagt ze. "Ik heb altijd al de kantine willen plunderen" zeg ik met een grijns "Dat mag helemaal niet! Dat kunnen we niet doen!" zegt ze stellig. "Hoe kom er bij? Wie zegt dat we dat gaan doen?" zeg ik koel. Ze begrijpt me nog steeds niet. "Dan blijf jij toch lekker hier! In je eentje, alleen." Snel schud ze haar hoofd. "Ik blijf hier niet wachten!" sputterd ze tegen "Waarom zou je trouwens de kantine willen plunderen?"

"Misschien omdat ik honger heb?" Daar heeft ze niet van terug. "Ik heb ook honger, maar we kunnen toch niet zomaar eten stelen?" ze probeert me over te halen, maar dat gaat haar echt niet lukken. Ik kan net zo koppig zijn als zij "Heb jij een beter plan dan?" vraag ik haar. Megan kijkt naar de grond. Ik vraag me af of ze ooit de regels niet volgt.