Locked with a Badboy

5

Hoofdstuk 5 • Austin

"Heb je het koud?" fluister ik. "Nee" fluistert ze terug, terwijl ik duidelijk zie dat ze het heel koud heeft. Uiteindelijk valt ze in slaap. Megan snurkt een beetje, best wel scha- Ik bedoel... Niet schattig. Ewww! 
Ze heeft alleen maar een hemdje aan, straks wordt ze nog ziek. Niet dat dat me wat kan schelen hoor, maar toch... Langzaam trek ik mijn hoodie uit, voorzichtig zodat ze niet wakker wordt. Met mijn handen pak ik voorzichtig haar schouders vast  en ik trek mijn hoodie over haar hoofd. Gelukkig slaapt ze als een blok en wordt ze niet wakker. Nu krijg ik het koud, maar dat kan me niks schelen. Ik kruip wat dichter tegen Megan aan en val uiteindelijk ook in slaap....

"Ryder, Ryder, wordt wakker" fluisterd een stem in mijn oor. "Ryder!" fluisterd de stem, nu iets harder."Laat me slapen" kreun ik. Er wordt tegen mijn arm aan geduwd, "Opstaan!" zegt diezelfde stem weer, het duurt even voor ik door heb wie het is, Megan! Langzaam open ik mijn ogen. Haar gezicht is misschien 2 centimeter van mijn gezicht af en ik voel dat ik langzaam rood wordt. Mijn arm is om haar middel geslagen en het lukt Megan niet om er onder uit te komen. Ik haal mijn arm weg en ze komt overeind. "Laat je me nu slapen" grijns ik. "In je dromen" lacht ze.

Ze ziet er zoveel leuker uit als ze lacht. Austin! Hou je gedachten erbij. Ze is gewoon iemand waarmee je opgesloten zit op deze school. Meer niet. Trouwens ze vindt jou vast niet leuk. Ik sta op en rek me uit. "Ik heb honger!" zegt Megan, ze heeft mijn hoodie nog niet uitgedaan. "Jij hebt altijd honger" lach ik, terwijl we samen naar de kantine lopen. We drinken een blikje cola en eten nog wat boterhammen. 

Ik heb net mijn boterham op of we horen een schreeuw. "Wat was dat?" zegt Megan niet helemaal op haar gemak. "Niet wat, maar wie is dat!" zeg ik. We horen gehijg en vluchten de trap op naar de bibliotheek. We staan nu voor de bibliotheek en gaan achter de deur staan. Ik kijk door het raam, maar volgensmij is er niemand. Wie zou het geweest kunnen zijn? Is er nog iemand in de school?

Het gehijg wordt steeds harder en we horen voetstappen de trap opkomen. We doen de deur opslot en gaan onder een tafel zitten. Er bonkt iemand tegen de deur. Megan grijpt mijn hand vast. Weer wordt er gebonkt, we zijn zo stil dat niet eens een ademhaling kan horen. Ik ben doodsbang, maar dat laat ik natuurlijk niet zien. Ik moet sterk blijven voor Megan. Er schraapt tegen de deur en het geluid is afschuwelijk, dan klinkt er nog een laatste bonk en de voetstappen sterven weg. Megan haalt opgelucht adem.

Wie of wat het ook was, het was niets goeds. We zitten nog steeds onder de tafel en ik probeer Megan een beetje te kalmeren "Wat doen we nu?" fluisterd ze "Ik weet het niet" zeg ik eerlijk. Ik leg mijn hand op haar schouder, ik kan voelen hoe bang ze is. Megan slaat haar armen om mijn middel en geeft me een knuffel. "Het komt wel goed" fluister ik in haar oor.
Tenminste dat hoop ik.