Locked with a Badboy

8

Hoofdstuk 8 • Austin

"Hou je er godverdomme buiten, Megan. Je hoeft niet alles te weten. Ik zit nog liever met een moordenaar hier, dan met jou. Dus hou voor een keer gewoon je f*king kop! Begrepen!"
Ik schop tegen de boekenkast en ren de bibliotheek uit.

Ik gooi de deur achter me dicht en laat Megan achter in de bibliotheek. Ik moet weg hier. Ik haal mijn hand door mijn bruine haar. Tranen stromen over mijn mijn gezicht, ik veeg ze weg, maar ze komen even snel weer terug. Ik begin te rennen, zo snel als ik kan. Door de gangen, llinks, rechts, links, rechts. Naar beneden, links, links, rechtdoor. Ik heb zin om te schreeuwen en om keihard te gaan janken, maar ik kan het niet. Ik ben zo'n watje! Wat zou mijn vader van me denken op dit moment? Hmm waarschijnlijk iets als: "Ahm moet je huilen huilen? Wat ben jij een softie!" en nog een paar keer een trap erachter aan. 

Hijgend kom ik tot stilstand, ik voel me een stuk minder boos. Ik heb keihard gerend en ik heb geen flauw idee waar ik nu ben. Dat komt omdat de school heel erg groot is. Vroeger waren het drie aparte scholen, maar die zijn nu allemaal bij elkaar gevoegd, zodat het een grote school is. Ik vraag me af of ik hier ooit ben geweest. Tik, tak, tik, tak. Oh nee! Iemand komt de trap op. Wat nu? Straks is het die moordenaar. Ik duik het meidentoilet in en doe de deur opslot. Hoe diep kan je zinken. De voetstappen komen dichterbij. Waarom ben ik weggegaan van die bibliotheek!

Ik ga hier dood, in mijn eentje, zonder vrienden, zonder Megan, niet dat dat haar wat zou kunnen schelen. Maar toch, de tijd die ik met haar door heb gebracht was eigenlijk best gezellig. Tot ze over mijn emoties begon dan en die heb ik niet. Die wil ik ook niet trouwens. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ik er niet over wilde praten, ze had dat moeten begrijpen...

Tik, tak, tik, tak. De voetstappen komen mijn kant op. Richting het meidentoilet. Ik haal de deur van de knip, dat wordt een verrassings aanval! Ik wacht tot ik zeker weet dat de moordenaar voor mijn deur staat en dan... BANG Ik gooi de deur zo hard als ik kan open en ren naar buiten. Ik hoor iemand kreunen, een bekend iemand, oh my god, nee! Op de grond ligt niet de moordenaar, maar een meisje, met donkerblond haar en boze blauwe ogen en...

EEN BLOEDNEUS! "Megan?" mijn stem klinkt hoger dan de bedoeling was. "Wat doe jij hier?" Ze rolt haar ogen en ik help haar overeind. "Oh, geen probleem, het gaat goed met me hoor, bedankt voor het vragen" zegt ze geirriteerd. "Megan" zeg ik nog eens, dit is niet grappig. "Waarom ben je hier" Ik snap het nog steeds niet. Ze was toch boos op me? "Ik ben je gaan zoeken, idioot!" Ze kreunt luid. "Volgendekeer zoek je jezelf maar!"

Ik begin te lachen. "Sorry, ik dacht dat je de moordenaar was!" verdedig ik mezelf. Megan begint nu ook te lachen. "Is niet erg, ben je niet meer boos?" "Nee, op jou kan ik toch niet boos blijven" Ze glimlacht "Oh, en waag het om bloed op mijn hoodie te morsen!" Ik loop naar het toilet en pak wat wc-papier. "Hier" Ze drukt het papier tegen haar neus, gelukkig bloed het niet heel erg. Hand in hand lopen we naar buiten. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.