Locked with a Badboy

15

Hoofdstuk 15 Megan pov

Als hij ongeveer bij de plek komt waar het boek is gevallen, duw ik met al mijn kracht tegen de boekenkast aan. Ik voel de kast een beetje mee geven, maar ik ben niet sterk genoeg. Meneer Pihp zal niet veel langer blijven staan, dit is mijn enige kans. Ik duw zo hard als ik kan, nog een klein stukje! Kom op!

Meneer Pihp draait zich met een ruk om en ik kijk recht in zijn gemene ogen. Help, ik ben ontdekt!

Dit is het dan, een gemene grijns verschijnt op meneer Pihp's gezicht. Met al mijn kracht duw ik tegen de boekenkast. Meneer Pihp grijpt mijn arm beet en trekt me naar hem toe. Tranen stromen over mijn wangen. Het mag niet eindigen, niet zo.

Ik schop, ik sla, ik bijt. Ik doe alles om los te komen. Meneer Pihp heeft me in een ijzeren greep vast. Het is hopeloos.

Ik word van de grond opgetild en net als Pihp me knock-out wil slaan, vallen we samen achterover. Austin, komt vanuit het niets en trekt me overeind. We duwen samen tegen de boekenkast aan en er komt beweging in. Met al onze kracht lukt het ons om de kast te laten kantelen. Meneer Pihp schreeuwt en wij rennen de bibliotheek uit.

De tranen stromen nog steeds over mijn gezicht, maar niet meer van verdriet en angst. Van geluk! Austin slaat zijn armen om me heen "Rustig maar, het is voorbij." fluistert hij. Ik begin nog harder te janken en kan er niet mee stoppen. 

"Megan, kijk me aan!" zegt hij, en pakt mijn hoofd in zijn handen. "Megan, ik zou nooit iemand jou kwaad laten doen." Ik knik en word rood en langzaam word ik wat rustiger. "Kom, dan lopen we naar beneden" zegt Austin, terwijl hij een traan van mijn wang veegt.

We zijn de hoek nog niet om of we worden bijna omver gelopen door een hijgende Ash. "Oh, gelukkig ik heb jullie-" hij kan zijn zin niet afmaken of hij krijgt een klap in zijn gezicht. "Waar sloeg dat nou op!" roept Ash, terwijl hij langzaam overeind krabbelt. 

"Wat denk je zelf, idioot!" Austin spuugt de woorden bijna uit van woede. "Pihp probeerde ons te vermoorden en jij rent weg!" Voor Austin een volgende klap kan uitdelen zegt Ash "Ik heb de politie gehaald." Austin's ogen worden groot "Je... je... je hebt wat?" Ash knikt koeltjes 

"Toen ik weg rende ben ik naar buiten gegaan en naar het politie bureau gegaan, ze staan buiten voor de school te wachten op mijn sein." Austin en ik snappen er nog steeds niets van. "Hoe ben je dan in vredesnaam naar buiten gegaan?" vraag ik. 

Ash grijnst "Ik ben via het meisjestoilet gegaan, door het raam! Het duurde even en ik heb me lelijk bezeerd toen ik aan de andere kant naar beneden viel, maar het was het waard!" Ik kan het niet geloven. Na 5 dagen zijn we eindelijk verlost uit deze school.

Austin slaat een arm om me heen en we lopen met z'n drieen naar buiten.

Buiten worden we opgevangen door een ambulance en 8 politie agenten. Een vrouw met blonde haren en vuurrode lippenstift komt naar ons toe gelopen. "Hallo, mijn naam is Danae" glimlacht ze vriendelijk. Ik knik terug en de anderen mompelen iets van "Hallo"

"Jullie mogen met mij meelopen en dan wil ik jullie een paar vragen stellen." zegt ze. Ik slenter achter haar aan, nu merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. We stappen in een grijze volvo en worden weggebracht naar het bureau.

......

Slaperig doe ik mijn ogen open, waar zijn we ook al weer? Iemand draagt me, maar ik weet niet wie. Het zal Austin wel zijn. Ik wil mijn ogen net weer dicht doen of een stemmetje in mijn achterhoofd zegt:

"Wacht! Straks is het meneer Pihp, hij heeft ons vast gevonden!"

Foute boel, ik moet iets bedenken, anders eindig ik straks net als onze kalkoen met kerst. ...

Een verrassingsaanval lijkt me het beste. 3.....2.....1..... Ik ruk me los uit de armen en schop tegen de schenen van Meneer Pihp. "Auw.... Megan, waar slaat dit op?!" Ik doe mijn ogen open en kijk in de mooiste bruine ogen die ik ooit heb gezien. "Ik eh.. Ik dacht... sorry...." Mijn hoofd is vuurrood. Hoe stom kan een mens zijn!

Tuurlijk was het niet Meneer Pihp, het was Austin! Idioot die ik ben.

"Nou, je kan in ieder geval wel weer lopen" grijnst Austin. "Best" lach ik terug. Pfoe, hij is niet boos. "Zijn we er al bijna?" vraag ik na een paar minuten. Danae, die al die tijd naar ons heeft zitten kijken, glimlacht en knikt "Straks de weg oversteken en dan linksaf, dan zijn we er!" Ik zucht luid, dat is dus te ver. "Niet zeuren, ik heb je het grootste deel van de tijd gedragen!" zegt Austin.

Ik steek mijn tong naar hem uit. Wat is Austin een kleuter zeg! Hmpf!

We staan voor een groot blauw gebouw. Danae gaat ons voor en houdt de deur voor ons open. "Kom op jongens!" zegt ze, veel te opgewekt. We lopen een lange gang door, die uitkomt bij een wachtkamer. "Ga hier zitten, we roepen jullie als jullie aan de beurt zijn!" en met die woorden loopt ze de kamer uit.

Ik plof in een stoel neer. Austin heeft grote wallen onder zijn ogen, maar doet alsof hij totaal niet vermoeid is. Ash is erg stil en ook hij ziet er dood moe uit.

Austin geeuwt luid, zijn ogen vallen bijna dicht, maar het lukt hem nog net om ze open te houden. Een man komt de kamer binnen, hij is in het zwart gekleed en draagt een leren jasje. "Als jullie willen kunnen jullie eerst even douchen. We hebben schone kleren voor jullie." Ik knik en ook Austin en Ash mompelen instemmend. 

"Deze is voor de meisjes en deze voor de jongens" de man wijst naar 2 deuren. Ik loop naar binnen, kleed me uit en laat het warme water over me heen stromen. Wat heb ik dit gemist zeg, een warme douche. Ik was mijn haren en lichaam en na 10 minuten droog ik me af met een handdoek. Wat voor kleren zouden ze hebben?

Ik open een bak waar "KLEDING" op staat en speur naar iets in mijn maat. Nope... Alleen XL en L, en dat terwijl ik een S'je heb. Uiteindelijk pak ik een wit t-shirt en een joggingbroek. De joggingbroek past me goed genoeg als ik de touwtjes aan trek, maar het t-shirt is echt veeeeeel te groot. Ik durf te wedden dat als ik mijn best doe ik er 3 keer in zou kunnen passen!

Ik stap de ruimte uit en zie dat Austin en Ash al op me aan het wachten zijn. "Wat zie jij er uit!" lacht Austin. Ik geef hem een blik. grrrr! Zijn kleren zitten gewoon perfect en ze staan hem ook nog eens. 

Ash heeft iets minder mazzel gehad, want hij draagt een knal roze t-shirt, met eenhoorns erop. Ik doe mijn best om hem niet uit te lachen en ik zie dat Austin ook moeite heeft om zijn lach in te houden. We lopen achter de man aan naar verhoorkamer. 

Ik ben best zenuwachtig, straks geloven ze ons niet! Het is namelijk niet zo'n geloofwaardig verhaal. Opgesloten zitten op school is één ding, maar ook nog bijna vermoord worden door en gestoorde gymleraar, klinkt een heel stuk absurder!

Ik knijp kort in Austin's hand, want ik merk dat hij ook zenuwachtig is. "Het valt vast mee" stelt hij me gerust en met die woorden stappen we de verhoorkamer binnen.

Hoi Allemaal,

Bedankt voor het lezen en wachten op deze update! Ik heb hem heel vaak herschreven, maar ik kon jullie gewoon niet langer laten wachten.

We zitten nu bijna op de 50.000 reads, ongelofelijk hè?! Ik kan het nog steeds niet geloven! We hebben zelfs een tijdje op nummer 1 gestaan in de categorie romantiek! WOW!!!!! Laat weten wat je van dit hoofdstuk vond, ik ben benieuwd!

Zal de politie het verhaal geloven? Wat zal er met Pihp gaan gebeuren?

Vote, comment en deel!

Groetjes van IAmALittleBookWorm