Locked with a Badboy

22

Toen Megan voor de 3e keer een bord had laten vallen én een stuk kip had laten aanbranden werd ze eruit gezet. Harry kon er niet meer tegen "Megán" zei hij met zijn franse accent "Uit mijn cuisine, tu es HORRIBLE"
(vertaling: Uit mijn keuken, je bent een ramp)

Megan rende de keuken uit. Ze had het verpest, maar het was zo moeilijk om haar gedachten erbij te houden. Zeker nadat Harry perongeluk iets over de gevangenis had verteld, zou hij nog meer weten? En nog belangrijker, hoe zouden ze die informatie uit hem kunnen krijgen? 

Toen Megan langs de cellen van Austin en Ash kwam zuchtte ze opgelucht. Met een ruk deed ze de cel deur open. (In de middag zijn de celdeuren open. Ze sluiten pas 's avonds.) "Jongens! Ik heb groot nieuw-" Megan stopte. In de cel stonden 3 mensen; Austin, Ash en een agent. Megan werd langzaam rood en stotterde: 

"We eh... h... hebben k.. kip in de keuken?" Ze dwong haarzelf om haar ogen, die nu strak naar de grond staarden, oogcontact te laten maken met de agent. Met de allergrootste moeite toverde ze een glimlach op haar gezicht. "Ik eh... ik ga, doei!" en met die woorden sprintte Megan de cel uit. Austin, Ash en de agent keken haar verbaasd na.

Megan rende snel naar haar eigen cel, idioot die ze was. Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan. 'stom, stom, stom' zei een stemmetje in haar hoofd. De cel van haar en Helga was tegenover die van de jongens, dus niet erg ver lopen. Megan opende de deur en liet zich vallen op het smoezelige matras. Zucht. Dat was absoluut niet haar beste actie. Ze moest nu wachten tot die agent weg zou gaan en dan hopen dat hij haar niet extreem verdacht zou vinden. Wat als alles nu voor niets is geweest. Ze had bijna het hele plan verklapt.

....

"Jij zal hier nooit wegkomen" sneerde een van de Agenten, hij greep zijn mes en begon uit te halen naar Megan. Een gil, een klap. De pijn was ondragelijk en er was overal bloed. "Austin!" gilde Megan wanhopig "Help!" Een grijns verscheen op het gezicht van de agent "Niemand zal je hier komen zoeken" zijn kakelende lach gaf Megan kippenvel, van haar tenen tot haar kruin.

Hij greep haar bij haar schouders en schudde haar door elkaar. "Denk maar niet dat je hier ooit levend uitkomt!"  Met zijn mes begon hij nu haar buik open te snijden. Bloed, organen en nog veel meer prut kwam eruit, het voelde alsof het er allemaal uitgegooid werd. Weer schudde hij haar door elkaar, dit keer harder. "Laat me los!" schreeuwde Megan uit alle macht. Het geschud ging maar door...

"Megan!" Megan herkende de stem, het was een stem waar ze dol op was. Een harde, maar heldere stem waar ze eindeloos over kon dromen, Austin! Ze opende haar ogen, haar voorhoofd was bezweet en haar keel voelde rauw. Alsof ze gegild had, en dat had ze niet. Of toch? De droom, of nouja, nachtmerrie flitste voorbij. Een rilling ging over haar rug "Wat is er?" zei Austin. Megan zuchtte "Oh, niets" langzaam werd haar adem weer rustig.

Austin had zijn ene hand op haar schouder en met de andere wreef hij over haar hand. "Ik schrok me rot" fluisterde hij in Megan's oor "Ik hoorde je schreeuwen, de agent was een paar minuten weg en ik was bang dat hij achter je aan was gekomen. Ik bedoel het leek alsof hij je 'kip' smoesje niet echt geloofde" Austin grijnsde toen hij dat laatste zei. Megan werd nog roder "sorry" fluisterde ze.

Austin grinnikte "U bent vergeven, Mademoiselle!" zei hij deftig. Hij stond op en trok haar omhoog. "Nachtmerrie? Of eigenlijk Middagmerrie?" fluisterde hij in Megan's oor. Voor ze kon antwoorden drukte hij een kus op haar lippen, zacht en gepassioneerd. Zijn hand op haar wang, haar hand om zijn nek. Het voelde alsof ze op de maan was, gelukkig en gewichtloos. Het was het beste gevoel ooit! De vlinders in haar buik stonden op ontploffen, na een tijdje hielden ze op. Beide buitenadem, ze hadden hier lang op gewacht.

"Dusss" Megan keek op recht in Austin's bruine ogen "Wat wilde je me vertellen?" vroeg Austin haar. "Lang verhaal" mompelde Megan. Precies op dat moment kwam Ash binnen, met zijn zwarte haren over zijn ogen zag hij er nog vermoeider uit dan ooit. "Vertel op, we hebben toch niets te doen hier" grijnsde hij.

Megan begon te vertellen, over de dummies, de politie-uniformen (en hoe ze bijna ontdekt waren) en over 'Arry en dat hij had gezegd dat ze de enige gevangenen waren. Toen ze alles had verteld, tot in de kleinste details stopte ze. "Dit is geweldig!" zei Ash opgewonden. "Meg, Aust weten jullie wat dit betekent!" 

"Dat je moet stoppen met die afkortingen" zei Austin met één wenkbrauw omhoog. "Nehee" riep Ash ongeduldig "Dit betekent dat we niet in een echte gevangenis zitten! Snappen jullie het niet? Luister, we zijn hierheen gebracht zonder advocaat, zonder gesprek met onze ouders, zonder uitleg. Ik denk dat dit niet een gevangenis is, maar een soort huis waar ze ons ontvoerd hebben. Misschien is Pihp deel van dit alles, misschien hoort hij bij de zogenaamde politie. Dit betekent dat we hier zo snel mogelijk uit moeten!"

Megan en Austin keken elkaar aan. Hoe hadden ze daar niet eerder aan kunnen denken! "Je bent een genie Ash!" zei Megan blij "Maar dit is niet alleen goed nieuws" op een serieuze toon ging ze verder "Als het waar is dat deze gevangenis nep is en Pihp een rol hierbij speelt dan moeten we inderdaad snel wegwezen!" Austin en Ash knikten instemmend

"We kunnen dit, stap 1 en 2 zijn voltooid. We moeten nog een sleutel hebben of een soort kaart om de deuren te openen en dan zijn we hier weg!" zei Ash "Dit kan gewoon niet meer fout gaan!"

Met zijn drieen stonden ze daar, in een kleine en vieze cel, opgewonden te praten over hun plan. Maar, zou Ash gelijk hebben? Kan het plan écht niet meer fout gaan?

Tamtamtam.....

Heeeeey! Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden. We zitten al weer bijna op 150 000 views WOEPWOEP! I know, ik ben een beetje te happy. Net als vorige keer, maar kom op! Ik kan het gewoon niet geloven, het is zo bijzonder!
Ik heb op school eigenlijk niet zoveel vrienden, eigenlijk bijna geen. Maar hier, op wattpad, is het net alsof ik meetel, alsof ik ook iemand ben! Het voelt echt geweldig om jullie comments te lezen en om berichten te krijgen van mensen die me vragen stellen.

Iedereen die dit boek leest, vote of een comment geeft: Heel erg bedankt, jullie zijn mijn vrienden en jullie fleuren me altijd op! Bedankt voor al jullie support!

Als er iets is, als je een vraag hebt of wat dan ook. Je kan me altijd een bericht sturen! Weet dat ik er voor je ben, advies, maakt niet uit wat. Ook dingen over school, ik ben heel lang de nerd/loner geweest (nog steeds), dus ik kan zeker mezelf inleven in anderen. Alsjeblieft krop je gevoelens niet op, praat!

Het hoeft niet met mij, als je dat niet wil, maar praat alsjeblieft. Met je vrienden, ouders, desnoods een huisdier of knuffel!

Sorry jongens, ik word een beetje emotioneel en stuff. :)
Bedankt voor alles en,

I LOVE YOU!!!!!!

XXX, Zoë