Locked with a Badboy

24

Megan werd nu een beetje rood "Ik bedoel Ash is gewoon wat kleiner en dunner en Helga is, nou ja, eh, iets groter?" Megan was bang dat ze Helga of Ash had beledigd, maar daar leek het niet op dus ging ze verder. "Dus? Wat denken jullie?" Austin knikte "Dat is goed" en Ash klopte Megan even op haar schouder en lachte"Ik denk dat jij de slimmerik hier bent, niet ik!"

Het was bijna tijd voor het avondeten en Megan had haar nagels al helemaal afgebeten. Ze liep van de ene kant naar de cel, terug naar het bed, naar de deur en dan weer naar een andere kant. Helga leek heel kalm, alsof we elk moment konden gaan ganzenborden! Hoofdschuddend keek Megan haar aan

"Hoe hou je het vol, Helg"

Helga keek op en zweeg, alsof Megan haar op iets had betrapt. De uitdrukking op haar gezicht had iets weg van een kind dat zijn lolly had laten vallen en op het punt stond om te gaan huilen.

"Wat is er? Ben je zenuwachtig?" vroeg Megan nog eens, Helga haalde diep adem alsof ze iets wilde zeggen, maar het niet kon zeggen. "Ik woit niet, gewoen zenoewen denk ik" zei ze een beetje zenuwachtig en met die woorden stond ze op en begon ze uit haar roze koffer te rommelen.

Ze zocht even en toen haalde ze twee dezelfde stickers van een roze eenhoorn van het velletje af. Met haar andere hand pakte ze een draad van de breiwol en knipte die af. Het draadje deed ze tussen de twee stickers en ze maakte de uiteinden vast met een knoopje. "Megan, kom joi eens!" zei ze,

Megan haalde haar schouders op en ging naast Helga zitten. "Hier!" Helga hield een geïmproviseerde ketting in haar handen. "Dankjewel" grinnikte Megan, ze zou deze ketting niet mee afdoen, het stond symbool voor hun vriendschap en ondanks dat het zoiets kleins was stond het toch voor zoiets groots.

Ze bleven samen even zitten, "Weetje" fluisterde Megan na een tijdje "Ik ben doodsbang" Helga dacht even na en zei "Loister, woi hebben niks toe verliezen. Dus wot kan het jou nou schelen, stel dat woi gepakt woerden? Wot dan? Bloif roestig und spaar jouw energie, want als woi om 01:00 wegsloipen heb joi die gut nodig." Megan bleef stil, Helga had gelijk, natuurlijk. Ze moest zich niet zo aanstellen.

----
Megan's pov

Stilte...

Nog 20 minuten.... Nog 19 minuten.... Nog 18,5 minuten....
Mijn hemel waarom gaat de tijd toch zo langzaam. Ik wil hier weg! Met Austin. Eneh ook met Ash en Helga natuurlijk... Het voelt zo vreemd, ik heb mijn vader en mijn broer al zo lang niet gezien. Zouden ze me missen? Opzoek naar me zijn? Misschien denken ze wel dat ik dood ben? Hebben ze de hoop opgegeven? Ik was toch nooit erg belangrijk.

Nog 17 minuten...
Het voelt alsof ik in een achtbaan zit, op dat punt waar je recht naar beneden gaat en je het gevoel hebt dat je je ingewanden elk moment kan uitkotsen... Is dat iets te grof gezegd?

Nog 16 minuten...
Zou het buiten nog sneeuwen? Zouden mijn klasgenoten gewoon naar school gaan? Zouden ze eigenlijk merken dat ik er niet ben? Al weken vermist ben?

Nog 15 minuten...
Ik vraag me hoe Austin en Ash denken. Ik zou willen dat ik gewoon in hun hoofd kon kruipen. Ze praten allebei niet echt over hun gevoelens. Ash ken ik niet geweldig goed. Hij is erg aardig en slim, maar hij heeft zo'n duistere 'het-leven-heeft-geen-zin-emo' kant.
Austin ken ik beter, hij is zo zelfverzekerd en zorgzaam. Totaal niet wat ik van hem had verwacht. Hij was degene die met de meisjes omging die mini rokjes dragen en 20 kilo make-up op hebben. Hij was zo'n typische badboy! Ik heb hem wel eens zien roken, zien drinken. Ik heb de roddels gehoord! En toen we samen opgesloten zaten was hij totaal anders. Als we hieruit komen zou hij dan veranderen? Terug naar badboy-gedrag?

Austin kan niet omgaan met een meisje zoals ik. Ik ben te lang en dun, geen curve te bekennen. Nou? Mijn neus is erg curvy, als in: er zit een grote bochel op mijn neus... Borsten? Nope! Knap? Nope!
Wat moet hij met iemand als ik? Hij heeft me nooit gevraagd of ik zijn vriendin wil zijn. Misschien
gebruikt hij me alleen maar... Is dit allemaal schijn.

Nog 5 minuten...
Dat gevoel in mijn maag is weer terug.. Ik moet stoppen met nadenken over mijn sociale-leven, of sociale-dieptepunt. Ik moet me voorbereiden! Liggen de dummies klaar? Check!
Wat nog meer? Ik heb het politie pak al aangetrokken en Helga is ook helemaal klaar.
Er heerst geen ongemakkelijke stilte, we zijn gewoon alle twee gefocussed.

Het is tijd. 01:00 precies!

Ik sta op hetzelfde moment als Helga op. Alsof we dit al honderd keer eerder hebben gedaan. We openen de deur van onze cel met het pasje en kijken of er een agent op de gang is. Gelukkig is er helemaal niemand. Het hele gebouw lijkt uitgestorven. We steken de gang over en lopen naar de cel tegenover onze cel. Ash en Austin zitten al voor de deur te wachten. Helga houdt haar pasje voor de scanner.

"Jongens" fluisterde ik "Kom en wees stil" Austin heeft zijn uniform aan en Ash heeft grote wallen. Je kan zien dat hij niet heeft geslapen. Ergens heb ik wel medelijden met hem, hij is de jongste van ons en hij ziet er zo zwak uit. Ik hoop maar dat hij op zijn benen kan blijven staan, want het zal laat worden.... "Jaja, had ik ook wel begrepen." fluisterde Ash terug. Austin nam de leiding "Meg, jij pakt Ash vast en ik pak Helga vast. We lopen naar buiten alsof er niets bijzonders aan de hand is. Bedenk goed, we zijn gewone agenten die twee misdadigers meenemen. We lopen rustig en we rennen zeker niet. Begrepen iedereen?"

Ik, Ash en Helga knikten. Ik pakte Ash bij zijn arm en fluisterde "Het komt wel goed!" in zijn oor. Hij keek me serieus aan en zei "Natuurlijk", maar in zijn ogen zag je hoe zenuwachtig hij was.

Austin en Helga liepen voorop en opende de grote klapdeuren. Nu is er geen weg meer terug...

Wow, het is echt lang geleden dat ik een update heb gegeven!
Het voelt goed om weer eens te schrijven! Ik heb het verschrikkelijk druk met toetsen, werk, sport, maar maak je geen zorgen. Ik ben al bezig met de volgende update!

BLUBBLUBBLUB!!!

Ik hoop dat jullie niet boos zijn :)
Love you guys!

En tot de volgende update!

Groetjes Zoë