True Identity🩸/ Uchiha ⚔️ Hyuuga [TAMAMLANDI]

I'm not a bad person

Uyandığımda kendimi evimin verandasında boylu boyunca yatarken buldum. Kafamdaki belli belirsiz ağrıya rağmen düşüncelerim berraktı.

Dün olan olayların görüntüleri yavaşça zihnimi doldurmaya başladığında yüzümü buruşturdum. Bunları ben yapmış olamazdım, öyle değil mi?

"Matatabi."

Sesim çatlaktı ve bitkindi.

Kafesinde, patilerinin içine aldığı yüzünü yavaşça kaldırıp bana döndü.

"Dün tam olarak ne oldu. Bir şeyler hatırlıyor gibiyim ama..."

Matatabi, kararsızlıkla bana baktı. Onu daha önce hiç böyle görmemiştim.

Sesimi yumuşatmaya çalıştım.

"Hey, ne oldu?"

"Pek iyi şeyler olduğu söylenemez, Amida"

Kafamı anladığımı belirtircesine salladım.

"Yine herkesin canını yaktım değil mi?"

Belli belirsiz beni onayladı. Yüzüm, buruk bir gülümsemeyle aydınlanırken dün gittiğim köyü düşündüm. İçimde uyanan duyguları da...

"Hepsi benim suçum."

Gözlerim yere odaklanırken Matatabi'ye bakamıyordum. Düşüncelerimden nefret ediyordum.

"Arzun çok şiddetliydi."

Gözlerimi yerden ayırmadım.

"Dün, gerçekten duygularını anladığımı hissettim."

Matatabi'nin dikkatli bir şekilde bana baktığını hissedebiliyordum.

"Bağırdığında insanların senden korkacağını bildiğin için sustuğunu biliyorum, hepsinden nefret ediyordun ama onlar tarafından kabul edilmekte en büyük hayalin."

"Onlardan ne kadar uzaklaşmak istesen de bir şekilde onlara bağlısın. Sözleri, hep canını acıtıyor. Seni yargılamadan, konuştuklarının farkında olmadan ruhuna kesik attıklarını bilmiyorlar. Sen, hep susmayı tercih ediyorsun."

"Öfken ve nefretini bu şekilde bastırmaya çalışıyorsun ama acısını hep bedeninden çıkarıyorsun. İnsanların, sen bir şeyler anlatmaya çalışınca dinlemeyeceğini biliyorsun çünkü kimse seni olduğun gibi kabullenemiyor."

"Bazen gözyaşlarını durduramıyorsun. Sevgiyi asla hissedemeyeceğini asla sevilmeyeceğini bildiğin için, kalbin parçalanıyor."

"Güçlü durmaya çalışıyorsun ama bu seni daha da yıpratıyor farkında olmadan. Duygularından hep arınmayı arzularken onlara kapılmaktan korkuyorsun yoksa gerçek açığa çıkacak."

"Ne kadar yanlız olduğunun gerçeği..."

Kalın taş duvarlarda ağlayışım haykırdı.

"Ve bunların hiçbirinin sorumlusu sen değilsin. Böyle hissetmenin sorumluluğu, senin üzerinde değil."

Yumuşak sesi, tıpkı bir annenin sesine benziyordu. Şevkatli ve içten...

Titrek bir nefes aldım. Ellerimdeki kurumuş kan, cinayetlerimi unutturmamak için sanki bana bakıyor gibiydi.

Boş hissediyordum. Bomboş...

"Amida,bana bak."

Matatabi'nin gür sesi deprem gibi yankılanırken başımı zorlanarak kaldırdım. Bana gülümsüyordu.