True Identity🩸/ Uchiha ⚔️ Hyuuga [TAMAMLANDI]

OK! I won't shut up anymore!

Ayaklarım gerçeği öğrenmenin yüküyle sarsılırken beni taşıyamadılar. Bedenim bir külçe gibi yığırken Matatabi'nin tutuşu ile irkildim.

Nefes alamadığımı hissediyordum, canım yanıyordu ama umrumda değil gibiydi. Başım dönüyordu, Matatabi'nin görüntüsü zihnimde bulanıklaşıyordu.

"Amida!"

Cevap verebilecek gücüm kalmamıştı.

Tek bildiğim bana değer veren kişinin Uchiha Madara olduğuydu ve beni kendi hırsları için terk etmiş olduğu gerçeğiydi.

Bir kez daha yüzüstü bırakılmıştım.

Yine...

Ellerimi başımla birleştirip kafamı öne eğdim.

O zamanki halim...Geçmişim...Zamanı geri almak için neler vermezdim.

Şu an bağırsam bile beni mutlu hissettirmeyecekti.

Sikeyim.

Çok acıyordu.

Terk edilmek, bırakılmak...Kanatıyordu.

Saçlarımın üzerinde bir ağırlık hissettiğimde, başımı kaldırıp Matatabi'ye baktım.

O...O benim saçlarımı okşuyordu!

"Özür dilerim."

Yaşadıklarım için kendini suçluyordu.

Ona ne olmuştu?

Gözlerim yanıyordu. Her şeyi boşverip kafamı patisine koydum.

"Her ağlayan güçsüz değildir, Amida. Tıpkı her gülenin mutlu olmadığı gibi."

İçimden gelen gülme isteğini zorla bastırdım.

Ben güçlü değildim. İnsanların bana yaşattıkları, düşünceleri eylemleri beni güçsüzleştirmiş, beni güçlü bir duvarın arkasına zayıf düşüncelerimle saklanmama sebep olmuşlardı.

Ben güçlü değildim, çünkü manipüle edilmekten kendimi hissedemez olmuştum.

Ben güçlü değildim.

Ellerime baktım. Kaç kişinin canını alarak kirlettiğim ellerime...

Ben bir hataydım.

Ben insanlara zarar veren bir canavardım.

Taş zeminde yankılanan ayak sesleri bile düşüncelerimi bölememişti.

Elime değen soğukluk ile yıllar sonra ilk defa birinin bana dokunduğunu fark ettim.

Beni bırakan kişi bana neden dokunuyordu?

Sesim kısık çıksa da kendimden emindim.

"Dokunma bana."

Kendisini, saçma bir neden sunup savunmasına izin vermeyecektim.

Elini çekse de uzaklaşmadığını biliyordum.

Matatabi'nin görüntüsü değişip hafiften titrediğinde gerildiğini anladım.

"Amida, başını kaldırabilir misin?"

Yüzüne bakmak istemesem de Matatabi'nin neden bu kadar gerildiğini merak etmiştim. Ellerimle başımı yasladığım patisinden destek alıp kafamı kaldırdım. Başımı kaldırmamla gözlerimin sebepsizce tekrardan sulanması bir oldu.

Madara.

Ağlıyordu.

Bakışları,sanki beni gördüğü için kendisini salıvermiş bir yorgunlukla bana bakıyordu. Kendi halime ağlamam gerektiğini bilirken, onun gibi birisinin benim için ağlaması...