Going Crazy [Completed]

1 ~ ( zawgyi)

[Now You See Me 1]

ေဆးရံုက ကုတင္ထက္မွာ လူနာဝတ္စံုနဲ႔ သူရဲ့ တကိုယ္လံုးက နီက်င့္က်င့္ အဖုေတြ ကိုၾကည့္ၿပီး ေဂ်ာင္ဝူး က မ်က္ ေမွာင္က်ံဳ႔မိတယ္။ ဆိုေယာင္း က ေရခြက္ထဲ ေရျဖည့္ၿပီး သူ႔ကိုကမ္းေပးလာတယ္ ။
အသည္းကြဲေနလည္း သူ႔နားမွာအၿမဲအဆင္သင့္ရိွေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ သူကံေကာင္းးတယ္ေျပာရမယ္။ နီနီရဲရဲဆိုးထားတဲ့ ႏူတ္ခမ္းေတြက တြန္႔ခ်ိဳးေနရင္း သူ႔ကို အျပစ္ေျပာဖို႔ ေစာင့္ေနတာကိုလည္း သိတယ္  .. ။ ဆိုေယာင္း လွမ္းေပးတဲ့ ေရခြက္ကို ေသာက္ၿပီး စကားစလိုက္တယ္။

"  ဆိုေယာင္း ဟိုေကာင္ေတြကေရာ "

" ယိုရွီ က အိမ္ခဏျပန္သြားတာ ေစာနကပဲ ျပန္လာေတာ့မယ္လို႔ ဖုန္းဆက္တယ္ အဆာဟီ က နင္ေဆးရံုဆင္းဖို႔ လိုတာ သြားလုပ္ေနတယ္ "

" အင္း အင္း "

" နင္.. "

" မေျပာနဲ႔ ေတာ့ ငါ သိပါတယ္  "

လက္ရိွ အေျခအေနမွာေတာ့ သူတကယ္ ဆိုေယာင္း ရဲ့ ပြစိစိလုပ္မဲ့စကားကို မၾကားႏိုင္ေသးဘူး ... ။
ေဂ်ာင္ဝူး က ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ခပ္ေတြေတြပဲ ျပတင္းေပါက္ကို ေငးလို႔ အေတြးစလြင့္ေနခဲ့တယ္။

ဟာရူတို ကို စေတြ့တာ  first year စ တတ္တဲ့ေန့က ျဖစ္တယ္။ အတန္းမစေသးတာနဲ႔ သန္႔စင္ခန္း ခဏ သြားၪီးမယ္ဆိုၿပီး ေဂ်ာင္ဝူး က ဖုန္းေတြ လြယ္အိတ္ေတြ အကုန္ ထားခဲ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ ... ။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူလမ္းမသိေတာ့ဘူး ။ ဘယ္လိုပဲ ဥာဏ္ေကာင္းလြန္းပါတယ္ေျပာေျပာ ေဂ်ာင္ဝူး က လမ္းေတြကို မမွတ္မိႏိုင္တဲ့ ျပသနာ ရွ္ိတယ္ ။

သန္႔စင္ခန္းထဲက အထြက္ ဆင္တူျဖစ္ေနတဲ့ အခန္းေတြ နဲ႔ လမ္းခ်ိဳးေတြေၾကာင့္ သူအခန္းကို သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ျပသနာက အဲ့မွာ စတာ သူ႔မွာ ဖုန္းလည္း မပါဘူး ။

မထူးဘူးဆိုၿပီး သူ အိမ္သာထဲပဲ ျပန္ ဝင္ေနလိုက္တယ္။ အရမ္းၾကာေနရင္ သူ႔အေၾကာင္းကို သိတဲ့ ဟိုေကာင္ေတြ လာရွာေလာက္မွာကို သိလို႔  . မွန္ေရ႔ွက သူ႔ကိုယ္သူလည္း ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ရိုက္လို႔ ... ။ အဲ့ေလာက္ ေတာင္ မမွတ္မိရလား ဆိုၿပီး အျပစ္ေပးေနတာ ။