✯ 2304 ✯ ✓

✯ Epiloog

𝕆ne more rainy day

Het regende nog steeds waardoor het weer mooi bij Evron zijn stemming paste. Tranen rolde over zijn wangen doordat hij huilde, hij voelde zich leeg. Alsof zijn binnenste uit elkaar werd gereten door het verlies. De locatie waar Dana hun mee naar toe had gebracht was wat afgelegen maar daarom niet minder bijzonder. Een van de laatste bomen stond er nog recht, de aardbevingen hadden hem niet kunnen deren. Zonder schop had Dana op haar eentje een kuil gegraven om Jada in te leggen. Met haar haarrekker had ze twee takken aan elkaar kunnen hangen zodat ze een kruis op het graf had kunnen zetten. Nog steeds was het jonge meisje bedekt onder het bloed maar ze had geen woord meer gesproken tijdens de handelingen. Eens alles klaar lag, was ze meisje weggelopen zonder nog een woord te zeggen.

Evan was daardoor achter haar aangelopen zodat er niets zou gebeuren. Voor hij vertrok had hij enkele woorden gemompeld waardoor Evron wist dat Evan liever ook aan het graf was blijven staan. Van hen was Evan degene geweest die dol was geweest op Lynn voor langere tijd. Een reden waarom hij en Dana haar starrig Lynn bleven noemen. Het was een fenomeen dat Evron weigerde, hij wou het bij haar echte naam houden. Jada verdiende immers om herinnerd te worden als wie ze was en niet hoe ze zich voordeed of onder de naam van haar zus.

Een nieuwe pijnsteek ging door hem heen toen hij terugdacht aan hun laatste gesprek, Jada was voor een kogel gesprongen om Dana haar leven te redden. Dat had ze gedaan nadat al het bedrog al was uitgekomen, ze had geen enkele reden gehad om haar leven op te geven. Zij waren degene die het niet zouden gaan overleven. Door het meisje haar laatste actie hadden Evron en Evan de kans gekregen om aan te vallen. Of het was vooral Evan geweest moest Evron toegeven die de aanvallers onschadelijk had gemaakt.

Toch voelde het nog steeds onwerkelijk dat het koppige meisje onder de zoden lag. Het voelde alsof ze ieder komen binnen kon lopen om hem te treiteren met zijn tranen. Tranen die er voor haar vloeiden. Ze was bang geweest op het einde maar niet voor de dood, ze was bang geweest voor hun reacties. Hij probeerde troost te vinden bij het feit dat Lynn en Jada weer verenigd waren. Haar zorgen waren voorbij en het was nu haar tijd om te rusten. Een diepe zucht weerklonk naast hem terwijl hij een hand op zijn schouder voelde. "Het voelt zo onwerkelijk allemaal, is dit nu het einde?" fluisterde Connor zachtjes.

Evron kon niets anders dan knikken. "Het is zoals je voorspeld hebt. De site is een plaats waar we antwoorden zouden krijgen maar duidde ook op rustplaats, een laatste rustplaats. Ze heeft rust gevonden en we hebben onze antwoorden." Zijn woorden waren amper hoorbaar maar nu knikte ook Connor. Met hun twee keken ze naar de berg aarde terwijl de regen nog steeds op hun neerviel, ze waren beiden doorweekt.

Zachtjes rilde Connor doordat de koude ook tot hun botten doordrong. Echter was geen van beide van plan om warmte te zoeken, ze zouden vast niet smelten van de regen. Voorzichtig sloeg Evron een arm rondom zijn vriend om deze warm te houden. Hij was doodop. "Con?" fluisterde hij zachtjes: "Beloof je dat we samen verder gaan? We slaan er ons hier doorheen, voor Jada. Wij met ons twee."

Zijn beste vriend knikte. "Samen," herhaalde hij waardoor een glimlach op Evron zijn gezicht verscheen. In gedachten nam hij nogmaals afscheid van het meisje dat Jada was geweest.