✯ 2304 ✯ ✓

✯ Hoofdstuk 14

ℙlease forgive me for all I've done

Het meisje voor hem keek hem geschrokken aan: "Ev-Evron? Wat doe jij hier?" Haar gezicht stond geschokt terwijl Evron subtiel tussen haar en de formulieren die op tafel lagen ging staan. De foto had hij nog vastgehad en snel stak hij deze in zijn broekzak. Lynns handen beefden zachtjes terwijl ze haar linkerhand voor haar mond sloeg en snel weer liet vallen. "Ik- Ik kan het uitleggen! Beloofd!" Haar stem leek te breken toen ze deze woorden uitsprak. De eens zo stoere Lynn die nergens bang voor bleek te zijn stond er met tranen in haar ogen naar hem te kijken. Bij Evron begonnen echter zaken op zijn plaats te vallen, het meisje dat op de foto stond leek niet alleen op Lynn, het was Lynn! En aan haar antwoorden te zien hoorde ze ook hier te zijn. Maar waarom zat ze niet bij Evan opgesloten? Waarom leek het alsof ze hier hoorde? Ze had andere kleren aan en leek helemaal niet toegetakeld, alsof iemand haar wonden had verzorgd en ze zichzelf na hun tocht had kunnen opfrissen. Zelf haar haren die eerder een wilde bos waren geweest, lagen netjes gekamt over haar schouders.

De woorden dat ze het kon uitleggen waren allesbehalve naar zijn zin, die had hij immers al eerder gehoord. Hij was nog altijd kwaad van wat er bij Evan en Dana was gebeurd, geen denken aan dat hij nu eventjes zou gaan luisteren! "Dat heb je zeker Lynn, heet je eigenlijk nog wel Lynn?" reageerde hij vijandiger dan dat de bedoeling was maar toch had hij besloten om zich er niet voor te excuseren. De foto greep hij weer uit zijn achterzak en gooide hem naar haar. Ze kon hem maar nipt opvangen terwijl ze met haar hoofd schudde. De man van eerder was opzoek geweest naar een Jada, toevallig de naam die bij Lynns foto stond. "Hoe kon je? Wie ben jij?" reageerde hij terwijl hij teleurgesteld met zijn hoofd schudde. Wie was het meisje dat voor hem stond?

Bibberend keek ze naar hem op: "Jada, dat is wie ik ben. Lynn is- of beter gezegd was- mijn zusje. Mijn kleine meid!" Die woorden zorgden ervoor dat Evron een stap opzij zette om weg van Lynn - of Jada zoals ze noemde - te stappen. "Alsjeblieft Evron, luister naar me! Ik wil het beste voor jullie, eerlijk waar! Ik ben Lynn, alleen dan als Jada snap je? Ik wou hiermee stoppen, al veel eerder en ik had eerder de stap moeten zetten! Ik ben niet veranderd, alleen mijn naam", smeekte het meisje: "Laat me alles uitleggen, ik ken het verklaren!" Ze wou zijn arm grijpen om Evron stil te laten staan maar hij trok de zijne snel weg.

Koud keek hij haar aan terwijl hij zijn emoties onderdrukte. Hij was teleurgesteld en razend maar vooral op zichzelf. Lynn of juist Jada was de persoon geweest die hij dichterbij had laten komen. Iets dat alweer uitgedraaid was op pijn en verdriet. Waarom was hij zo dom geweest? "Zet geen stap dichterbij", siste hij kort: "Er valt hier helemaal niets uit te leggen hoor je me? De Lynn die ik kende is geen verraadster en deed wat ze zelf wou. Als jij zoals je zelf zegt het beste met ons voor hebt, waarom is Evan dan meegenomen? Het is wel erg toevallig dat we ze daar tegenkwamen, dat ik daar nooit bij heb stilgestaan? Hoe wist jij immers waar wij overnachten? En bovendien, waarom wij zelfs?" Het meisje voor hem deed haar best om niet te huilen terwijl ze op haar lip beet. Toch was het te laat want een eenzame traan rolde over haar wang. Het liet hem niet koud maar hij was niet van plan om haar te helpen. Hoewel hij gezegd had dat hij niet zou luisteren zweeg hij nu even, hij zat nu eenmaal in het hol van de leeuw. Als zij besloot om hulp te vragen was hij er gloeiend bij.

Echter leek het meisje dat niet van plan, haar blik had ze na zijn beschuldigingen afgewend: "Ik had geen keus, ze hadden Lynn." De woorden waren slechts een fluistering maar Evron had het kunnen verstaan. "Het was haar leven in ruil voor Evan en Dana. Zij twee zijn veel te krachtig en ik moest ze vinden. Dat was me gelukt, echter bleken de twee niet meer alleen te zijn. Jij en Connor hadden zich bij hen gevoegd. Al snel bleek Connor net zo krachtig te zijn als de andere twee, zijn gave is enorm zeldzaam. Ik kon niets doen, jij was immers een raadsel. Je was mysterieus en gaf amper iets prijs. Mijn opdracht veranderde, ik moest infiltreren en je vertrouwen winnen maar ook informatie. Toch jij niets kwijt en toonde je jouw gave niet. Hun geduld raakte op en dus wouden ze jou in actie zien." De woorden rolden over haar tong en ook haar tranen stroomden nu over haar wangen. Verbaasd schudde Evron met zijn hoofd, alles wat ze hadden gedeeld en alles wat ze had gezegd waren voor haar enkel een opdracht geweest? Nu werd een deel van haar vreemde gedrag wel verklaard maar nog steeds voelde het besef alsof iemand een mes in zijn rug had gestoken. Weer snikte het meisje: "Het was de bedoeling dat jullie Evan zouden meenemen en mij dan achter laten, ik ben er immers later bijgekomen. Het laxeermiddel in de koffie, de keuze van de wacht, alles deed ik om jullie te helpen. Het enige wat jullie nog moesten doen was mij achterlaten."