✯ 2304 ✯ ✓

✯ Proloog

☆Twee jaar eerder☆

Een luid gepiep weerklonk over het stadsplein toen de geluidsinstallatie werd aangesloten. Het was schril en zorgde voor rillingen over Maria's rug. Zenuwachtig slikte ze even terwijl ze naar het grote podium keek dat vooraan op het plein was opgesteld. De lange gestalte van president Cordova rees op toen hij op het podium klom. Nog even keek hij om zich heen om te controleren dat hij voor iedereen zichtbaar was. Een gehaaste secretaresse liep snel naar hem toe om iets in zijn oor te fluisteren. Wat precies, was niet hoorbaar vanop de afstand die Maria stond. Alweer moest ze slikken maar haar keel bleef droog, ze had veel liever bij haar familie thuis gezeten, maar dit moest. Ze was tot slot verantwoordelijk voor haar streek en de mensen die er woonden, de reden waarom ze als vertegenwoordiger op het plein aanwezig was. Haar taak als vertegenwoordiger was de afgelopen jaren steeds zwaarder was geworden. Met een notitieblok en een pen de aanslag stond ze klaar. Tijdens de toespraak zou ze alles wat ze niet mocht vergeten neerkrabbelen om thuis alles nog eens laten bezinken, ze werden immers niet wekelijks samen geroepen dus vandaag zou belangrijk worden. Na drie keer op de microfoon te hebben geklopt om te kijken of deze werkte, begon de president te spreken. Het eerste wat Maria opviel was dat de anders zo standvastige president twijfelde. Aan hem zelf was het niet te zien toch verraadde zijn stem alles, zelfs vanop de afstand waarop ze stond zag ze zijn hand trillen. Alweer moest ze slikken, dat kon nooit goed nieuws betekenen.

"Waarde landgenoten" begon president Cordova met zijn toespraak, achter haar hoorde Maria het gezoem van de drone die alles zou filmen zodat alle thuisblijvers ook konden volgen. "We zijn hier verzameld door verschillende redenen, dat ons land er niet goed aan toe is dat weet ieder van u ook." Het was voor Maria geen verrassing meer, de noodtoestand was uitgeroepen over het hele land. Niet alleen zij waren slachtoffer, ook de andere landen zouden vandaag verschillende bijeenkomsten organiseren. Hoewel ze haar best deed om alles zo objectief mogelijk te houden, was Maria doodsbenauwd. Bang voor wat ze vandaag nog meer zouden horen. De president ging verder met zijn uitleg terwijl Maria de belangrijkste info neerschreef. Dit tot er plots weer een stilte viel over het plein. Vele keken verbaasd op, het masker van de president brak en voor het eerst zag hij er bang uit. Geroezemoes weerklonk over het hele plein, wat zou er nu volgen? "En er is meer en daarvoor wil ik met jullie het eens hebben over wat we de afgelopen jaren hebben doorstaan", klonk er bibberend. Maria was te verstomd om verder te schrijven, wat bedoelde hij? "We moeten dit namelijk het hoofd bieden, net zoals we alle vorige rampen hebben overleefd. We duiden ze aan met Tijdperken, elk Tijdperk staat voor een beproeving die op ons af is gestuurd."

Waar er eerst een hoop gemompel op het plein had geklonken, was het er nu weer muisstil. Maria wist niet wat haar meer angst aanjoeg: de stem van de president, zijn boodschap of de stilte op het plein. Het voelde als een stilte voor de storm, iets dat nooit goed voelde. Terwijl president Cordova begon te vertellen over de Tijdperken die ze hadden moeten doorstaan en de slachtoffers die er gevallen waren, probeerde Maria een gedachte uit haar hoofd te zetten. Was het waar? Kwam er nog een 5de Tijdperk? Was er nog een beproeving die ze moesten overwinnen? Roddels gingen altijd snel, van aliens tot vleesetende planten. En als Maria eerlijk moest zijn, kon het zelfs dit alles tegelijk zijn. De mensheid was teruggeschakeld naar vroeger, alles draaide er nu op over overleven. Men deed verschrikkelijke dingen als deze de bovenhand dreigde over te nemen. Vele deden nog een poging om zich te groeperen, anderen trokken er alleen op uit. Enkele pleegden zelfmoord omdat ze het niet meer aankonden, anderen lieten zich weer zien van hun slechte kant. Het feit minder te hebben dan een andere werd niet meer aanvaard en branden werden gesticht. Zelfs zij, Maria kon niet zonder gevaar over straat lopen. Het gekrijs van een baby galmde over het plein en een vrouw die niet ver van Maria stond, probeerde het kind te sussen. Het leek net alsof het kind de stemming kon aanvoelen. Er waren niet veel baby's meer, vele vrouwen stelden hun zwangerschap uit in de hoop deze te kunnen voldragen in betere tijden.