✯ 2304 ✯ ✓

✯ Hoofdstuk 13

𝔽rom the second that I was born it seems I have a loaded gun

Een tijd lang bleven ze in het parkje zitten totdat Connor had aangegeven dat het tijd was om tot actie over te gaan. Het had ervoor gezorgd dat Dana hem nieuwsgierig had aangekeken: "Hoe weet je nu eigenlijk dat het tijd is?" Dat het antwoord niet was geweest had haar een stuk minder aangestaan. In de struiken had een bal gelegen waarmee het meisje zich had vermaakt, schijnbaar bleek dat als ze hard genoeg trapte de boom de bal net hard genoeg terug te kaatsen dat ze verder kon spelen. Evron had haar bekeken maar ze amuseerde zich genoeg in haar eentje, alsof ze niet dadelijk ergens zouden inbreken. Maar nu lag de bal weer op de plaats waar hij even eerder ook had gelegen. Met Dana in zijn kielzog was Evron richting het gebouw toegelopen terwijl hij zijn best deed om zijn gave aan te spreken. De illusie van er niet te zijn was eng merkte hij maar doordat hij de afgelopen dagen zijn gave minder was gaan onderdrukken merkte hij dat hij er veel meer mee kon dan vroeger. Het was een van de zaken waar hij bang voor was, dat zijn gave zou groeien en dat hij het niet meer zou redden om hem te onderdrukken. Echt onzichtbaar kon hij hen twee niet maken maar de personen die hij zou passeren zouden een reflex hebben om weg te kijken. Hoe het net in zijn werk ging was ook voor Evron een raadsel en als hij eerlijk was wou hij het liever ook niet weten.

Bij elke stap die hij zette, mompelde Evron zacht enkele woorden terwijl hij bidde dat er binnen niemand zat die helderziende was. Dan zouden ze immers heel hun plan al meteen kunnen afblazen, elk plan die ze hadden bedacht was dan kansloos. Doordat noch hij of Connor noch Dana over het zicht beschikte konden ze onmogelijk weten welke gave elke aanwezige verborg. Meestal waren het door kleine zaken dat je erachter kon komen wat iemand verborg, Evron meende zich ooit te herinneren dat hij een mok had omgestoten om Connors reactievermogen te testen. De scherven die de vloer hadden bedekt hadden echter laten zien dat Connor de toekomst niet zou kunnen voorspellen, Evron had dat idee immers al enkele dagen daarvoor uitgedokterd. Tegenover helderzienden was improvisatie hun beste wapen. Ergens was hun plan daar ook grotendeels gebaseerd, vanaf Connor naar binnen zou gaan waren ze aan het toeval overgeleverd. Zo zou Connor de deur open laten zodat het kleine belletje hen niet zou verraden maar elke vlaag wind zou daar anders over kunnen beslissen. Ontdekt worden doordat ze de deur moesten openen was wel het laatste wat Evron wou. "Ben je er klaar voor?" fluisterde hij zachtjes naar Dana die knikte als antwoord.

Voor ze van start zouden gaan deed Evron een poging om zijn ademhaling onder controle te houden, het was alsof zijn gave nu al tegenstribbelde. Alsof het wist wat er van hem verwacht werd ondanks dat dit pas de allereerste stap was. Samen met Dana sloop hij naar binnen door de deur die Connor inderdaad open had laten staan, allebei deden ze hun best om uit het zicht te blijven. Alle twee bewogen ze maar traag waardoor ze maar traag vorderden maar dat was een stuk veiliger. Uiteraard wou Evron veel liever zo snel mogelijk weg geraken maar iedere beweging kon hen verraden. Toch deed Connor zijn deel van het plan meer dan goed, er waren maar weinig anderen waar ze voorbij moesten sluipen. Wat Connor exact van plan was geweest wist Evron niet, ze wisten alledrie vooral hun eigen deel maar de details was zelf in te vullen voor iedereen. Toch wist Evron dat Connor waarschijnlijk om hulp zou gaan roepen alsof hij bestolen was geweest van een kostbaar iets, kostbaar van emotionele schade. Anders kon hij ook nog altijd ziek spelen bedacht Evron maar welke optie Connor had bedacht, het werkte.

"Hier naar links", besloot Dana die Evron voorbij sloop en daarmee de leiding op haar nam, iets dat niet meteen iets was waar deze het mee eens was. Toch kon hij er moeilijk wat tegenin brengen, zijn stem zou hun locatie kunnen verraden. Tevens was Dana de enige geweest die al eens binnen was geweest, ook al was dat niet voor zo lang. Het kleine meisje kon zich eenvoudig ergens verbergen en voor Evron was het hopen dat hij de illusie van er niet te zijn zou kunnen vasthouden. Het waren allemaal vraagtekens maar een beter mogelijkheid was er niet. Nu konden ze niet meer terugkrabbelen, het zou hen geen tweede keer lukken om binnen te raken vreesde Evron. De gangen waren leeg en zonder al te veel problemen kon hij Dana volgen. Toch was dit een van de zaken die Evron net zo zenuwachtig maakten, ging dit niet allemaal veel te makkelijk? In de eerste kamer was er een laag muurtje gebleken waar ze beiden eenvoudig achter pasten, moest dit gebouw daar niet op voorzien zijn? Evron hoopte dat Zij te zelfzeker waren over hun vestiging en de bewaker die buiten stond. Op die manier zouden ze er misschien niet aan gedachten hebben om ook binnen alles te beveiligen. Ergens moest hij hen wel gelijk geven, het was idioot om hier in te breken.