✯ 2304 ✯ ✓

✯ Hoofstuk 7

𝕀t's hard, believe me, I've tried

Het was een korte nacht geweest. Evron had nog lang voor zich naar het vuur zitten staren. Pas toen het vuur volledig gedoofd was en er niet veel meer dan een hoop houtskool was overgebleven was hij teruggekeerd naar de schuilplaats. Na Lynn was er niemand meer naar buiten geweest om te controleren hoe het met hem ging. Evron was er nog niet helemaal aan uit wat hij daarvan vond. Het was vooral zijn voorgevoel geweest die hem verteld had dat hij maar beter wat slaap zou pakken. Hij was lang wakker gebleven waardoor het niet zo verwonderlijk was dat hij als laatste opstond. Het was Connor geweest die hem had gewekt: "Evron, op staan! We gaan weer door!" Eerst had Evron iets onverstaanbaar gebromd en zich weer omgedraaid maar zijn vriend was blijven aandringen. Om met gerust gelaten te worden had hij zich dan toch rechtgezet in verbaasd om zich heen gekeken. Even had hij gehoopt dat het allemaal een droom was geweest maar niets bleek minder waar te zijn.

De scheuren die zichtbaar waren in de muren, de stemmen van Dana en Evan, de scherpe steen waarop hij was gaan zitten en nog veel meer. Alles wees erop dat het de werkelijkheid was en geen droom zoals hij eerst had gedacht en gehoopt. Evron was op de vlucht, alweer. Toch was hij deze keer niet alleen met Connor, alles was anders. Connor zelf was vanaf hij zich ervan had verzekerd dat Evron wakker was terug naar Evan gelopen. Deze stond gebogen over iets dat van verre op een stuk papier leek. Echt papier was er al lang niet meer te vinden tenzij je een bladzijde uit een boek scheurde. Zachtjes aan kwamen er steeds meer herinneringen bij Evron terug, met het boek was alles begonnen.

Intussen was Dana ook bezig, zij was blijkbaar verantwoordelijk voor het inpakken van de spullen. Even krabde Evron in zijn haar, dan wist ze de waterfles toch wel zijn? Ook kreeg hij het beeld van de zesjarige Dana niet uit zijn hoofd hoe ze met superkrachten had staan vechten. Als je haar zo bezig was zou je niet zeggen wat een kracht er allemaal in het kleine meisje verborgen was. Ook het feit dat ze soms erg volwassen kon doen bleef vragen oproepen bij Evron. Wie was ze nu? Door Lynn kende hij nu haar volledig naam, Dana Herrick. Ten minste, dat was de achternaam van haar broer maar hij nam aan dat die wel dezelfde zou zijn.

"Dus? Wat staat er op het menu?" het was Lynn die als eerste weer wat zei sinds dat Connor hem gewekt had. Wat Connor en Evan stonden te fezelen kon hij helemaal niet horen. Even keek Evron naar Lynn. Ze had zich gisterenavond pas bij het gezelschap gevoegd en besloten om bij hun te blijven. Waarschijnlijk zou hij haar entree niet snel vergeten, vooral niet haar dolk die hem net niet geraakt had. Hij haalde zijn schouders op als antwoord op haar vraag, hoe zou hij dat immers kunnen weten? Ze hadden vast wel nog iets in hun boodschappentas zitten.

"Nou wat heb je voor ons meegebracht dan?" reageerde Dana snibbig waardoor ze een boze blik van Evan toegeworpen kreeg. Lynn zelf rolde alleen maar met haar ogen waarna ze naar Connor keek in de hoop daar een deftig antwoord te krijgen. Dana was intussen klaar met de rugzak van Evan. Zelf had ze dezelfde maar dan een stuk kleiner. Evron vroeg zich af of dat ze met haar superkracht niet eenvoudig meer kon dragen maar toen bedacht hij zich dat ze natuurlijk maar zes jaar oud was. Je kon haar onmogelijk een grote trekkersrugzak laten dragen zoals Evan had.

Connor had niet opgekeken van het stuk papier dat hij met Evan aan het bestuderen was. "We hebben nog een stuk toast in de tas zitten en wat water in de veldfles", somde hij op waardoor Evron zijn gezicht betrok. Het water dat in de veldfles zat smaakte intussen al meer naar plastiek dan iets anders en de toast was waarschijnlijk al aan de harde kant. Maar hij wist dat er niet veel anders opzat en het was belangrijk dat ze toch iets binnenkregen. Hij legde zijn hand op zijn maag, gisteren had hij niet gegeten door alle commotie. Ook Lynn bleek niet blij te zijn met het antwoord.

"Gatsie, alweer?" reageerde ze dan ook. Achter haar kreeg Evron Dana in de gaten die de manier waarop Lynn keek en sprak nadeed en hij moest zijn best doen om niet in de lach te schieten. Dana's gezicht was lang en ze keek zelfs wat scheel maar wist toch Lynns blik na te bootsen. Op zulke momenten zag Evron weer de onschuldige, zesjarige meid die ze eerst was geweest, voor hij wist tot wat ze allemaal in staat was. Alles bij elkaar was Dana niet de persoon met wie je ruzie wou, zelfs niet door haar leeftijd.