✯ 2304 ✯ ✓

✯ Hoofdstuk 3

𝔹irds fly in different directions

Er werd geen woord meer gewisseld terwijl de boodschappen werden afgerekend. Evron had er niet echt een probleem mee maar op de manier waarop Connor naar zijn eigen voeten keek wist hij dat Connor er een hekel aan had. Toch had hij niet de neiging om een gesprek op gang te krijgen. Elk van hen nam een zak aan waarin hun boodschappen zaten en liepen nog steeds zwijgend naar buiten. Eens ze uit het oude stationsgebouw waren, zuchtte Evron diep en bleef stilstaan. Ook Connor besloot naast hem te blijven staan terwijl het toch Evron was die de stilte tussen hen verbrak: "We doen het." Door de drie woorden keek Connor op, zijn gezicht was gefronst doordat hij zijn vriend verbaasd aankeek: "We doen wat? Oh wow wacht? Meen je dit nu?"

Connor zijn mond viel open terwijl hij Evron in zich opnam: "Dit is toch geen grap van je hé? Of wacht, Evron die grappen maakt? Is het zesde Tijdperk aangebroken dan?" De vragen rolden uit zijn mond waardoor er een kleine glimlach om de lippen van Evron speelde: "Nee hoor, geen zesde Tijdperk." Hij wist zelf ook wel dat hij niet echt het zonnetje in huis was maar toch had Connors opmerking hem doen glimlachen. Zo nonchalant mogelijk wees hij naar een zijstraatje waar ze weinig anderen waren: "Was de bibliotheek niet die kant op?"

Evron zelf wist erg goed dat de kortste weg naar de bibliotheek via daar was maar toch had hij besloten om Connor op deze manier een manier aan te reiken waarmee deze zich zou kunnen herpakken. Connor was immers iemand die je iets anders moest aanreiken zodat hij zijn ding kon doen. Hij knikte dan ook: "Ja euh dat is juist ja, waarom ben je nu ineens van gedachten veranderd? Daarnet was er nog geen enkele kans dat we er naar toe zouden gaan!"

Evron echter haalde enkel zijn schouders op. "Gewoon", luidde het antwoord waarna hij vertrok in de richting van de bibliotheek. Hij zette er stevig de pas in om te laten zien dat het gesprek over was. Ook deed hij alsof hij Connor niet kon horen die zachtjes in zichzelf mompelde: "Hoezo gewoon? Wat is dat nu alweer voor een antwoord. Alsof hij iemand is die gewoon van gedachten zou veranderen." Evron hoorde dit maar al te goed en rolde even met zijn ogen. Ergens wist hij ook wel dat Connor gelijk had.

De weg ernaar toe was kort, in een stad waar er amper nog gebouwen recht stonden was niet alles ver van elkaar gelegen. Velen waren naar het centrum getrokken om zo toch nog iets van leven en stad te kunnen herbouwen. Anderen leefden een voornamelijk nomadisch bestaan. Toch zorgde het vele puin op de wegen ervoor dat hun toch vertraagd werd. Je ging immers van nature een stuk trager als je bij iedere stap die je zette nog een keer extra moest controleren of het veilig was om op te steunen. Zoals altijd deed Evron zijn best om andere mensen te ontwijken, iets dat best bleek mee te vallen tijdens hun tocht. Er waren nog maar weinig mensen die een bezoek brachten aan de bibliotheek. Wat had je immers aan boeken als je voedsel tekort had? Toch waren de boeken goed aanmaakhout gebleken voor een vuur. Zeker in de winteravonden was het de perfecte manier om de koude uit je botten weg te jagen.

Weer moest Evron diep zuchten terwijl hij voor de tweede keer tijdens de tocht bijna zijn enkel verzwikte. Als je hier zou verongelukken was de kans groter dat de voorbijgangers je gewoon lieten liggen, als deze zich al op deze verraderlijke wegen vertoonden. Zelf had Evron geen probleem om deze weg te nemen, al was het struikelgevaar nooit ver weg. Dat er maar weinige anderen dat durven zag hij als een voordeel. Mensen en hun gedachten waren een stuk gevaarlijker dan het risico om je enkels om te slaan. Je wist immers maar nooit welke gedachten er schuilgingen achter een lieve glimlach. Even schudde hij met zijn hoofd in een poging om de gedachten weg te krijgen. Het had geen enkele zin om te denken aan de gevaren die er allemaal waren, ze zouden deze wel tegenkomen als het zover was. Weer keek Connor verbaasd naar Evron maar hij besloot er gelukkig niets van te zeggen. De losse steen waar zijn vriend net op dat moment op stapte eiste een heel stuk meer aandacht van hem.