✯ 2304 ✯ ✓

✯ Hoofdstuk 6

ℂan nobody hear me?

Met opgetrokken wenkbrauw keek Evron iedereen van het gezelschap aan: "Dus euh, is er iemand me nog van plan om me eens uit te leggen wat er allemaal juist aan de hand is? Daarnet had je niets lievers gedaan dan onze keel omgedraaid en nu ineens wil je samen met ons reizen? Nee sorry, moeten we samen reizen? Waar slaat dit nu allemaal op eigenlijk? En Connor, wat bedoelde je daarnet allemaal? Wat was dat met die gavenlozen? Ze zagen toch zelf dat ze aan de verliezende hand waren? Waarom gebruikte ze hun gaven dan niet? En wat is dat nu allemaal met het boek? Pas maar op of ik vertel hier alles en dan moeten jullie wel spreken!" Hij was pist maar niemand leek echt gehoor te geven aan wat hij allemaal zei waardoor hij mogelijk nog kwader werd. Weer kreeg hij het gevoel dat hij een hoop miste en er helemaal niet bij hoorde. "Oh kom op! Jullie kunnen niet blijven zwijgen en doen alsof ik er niet ben!" siste hij terwijl hij koppige zijn armen over elkaar sloeg en ze uitdagend aankeek.

Het was Dana die als eerste weer naar hem keek met een opgetrokken wenkbrauw: "Doe eens niet zo kinderachtig!" Doordat de woorden kwamen uit de mond van een zesjarige was Evron stomverbaasd. Het kleine meisje leek niet meer dezelfde als degene die eerder gekke bekken had zitten trekken naar Connor toen ze onder schot werden gehouden. Haar uiterlijk was nog niet veranderd maar haar blik en wat ze zei klonk veel ouder? Alsof er een volwassen vrouw in het kleine lichaam zat. Toch was haar uiterlijk dat haar parten speelde, hoe durfde ze zo tegen hem te spreken?

Maar voor hij weer kon beginnen protesteren, besloot ook Evan zich in het gesprek te bemoeien. Al sprak deze niet tegen Evron of zijn zus maar juist tegen Connor, zelf had Connor nog geen woord uitgebracht: "Is hij altijd zo?" Evrons mond bleek zelfs nog verder open te vallen door deze vraag, alsof hij er helemaal niet bij stond! Alsof hij hier het kleine kind was! Waar haalde Evan het lef vandaan? Hij voelde zijn bloed koken terwijl hij uitdagend naar Connor keek, het was aan hem om te antwoorden.

Toch haalde deze enkel zijn schouders op: "Laat hem, hij weet helemaal van niets van dit alles en is gewoon het noorden kwijt." Met grote ogen staarde Evron hem aan terwijl hij zijn talloze vragen weer inslikte. Hij wist dat hij van niets wist maar toch was hij helemaal niet van plan om ook maar iets te gaan vertellen? En hoe hij met Evan praatte, kende hij de twee misschien al? Hoeveel andere zaken hield Connor nog verborgen? Wat was er aan de hand. Toch besloot Evron om deze keer wel te zwijgen, waarschijnlijk zou hij evengoed tegen de muren kunnen praten. Of wachten totdat deze de macarena zouden dansen zoals de oudere vrouw in de bibliotheek had gezegd.

De tocht vervolgde in stilte tot hij Connor zachtjes hoorde spreken, hij fluisterde net niet. "We zijn er", kondigde hij aan waardoor Evron verbaasd opkeek. Want waar waren ze? Waar was die er? Volgens Evron zag de straat waarin ze stonden er net zo bijzonder uit als alle vorige waar ze door waren geslenterd. Overal lagen brokstukken en stonden er maar weinig gebouwen nog echt goed recht. Ondanks alle dreiging was het viertal de hele weg gewoon in het midden van de straat gebleven maar nu liepen de drie anderen zonder te twijfelen naar het puin toe. Tussen de gebouwen en andere zaken door liepen ze totdat ze plots afsloegen en ergens naar binnen liepen. "Hier overnachten we", ging Connor verder hoewel Evan en Dana al naar binnen waren gelopen.

In plaats van te volgen greep Evron zijn vriend bij de arm zodat deze nu eindelijk eens zou moeten antwoorden: "Ken jij die twee dan? Waarom heb je er nooit wat over vertelt?" Doordringen keek hij Connor aan in de hoop om toch al op die vraag een antwoord te kunnen krijgen. "Dat is toch het minste dat je me kunt vertellen!" drong hij aan toen hij de twijfel in Connors ogen las.

Deze schudde met zijn hoofd: "Nee, ik heb beide voor vandaag nog nooit eerder gezien en ik heb er nog nooit mee gesproken. Anders had ik toch hun naam niet gevraagd? En dan waren we vast niet onder schot gehouden." Ergens moest Evron toegeven dat Connor daar een punt had en liet hem dan ook los. Het bleek een fout te zijn want in plaats van meer te vertellen liep nu ook Connor naar binnen zonder hem nog een keer aan te kijken. Voor Evron bleef er niet veel meer over dan de drie te volgen, hij dacht er niet aan om alleen achter te blijven. De ingang was verbonden aan een lange gang.