Dubbel leven

Part 14: The days after..

Ik wordt wakker maar ik droom nog. Ik ogen mijn open en zie zijn mooie ogen. Ik kijk hem aan en ik bedenk dat ik uren naar hem kan blijven kijken. Ik heb het koud en trek het dekbed ietsjes hoger en ik merk dat ik helemaal niets aan heb. Ik kijk stiekem onder het deken naar Viktor en als ik weer naar zijn ogen wil gaan kijken zie ik dat zijn ogen open zijn. Ik wordt zo rood als een kreeft. “Zit jij mij stiekem te bespieden?”. “Oeps” is het enige wat ik uit mijn mond kan krijgen. “Je bent zo knap, dat ik mijn ogen niet van je af kan houden”. “Dankjewel” zegt Viktor geflatteerd. Ik draai mij om en ik wil de tv aanzetten, maar ik druk op het verkeerde knopje en de radio gaat dus aan. Ik hoor Taylor Swift zingen:

Cause darling I'm a nightmare dressed like a daydream.

Dat ben ik ook, denk ik en het lijkt net of Viktor mijn gedachten kan lezen. “Dat ben jij dus totaal niet, Hanna. Jij bent een wandelende droom die mij maar blijft volgen en daar ben ik heel blij mee”, zegt hij terwijl hij mijn nek kust. Ik gloei van binnen. “Welke dag is het” vraag ik nietsvermoedend. “Het is zondag, schatje. Laten we iets leuks gaan doen”. “Top, maar ik moet eerst mijn moeder even bellen”, zeg ik zuchtend. “Die lieve, ietwat dwingende vrouw, denkt dat ik het hier niet alleen overleef”. Ik pak mijn telefoon en ik bel mijn moeder. “Hoi, meiske” zegt mijn moeder met haar platte accent. “Hoi, mam”. “Hoe gaat het daar in Amsterdam” hoor ik haar zeggen met een arrogante toon. “Goed, heel goed mam. Hoe gaat het bij jullie thuis”, vraag ik heel geïnteresseerd, terwijl ik het antwoord niet eens wil weten. “Ja, heel goed meisje. Lars heeft zijn toetsen weer afgesloten met een 9 en 9,5”. “Wow, goed hoor” zeg ik zo goed mogelijk terug. Ik weet al wat ze gaat zeggen en ik bereid me erop voor. “Zou jij ook eens moeten doen, Hanna. Zo behaal je niets”. Toch rolt er een traan over mijn wang. “Ik moet gaan, mam, doeg”. “HANNA, waar is mijn trainingsbroekje gebleven”, hoor ik Viktor hard roepen. Ik kijk naar beneden en zie dat ik hem aan heb getrokken en ik begin te lachen. “Hanna, hoor ik daar nou een jongen roepen?”, hoor ik mijn moeder vragen. “En waarom lach je?”. “Ik moet echt gaan, mam. Ik mis jullie”, probeer ik oprecht te zeggen, maar ik mis hen helemaal niet. “Ja, je mist ons teveel. Je moet maar weg uit die rot stad”, zegt ze weer boos en er rolt weer een traan over mijn wang. Ik hang op en kijk in de spiegel. Deze “rot” stad sloopt mij helemaal niet, zij hebben mij altijd gesloopt. Lars was altijd beter. Lars heeft een 10, Lars gaat universiteit doen, Lars dit, Lars dat. Ik zie in de spiegel dat de ene traan, meerdere tranen zijn geworden. Ik doe mijn ogen dicht en kijk naar beneden. Ik veeg mijn tranen weg en als ik omhoog kijk zie ik in de spiegel dat Viktor achter mij staat. “Gaat het?”. “Ja, het gaat weer”, zeg ik terwijl ik naar zijn boxershort kijk. “Kan je je broekje niet vinden, Vikkie?”, vraag ik plagerig. Viktor trekt aan de twee pijpen van het broekje en daar stond ik dan weer; naakt. “Oh sorry”, zegt hij, maar hij meent het niet, want hij krijgt een grote lach op zijn gezicht. “Zullen we vanmiddag met de boys naar Ajax gaan?”, vraagt hij als hij zich aankleedt. “Ja, is goed”, zeg ik terug terwijl ik een spijkerbroek van de grond pluk en een shirtje van Viktor van de grond pak. Ik trek hem aan en stop hem half in mijn broek. Ik stop mijn neus nog een keer in het shirtje en adem nog eens diep in. “Heerlijk”.

De rest van de week verliep vlekkeloos. Viktor mocht jammer genoeg nog niet meespelen met jong Ajax, maar ik en Inge hebben een geweldige avond gehad. We zaten op de eerste rij en Frank de Boer en Edwin van de Sar waren er ook. Na de wedstrijd hebben we met Frank gepraat, want die had ik s’ middags ook al op de club gezien. Toen had ik de voorwaarden van mijn contract voorgeschoteld gekregen. Ik wilde het contract graag gelijk tekenen, maar de technische staf vond de beslissing te groot en ik moest dus gebruik maken van mijn week bedenktijd. Daardoor ging ik juist weer twijfelen, maar gelukkig waren Inge en Viktor daar om die twijfels weg te halen. Op de club was ik ook Jasper weer tegengekomen. “Hee, ben jij niet dat meisje die naast mij zat op het bankje na de meelooptraining?” vroeg hij. Weet hij dat nog, vroeg ik mijzelf af. “Klopt, maar ik ben ook het meisje van Viktor”, zei ik trots met een lach van oor tot oor. Ik ging naar school en ik zag Viktor wat minder. Donderdagavond was ik bij hem, maar hij had juist helemaal geen aandacht voor mij. Hij was in het Deens aan het what’s appen met een meisje. Ook had ik op instagram een foto gezien van een meisje. Op de foto stonden zij en Viktor zoenend. Onder de foto stond iets in het Deens, maar wat ze zei snapte ik niet.