Dubbel leven

Part 28: Engeland

Ik word wakker. Ik ben blij dat ik in dit bed wakker wordt en niet het bed van gisterenochtend. Ik ben nog heel moe en ik weet niet hoelang dat nog gaat duren. De dokter zegt dat ik moet slapen als ik dat wil en dat het dan weggaat, maar vanaf het weekend heb ik al superveel geslapen en ik voel me nou niet echt beter, maar ik wil gewoon weer opstaan. Ik sta op en mijn benen voelen moe. “Gaat het schatje?”, zegt Viktor met een zorgzame blik. “Ja hoor”, lieg ik en ik loop snel weg, want ik weet zeker dat Viktor het ziet als ik lieg. Ik loop de gang uit de woonkamer in. Ik heb honger en wil een broodje pakken uit de keuken. Als ik de keuken binnenloop zie ik daar Nicolai en Inge liggen. Ze draaien zich om en kijken allebei verschrikt. “Oh, sorry”, zeg ik snel en ik draai me om. Ik loop de keuken uit en begin te lachen. Ik loop terug naar bed en Viktor zie dat ik lach. “Waarom lach je?”, vraagt hij. “Ik vond onze vrienden op de keukentafel”, zeg ik terwijl ik nog steeds lach. “Die plek had ik nou ook niet gewild”, zegt Viktor en hij krijgt een lach. Ik zie dat Viktor een shirtje van Ajax aan heeft gedaan en ik loop naar zijn kast en pak ook een shirtje van Ajax. “Staat je goed hoor. Maar alles staat je goed”, zegt Viktor en ik loop naar het bed. Ik pak mijn mobiel en ik neem een selfie. “Mag tie op Insta?”, vraag ik terwijl ik het antwoord al weet. Ik was degene die niet met hem gezien wilde worden, maar mijn moeder weet het nu toch al. “Tuurlijk schatje” en ik post hem op Instagram. Gelijk krijg ik berichten binnen. Ik kijk op mijn scherm en zie dat ze allemaal van Viktor komen. “She is mine”. En hij heeft hem ook nog gerepost met eronder: “Waking Up with my love. I love my live”. Ik plaats ook nog een foto op twitter en die wordt ook gelijk geretweeted door Viktor. “Schat ik hou van je” en we hebben donderdag een maand. Deze maand lijkt wel 10 jaar en dat komt niet doordat het zo saai is, maar doordat jij zo geweldig bent”. Ik krijg tranen in mijn ogen. “Ik wil nog zoveel dingen met jou doen Hanna, we hebben een mooie toekomst. Jij gaat weer voetballen en ik mag ook weer mee met het eerste. We kunnen heel de wereld aan”. Ik kruip tegen Viktor aan en heb nog steeds tranen in mijn ogen. “Viktor, ik hou ook van jou. Ik wil je noot meer kwijt” is het enige wat ik uit mijn mond krijgt. Dan staan Inge en Nicolai, aangekleed, in de deuropening. “Sorry”, zegt Nicolai. Viktor kijkt boos, maar ik zie dat hij het speelt. Viktor zegt niets en hoopt dat Inge nog iets zegt. “We moeten maar eens gaan opruimen”, zegt Inge en ik begin te lachen. Nicolai loopt naar Viktor toe en geeft hem een stomp. “Gast, ik ken je al 8 jaar. Denk je niet dat ik weet dat je helemaal niet boos bent”. Viktor lacht en dan gaat zijn telefoon.

Met Viktor… Ja dat kan… ECHT, dit meen je niet?... Om 12:00 op schiphol? Ik zal er zijn…. Ja dat zou geweldig zijn. Tot straks.

Viktor hangt op en zegt niets. Hij lacht en houdt ons in spanning. “Vik, zeg op. Wie was dat”, zeg ik dwingend. Hij reageert nog niet dus ik begin hem te kietelen. “Oké, oké stop”, roept hij uit. “Ik stop als je het nu verteld”, reageer ik. “Richairo (Zivkovic) is ziek en kan niet mee naar Engeland. Nu mag ik dus mee van Frank de Boer, omdat ik ook alweer 3 wedstrijden bij Jong Ajax heeft gespeeld. Ik zit gewoon weer bij de selectie.”. Ik kijk blij en ik ben ook heel blij voor hem. Maar dan zit ik hier dus weer vier dagen alleen. Nicolai kan nog net niet spelen, maar hij gaat wel mee en hij heeft Inge meegevraagd. Hij ziet dat ik blij ben, maar ook teleurgesteld. “Hanna, je mag mee”, zegt hij en dan vlieg ik hem om de nek. Ik zie Nicolai een kus geven aan Inge en dan zie ik dat hij naar de klok kijkt. “Guys, het is half 11, we moeten om 12:00 op schiphol zijn. We moeten opschieten”, zegt Nicolai terwijl hij al wegloopt. “Mijn koffer staat al in de auto, dus ik ben klaar”. Ik spring uit en bed en vlieg ook Inge om de hals. “Wij gaan naar Engeland”, roep ik iets te hard in haar oor.

Ik was moe dus ik lag heerlijk in bed en ik keek hoe Viktor zijn koffer in pakte. “Wat wil jij mee Hanna?”, vroeg hij? “Ik heb niet zoveel hier, dus doe maar wat”, zei ik. “Overal en nergens liggen wel kledingstukken van jou in dit huis dus ik zoek wel even”. Hij komt terug met een roze jurkje, een spijkerbroek en mijn Ajax trui. “Deze trui viel mij gelijk op en je trok mijn aandacht”. Ik begon te glunderen. Ik zag Viktor nog een shirtje pakken voor mij van hem. “Zijn jullie klaar”, hoor ik Nicolai roepen. “Ja, we komen eraan”, roep Viktor terug terwijl hij de koffer dichtdoet. Ik stap uit bed en pak mijn koffer. Viktor pakt zijn koffer en met de ander hand mijn hand. Samen lopen we door de gang, de huiskamer in en dan naar de deur. Nicolai en Inge stonden al te wachten. We stappen de deur uit en wachten voor de lift. “Kunnen we niet beter met de trap gaan”, vraag ik nog, maar ik weet al dat ik dat niet aankan. “Nee, Hanna, we komen heus wel op tijd”. Als de liftdeuren opengaan, schrik ik. Daar staat ze. Haar armen over elkaar en ze kijkt zoals altijd: Boos