Dubbel leven

Part 15: Stoned

Pff, daar zit ik dan. Ik heb net de trein gehaald van 19:42 en ik ga naar Amsterdam. Ik ga naar Viktor. Inge had gezegd, dat ik dit weekend thuis moest blijven, omdat ze anders weer met Rieke alleen zat. Maar ik wil naar Viktor en Inge gaat toch weer naar Mark toe, dus waarschijnlijk is ze heel het weekend zelf ook niet thuis. Voor de zekerheid stuur ik:  Hee Inge, Blijf weekendje bij ouders. Kwordt nu al gek van ze….X

Ik kijk om mij heen en zie alleen maar polder en gras. Dan rijdt de trein langs VVH. 1-1 in mijn afscheidswedstrijd tegen Rapid. Geen leuk afscheid, maar niemand weet dat het een afscheid is. Hoe ik het ga oplossen weet ik niet, maar ik kom niet meer terug bij VVH. Maandag teken ik het contract. Ja, maandag teken ik het contract. Ik kijk naar de tijd en zie Viktor op mijn achtergrond en er verschijnt weer een lach op mijn gezicht. Ja, ik teken het contract. Niet alleen voor mij, maar ook voor hem. Dan kan ik hem gewoon te vaak zien. Ik leg mijn hoofd naar achteren en ik val in slaap.

Mijn mobiel trilt in mijn hand en ik schrik wakker. Ik zie op het schermpje dat het Inge is en ik weet wat ze gaat zeggen dus ik druk hem weg. Hanna, je moet nu gewoon komen. Je ouders zijn stom, ik ben leuk, kom naar mij toe. Zoiets zou het zijn. Misschien had ik dan toegegeven en dat wil ik niet. Ik heb Viktor deze week niet veel gezien en nu kan ik eindelijk weer naar hem toe. “Het volgende station is Amsterdam Centraal. Dit is tevens het eindstation. Reist u met OV – chipkaart? Vergeet dan niet uit te checken.”, hoor ik door de trein heen en ik bedank Inge dat zij mij gebeld heeft. Anders had ik nu nog liggen slapen en had iemand mij wakker moeten maken. Ik stap uit en ik zie Viktor op het perron staan. Hij ziet mij nog niet, want hij staat met zijn telefoon. Ik ren naar hem toe alsof ik hem een jaar niet gezien hebt en als ik bijna voor hem staat, ziet hij mij pas. Hij stopt snel zijn telefoon weg en houdt zijn armen open. Ik spring in zijn armen en kus hem. “Hoi, schatje”, zegt hij terwijl hij mij kusjes geeft. “Sorry, voor het onderbreken” horen we dan vanachter. Een meisje van rond 11 jaar staat achter ons en ze kijkt ons met grote puppy- ogen aan. “Zou ik met jullie op de foto mogen”, vraagt ze lief. Ik mag niet op de foto denk ik snel. Dan komt het straks op internet en is er geen houden meer aan. “Ik houd niet zo van foto’s, maar je mag wel met Viktor op de foto”, zeg ik snel en het meisje kijkt tevreden. “1,2,3 Cheese”, zeg ik als ik de foto neem. “Dank jullie wel”, hoor ik dan vanachter. Ik zie een vrouw staan. Zou dit de moeder zijn, vraag ik mij af. “Kom els, we gaan. Waar wil je nu naar toe”, vraagt de moeder aan het kind. Ik moet aan mijn eigen moeder denken. Die vroeg dat nooit. Het was Lars wil daarheen dus we gaan daarheen. Ik wil nog daarheen dus daar gaan we ook nog heen. Als ik moeder was, zou ik het heel anders doen.

We ploffen neer op de bank en Viktor zit gelijk weer te what’s appen met dat Deense meisje. Ik besluit de foto van Instagram nog een keer op te zoeken en het onderschrift te vertalen. “Jeg savner ham så” staat eronder. Ik kopieer het en als ik het bij google translate plak zie ik al snel wat er staat: “Ik mis hem zo”. Wie is dit, is dit zijn vriendin? Ben ik maar tijdelijk? Deze vragen en nog veel meer vragen spookten door mijn hoofd. “Viktor, met wie whats app je?”, vraag ik terwijl ik hem boos aankijk. “Wat kijk je boos, heb je honger ofzo?”, zegt hij plagerig terug. “Vik, GEEF ANTWOORD”, schreeuw ik nu al. “Rustig schat, wat is er aan de hand?”. “Ik wil dat je antwoord geeft op mijn vraag”, zeg ik nog steeds boos. “Het is belangrijk, maar ik kan het niet zeggen”. “Het is een meisje, toch?”. “Hanna, rustig nou. Kom eens zitten”. “Nee Viktor, ik kom niet zitten” roep ik terwijl ik mijn tas en jas pak en ik ren de kamer uit.

Daar zit ik dan. Voor café “Het muntje”. Waarom ik hier zit weet ik niet. Misschien omdat we hier de eerste keer gingen drinken. De eerste keer gingen drinken. Dat stukje zeg ik nog een paar keer. Ja, de eerste keer. Dat was vorige week donderdag, de 19de. Alles gaat veel te snel. Misschien hebben mijn ouders gelijk. Misschien sloopt een jongen mij. Misschien sloopt Amsterdam mij. Er lopen dikke tranen over mij wangen en mijn mascara ziet er niet uit. Het zit van mijn ogen tot mijn mondhoeken, maar het maakt mij allemaal niets meer uit. Niets maakt mij meer uit. Misschien moet ik gewoon bij VVH blijven. Misschien moet ik gewoon weer thuis gaan wonen. Misschien is Viktor niets voor mij. “Hanna?”, hoor ik een stem zeggen. Ik kijk omhoog en zie Nicolai met een joint in zijn mond staan. “Wat doe jij hier”, reageer ik een beetje boos. “Waarom heb je een joint in je mond?”. Hij wijst naar zijn knie ik en ik snap het al. Donderdagavond is hij in de wedstrijd weer onderuit getrapt. Weer geblesseerd en een revalidatie van 10 weken. Einde seizoen dus voor hem. “Kom, neem ook een trekje” en ik schud nee. Totdat ik weer denk aan Viktor en het geheime meisje, waarmee hij zoent. Als ik denk aan Inge en Mark, als ik denk aan VVH en Ajax. Ik sta op en neem een trekje. We stappen “De munt” in en ik neem nog een paar trekjes. “Rustig aan”, hoor ik Nicolai zeggen. “Ik heb er nog meer, hoor” en hij steekt zijn eigen op.

12 uur zie ik op mijn horloge. Ik ben high en weet niet meer wat ik doe. Naast mij zit Nicolai en hij flirt met iedereen die hij ziet. Dan draait hij zich om naar mij. Ik ben helemaal hopeloos en ik zie dat Nicolai naar mij toebuigt. Ik voel zijn lippen op de mijne. Ik weet niet wat ik moet doen, maar dan zie ik dat meisje weer in mijn hoofd die Viktor zoent. Ik druk mijn lippen op zijn lippen en ik voel zijn tong. Dan besef ik me dat ik helemaal niet weet wie het meisje is en besef ik dat ik dit niet moet doen. Ik trek mijn hoofd terug en op precies hetzelfde moment voel ik dat Nicolai dat ook doet. Wat heb ik nou gedaan. Ik houd van Viktor, ik wil hem niet bedriegen. “Maar hij deed het ook bij jou”, zegt het duiveltje op mijn linkerschouder. “Dat weet je helemaal niet zeker, Hanna”, hoor ik het engeltje op mijn rechterschouder zeggen. Ik kijk Nicolai aan en ik zie dat hij ook baalt. Hij snapt ook dat hij dit niet had moeten doen. “Sorry”, zegt hij zachtjes. “Sorry, dit was niet goed”, zeg ik terug en ik zie dat Nicolai knikt. Dan voel ik een hand op mijn schouder en ik kijk om. Ik zie hem staan…. “Wa..Wa.Watt doe jij hier”, stotter ik.