Dubbel leven

Part 20: Hoe stom kan je zijn?

 Ik wil binnenstappen, maar als Viktor mij ziet roept hij “En jij ook. Ga weg”. “Viktor, wacht nou even”, hoor ik Nicolai zeggen, maar hij slaat de deur keihard dicht. “Sorry, ik kon niet leven met deze leugen”, zegt Nicolai. “Ik snap het, ik kon het ook niet” en ik barst in tranen uit. Ik zak tegen de muur aan en ga op de grond zitten. “Ik houd echt van hem”, snik ik uit. Nicolai komt naast mij zitten net zoals op het station. Hij legt een arm op mijn schouder. Na een tijdje wordt ik wat rustiger. “Kom ik breng je naar huis”, verbreekt hij de stilte. Hij staat op en trekt mij ook op. We lopen naar beneden en ik stap in zijn auto. Ik kijk omhoog en zie Viktor achter het raam naar ons kijken. Ik begin weer te huilen en kijk snel weg. Als we wegrijden zie ik hem nog steeds staan. Heel de terugweg huil ik.

“Thuis”, zegt Nicolai. Dit is mijn thuis niet denk ik. Viktor was mijn thuis. Ik stap uit en bedank Nicolai nog voor de rit. Ik ben benieuwd wat hij allemaal gezegd heeft, maar ik ben te moe om het te vragen. Ik stap het studentenhuis binnen en zie Rieke in de gang staan. “Wat is er”, vraagt ze met haar altijd monotone stem. “Niks, waar is Inge?”, vraag ik terwijl ik langs haar loop. “Geen idee, heb haar heel de dag niet gezien”. Ik loop naar boven en ga in mijn bed liggen. Ik begin te huilen en op een gegeven moment val ik in slaap.

 Als ik wakker wordt voel ik me al stukken beter. Ik ben nog verdrietig, maar ik ben meer boos. Boos op mezelf, dat ik zo stom was. Boos op Nicolai dat hij ook zo stom was. Boos op Lars, waar bemoeit hij zich mee. Ik haat hem. Ik pak mijn mobiel en zet open Spotify. Ik zet mijn bluetooth boxje aan en zoek mijn lijst op met hardere muziek, misschien vrolijkt dit me weer wat op. Ik hoor “Year of Summer”

Set your mind free, it's the Year of Summer
Keep your heart strong cause it’s all that's here
Set your mind free, it's the Year of Summer
yeah the Year of Summer's here

Ja ik wil dat het zomer wordt. Eindelijk weer de zon, zee en het strand. Daar heb ik zin in. Ik trek mijn kleren uit en pak andere kleren. Ik ga voor de spiegel staan en ik zie een verschrikkelijk mens, dat is vreemdgegaan. Ik zie mijn sporttas en ik bedenk dat ik die maar eens leeg moet halen. Ik haal mijn schoenen eruit en vind de blauwe trui die ik op de meelooptraining had gekregen. Ik wil terug. Terug naar die tijd. Dan zal ik alles overdoen. Dan zie ik Viktor’s shirt en ik ruik eraan. Wat heerlijk ruikt dit. Dan hoor ik uit mijn boxje “This is what it feels like”. Ik begin weer met huilen, dit is soort van ons nummer. Ik gooi mezelf weer op bed. Hoe stom kan je zijn.

De volgende dag probeer ik Viktor te bellen, maar hij neemt niet op. Hij klikt al mijn oproepen weg en ik stop met bellen. Nicolai heeft mij twee keer gebeld, maar ik had geen zin om met hem te praten. Als ik zie dat hij voor de derde keer belt, neem ik toch maar op.

Nicolai: Hee Hanna, ik moest je even spreken.

Ik: Hoi Nico, ik jou ook, maar ik vind het heel moeilijk. Wat heb je Vik allemaal verteld?

Nicolai: Alles, dat jij daar zat te huilen. Dat we joints rookten en high werden. Dat ik jou toen zoende.

Ik: Ik zoende jou ook. Heb jij dat gezegd?

Nicolai: Nee

Ik: NICOLAI, waarom niet. Dat is de waarheid. Hij was je beste vriend en nu haat hij ons.

Nicolai: Misschien heb ik zo jullie relatie nog gered. Daarom Hanna. Maar ik heb ook gezegd dat die gast mij in elkaar heeft geslagen.

Ik heb Nicolai niet verteld dat die gast mijn broer was en ik zit te twijfelen of ik dat nu wel moet doen.

Ik: Nicolai, die gast, die jou in elkaar heeft geslagen, is mijn broer.

Nicolai: Wat? Jou broer, wat een verschrikkelijke gast is dat. Of vind jij dat niet?

Ik begin zacht te snikken. Ja Nicolai, heel mijn familie is verschrikkelijk.

Nicolai: Ik moet gaan, ik hoop dat Viktor nog komt vanmiddag. Ik hoop dat hij jou vergeeft. Als jullie maar samen blijven. Jullie passen zo goed bij elkaar.

Ik: Nicolai, je bent een goede vriend. Bedankt.

Ik begin weer te huilen en hang dus snel op. Dit komt nooit meer goed….