Dubbel leven

Part 29: Niet geworden?

“Waar ga je heen, Hanna?”, vroeg mijn moeder die nu uit de lift stapte. Nicolai, Inge en Viktor stapte de lift in, maar ik bleef verstijfd staan. “Wij gaan naar Engeland, Viktor gaat tegen Everton spelen. Later kunt u met u dochter praten”, zei Nicolai beleefd, terwijl hij mij de lift in trok. Ik stap zelf de lift in en ik blijf mijn moeder aankijken. “Hanna, Als je nu weggaat dan…” de liftdeuren gingen dicht en ik kon mijn moeder niet meer horen. Ik begon te huilen. Viktor kuste snel mijn tranen weg. “Hanna, deze paar dagen gaan geweldig worden. Geniet ervan”. Toen we beneden uit de lift stapte zag ik Lars staan. “Jullie gaan echt niet weg hoor”, zegt Lars terwijl hij met zijn armen over elkaar staat. Ik zie Nicolai schrikken. Ja, Lars heeft hem natuurlijk al een keer in elkaar geslagen. Viktor stapt op hem af en zegt: “Ga aan de kant, m’n schatje moet er langs”. Lars keek recht in Viktors gezicht en zei niets. Waarom heb ik zo’n verschrikkelijke familie. Ze moeten alle momenten verpesten. Ik zie dat Lars Viktor wil gaan slaan. “Vik, stap aan de kant”, hoor ik Nicolai dan zeggen. “Deze gozer krijgt nog wat klappen van mij” en Nicolai stapt op hem af. Lars geeft hem een stomp in zijn maag. “Je kan voetballen, maar niet vechten”, zegt Lars en Nicolai krimpt ineen. Lars wil hem nog meer stompen, maar dan krijgt Lars van achteren een klap en valt zelf op de grond. Ik zie Rico staan. “Sorry, dat heb ik al 25 jaar willen doen” en hij lacht. Ik loop naar hem toe en omhels hem. “Bedankt, dat je mij gebeld hebt”, zegt Rico tegen Nicolai. “Ik wilde nog wel even afscheid nemen”. “Bedankt dat je gekomen bent, dit had Lars echt verdiend”, zegt Nicolai terug, terwijl Lars nog kreunend op de grond ligt. “We moeten echt gaan”, zegt Viktor en we stappen de auto in. Als we wegrijden zwaar ik naar Rico. Hij lacht lief en loopt dan ook weg. Ik zie net nog mijn moeder weer uit de lift stappen en bij Lars bukken: ze huilt.

In Engeland was het geweldig. We kamen om 16:00 Engelse tijd aan en ik had heel de vliegreis geslapen. Ik had dus eindelijk weer wat energie om genoeg te doen. Die zelfde middag zijn Inge, ik en Nicolai naar Manchester gereden. We stapten uit de taxi en ik zag Daley al gelijk staan. Hij herkende ons natuurlijk niet, totdat Nicolai uitstapte. Ze liepen op elkaar af en gaven een mannelijke bro-hug. “Hoi, ik ben Hanna, vriendin van Viktor” en ik gaf hem een hand. Daley was ook één van mijn helden en toen hij afgelopen zomer naar Manchester verhuisde was ik bang dat het niets met hem zou worden daar. Je hoort vaak dat spelers vertrekken en ergens anders de bank gaan warmhouden. Dat gunde ik Daley niet en gelukkig gebeurde het ook niet. “Dit is Inge en ze is mijn vriendin”. “Goeie smaak hebben jullie hoor”, zegt hij met een lach op zijn gezicht. Die avond heeft Daley een rondleiding gegeven bij Manchester United en aan het eind gaf hij toe dat hij al op Instagram had gezien dat Viktor een vriendin had. “Hoelang hebben jullie al?” vroeg hij ook nog. Op die vraag hoefde ik niet veel na te denken. Morgen een maand had ik gezegd en Nicolai en Inge zeiden later dat ik daar met de grootste glimlach van mijn leven had gestaan. De laatste maand heb ik wel meer met grote glimlachen gestaan, maar ook met veel tranen.

Terug in het hotel vraagt Inge of ik tampons bij mij heb. Zij is ze vergeten en ze moet het morgen worden. “Ja, ik wel”, zeg ik terwijl ik in mijn tas zoek. Moest ik ook niet ongesteld worden afgelopen week? “Ik pak mijn mobiel en zoek de app waarmee ik het bij houd”. “Joehoe, Hanna, dit is een noodgeval. Ik ga dood zonder”, hoor ik Inge roepen. “Inge, ik heb niets”, roep ik terug terwijl ik ook nog niet klaar ben met zoeken, maar ik weet het zeker dat ik niets bij mij heb, want Viktor heeft mijn tas gepakt. Hanna komt de douche uit en ze ziet een verschrikte blik op  mijn gezicht. “Wat is er aan de hand, Han?”. Ik draai mijn telefoon om en ze kijkt naar de datum. “12 Maart is een week geleden. Logisch dat je dan niets bij je hebt”, zegt ze en ze lacht. Ik weet niet wat ik moet zeggen en blijf stil. Ik sta nog steeds met mijn telefoon voor Inge’s gezicht. “Ben je het niet geworden, Hanna?”, vraagt Inge dan. Ik knik en sta nog steeds verstijfd. “Ik ga nu naar de winkel”, zegt Inge terwijl ze de kamer uit rent. Ik ben in Shock en weet niet wat ik moet doen. Ik voel me moe en val op bed in slaap.

“Wakker worden. Doe deze test”, Inge schreeuwt door heel de kamer. Ik ben dit keer blij dat ze me gelijk wakker maakt en ik pak de test aan. Ik loop naar de douche en ik doe wat er op het doosje staat. Wacht nu 60 seconden. Ik had mijn stopwatch van mijn mobiel al klaarliggen en ik druk op start. Inge komt binnen en samen staren we naar het stokje. 5…4…3…2…