Dubbel leven

Part 25: Kom snel!

Jaaa 1K lezers! Heel erg bedankt en nu veel leesplezier! X 

Ik word wakker van mijn wekker. Een half uur geleden heb ik met Viktor gebeld en ik hoop dat hij er nu bijna is. Je doet er ongeveer drie kwartier over vanuit Amsterdam en ik hoop dat hij te hard rijd. Ik heb geen zin om hier te zitten. Ik pak nog wat leuke kleren in en stop ze in mijn tas. Ik heb genoeg kleren in Amsterdam. Ik pak mijn telefoon en zie een bericht van Inge.

Hanna, alles komt goed. Ik help je, zoals jij dat ook altijd doet. X

Viktor heeft vast Inge en Nicolai ook ingelicht. Inge zegt ‘altijd’, maar ik heb het gevoel dat ik altijd aan mezelf denk. Dat ik altijd degene met problemen ben. Eerst met Ajax, toen met de kus van Nicolai en toen ook op het station. Het draait altijd om mij. Ik heb haar maar 1x geholpen.

Ik hoop het, jij helpt mij Altijd. Ik ben zo blij met jou! X

Dan hoor ik beneden de deurbel gaan. Ik ga mijn kamer uit en ik zie Suzan naar de deur lopen. Suzan is onze huidhoudster. Ze is dag en nacht bij ons. Mijn ouders zijn rijk, maar ik heb mij altijd normaal gedragen. Ik heb nooit dure merkkleding gedragen en ik deed nooit verwaand. Ik heb altijd al van mijn familie afstand gehouden. Suzan komt uit Oostenrijk. Ze was ooit ons dienstmeisje in een hotel en mijn ouders hebben haar gewoon meegenomen. Ze zou hier meer gaan verdienen. Dus ze ging mee.

“Wie ben jij”, zegt Suzan terwijl de deur nog niet eens helemaal open is. “Ik ben Viktor, ik kom voor Hanna” en ik word rustiger van zijn stem. Dan zie ik mijn moeder binnenkomen. “Ga weg, ik wil je hier niet zien”, zegt mijn moeder terwijl ze naar de deur loopt. “MAM, NEE”, schreeuw ik naar beneden. Dan ziet Viktor mij staan en wil hij binnenkomen. Mijn moeder houdt hem tegen. “Viktor, ik wil je hier niet meer zien. Je verpest mijn dochter”. “NIET, jullie verpesten mij”, roep ik boos en ik begin te huilen. Viktor ziet het en wil naar mij toekomen, maar mijn moeder duwt hem de deur uit. “Naar je kamer Dame”, zegt mijn moeder rustig en emotieloos naar boven. “Ik ben 20, ga toch weg”. Ik ga naar mijn kamer en sla mijn deur hard dicht. Ik zet er een stoel voor, zodat er niemand binnen kan. Eerst stuur ik een bericht naar Viktor:
Ze is verschrikkelijk. Ik wil je zien, probeer het morgen weer, dan werkt ze. X

Ik zeg dat hij morgen moet komen, maar ik weet zeker dat hij morgen ook niet binnenkomt. Mijn moeder hangt waarschijnlijk foto’s van Viktor, Nicolai en Inge naast de deur met een kruis erdoor heen, zodat Suzan hen niet meer binnenlaat. Ze heeft berichten van Viktor verwijderd, dus dan heeft ze waarschijnlijk ook mijn contacten uit gepluisd. Ik heb Inge en Nicolai bij favorieten, dus die laat ze haar huis ook niet meer in.Toch stuur ik een bericht naar Inge: Wat een verschrikkelijke familie heb ik toch. Help me. Iemand moet mij hier halen, maar mijn moeder laat wss niemand meer binnen :’(

Ik weet dat ze me dit keer niet kan helpen, maar ik wil hier zo graag weg. Dit heet ‘thuis’, maar voor mij is het een gevangenis. Als er morgenochtend maar geen tralies voor mijn ramen zitten. Dat gebeurd toch niet, denk je vast, maar dan ken je mijn moeder niet. Ze is echt verschrikkelijk. Ze zou alles doen. Ze zou op alle ramen een slot doen en nieuwe sloten in de deur, zodat ik dit pand niet zou kunnen verlaten. Dat heeft ze al een keer gedaan… Zo heeft ze mij ook op de HAVO gekregen. Ik mocht mijn kamer niet uit, totdat ik toestemde dat ik HAVO ging doen. Ik mocht niet naar vrienden, maar volgens mijn moeder had ik niet eens vrienden. Ik was toen onzeker en durfde niet tegen mijn moeder in te gaan, maar nu blijf ik hier echt niet zitten. Ik hoop dat Viktor snel terug reageert, maar als ik 3 uur heb geslapen zie ik nog steeds geen bericht van Viktor. Ik besluit Nicolai iets te sturen, want die weet vast meer.

Hee, weet jij waar Vik is? Hij reageert niet. Mijn moeder heeft hem weggestuurd toen hij mij kwam halen. X Hanna

Ik besluit Viktor te bellen, maar hij neemt niet op. Ik stuur nog een bericht:

Vik, please reageer. Ik houd van je, negeer mijn moeder

Als ik op verzenden druk, belt Nicolai mij. Ik neem gelijk op:
Hee met Hanna

Nicolai: Hee, met mij

Ik: Waar is Vik, weet jij het?

Nicolai: Ik weet het niet. Ik heb net met hem gebeld en hij is overstuur. Hij wil even niet met je praten, want hij wil een oplossing zoeken. Hij wil geen ruzie met jou moeder.

Ik: Mijn moeder mag niet tussen mij en Viktor staan. Ze moet oprotten. Ik schrik van wat ik zeg, maar ze is echt verschrikkelijk.

Nicolai: Rustig, laat Viktor maar even met rust en laat hem denken. Heb vertrouwen in mij.

Ik: Ik zal het proberen. Thanks Nicolai. Je bent een goeie vriend.

Nicolai: Jij, Inge en Viktor zijn mijn Nederlandse familie en ik doe alles voor familie.

Ik begin te huilen, "ja jij doet alles voor mij, maar mijn bloedeigen familie niet". Mijn eigen bloedeigen familie behandelt mij als een kleuter, terwijl ik 20 jaar oud ben.

Nicolai: Hanna alles komt goed. Ik moet gaan. Hou je sterk, I Know you can do that!

Ik: Hou van jullie

Ik hang op en gooi mijn mobiel op mijn kussen. Ik ben zo moe dat ik het gevoel heb dat ik weer 2 dagen ga slapen.