Dubbel leven

Part 6: Nog een keer

"Waar was jij?” Inge staat boven aan de trap en kijkt boos naar beneden. “Ik was weg. Heb je me gemist” zeg ik op een lacherige toon. “Waar was jij, mevrouw van Vliet?”. “Ik was weg, mevrouw De Leng” roep ik naar boven. Iets te hard kom ik achter en ik hoor Rieke alweer aangestampt komen. “Kan het misschien even wat zachter, iedereen weet dat jij weg was”, roept ze net zo hard terug. “Inge had het niet helemaal door hoor”, zeg ik lacherig terug en ik weet dat ik nu rustig moet doen, omdat Rieke anders helemaal boos wordt. Ze wordt al heel snel boos. Hoe het komt weten we niet, maar wat ik wel weet is dat Amsterdam niet bij haar past. Amsterdam past wel bij mij, maar niet bij haar. Misschien moeten we van ouders wisselen. “Iedereen zag dat je bij een hotte blondie instapte”. Oh nee, ze heeft toch niet gezien dat die blonde Viktor Fischer is. Ik wacht totdat ze verder gaat, maar ze gaat niet verder. Ze draait zich om en loopt boos weg. Ik sta nog steeds onder aan de trap en Inge bovenaan. Ik loop naar boven en voel mijn mobiel in mijn tas trillen. Dat zal Viktor zijn denk ik en ik pak hem snel uit mijn tas. Nee hoor mijn ouders. Dat zijn de mensen die ik nu echt niet wil spreken en ik loop door. Ik passeer Inge en voel haar ogen prikken in mijn rug. Ik heb geen zin om te praten, maar dat heeft zij vast niet door. Ik loop door naar mijn kamer en doe de deur achter me dicht en plof op mijn bed. Ik hoor Inge naar mijn deur lopen en ik wacht totdat ze hem opendoet. Als ze hem opendoet dan vertel ik wel waar ik was vanmiddag, maar als ze toch niet komt dan vertel ik het nu nog niet. Ik zie de hendel omlaag gaan, maar ook weer omhoog. Ze snapt dat ik rust wil. Ik pak mijn telefoon en zie 1 gemiste oproep van m’n moeder. Ook zie ik nog een smsje.

Hee, jammer, dat je nu zo snel weg moest. X

Staat daar nou een X. Een X van Viktor Fischer. De laatste dagen heb ik steeds vaker het gevoel dat ik droom, maar dat is niet waar. Wat moet ik antwoorden. Ik weet het niet en ik roep Inge. Ze rent binnen en zegt: “Ik wist dat je het me zou gaan vertellen”. “Oké, je moet niet gaan gillen of iets anders doen. Niemand mag dit weten. Viktor Fischer heeft mij vanmiddag een rondleiding gegeven op de toekomst en daarna zijn we wat gaan drinken. TOTDAT jij opeens belde.”, zeg ik tegen Inge. “Sorry, sorry, maar wat vet”, zegt ze gelijk heel zielig terug. Typisch Inge, gelijk spijt van dingen, terwijl het maar een grapje was. “Heb ik het nu verpest?”. “Nee hoor, denk het niet” en ik laat mijn mobiel aan haar zien. “Wat moet ik nu terugzeggen?”. “Uh, ik weet het”. Inge pakt mijn mobiel en ik zie haar typen:

Hee, ja ik vond het heel gezellig, was idd jammer.

“Geen kus doen, laat hem nog maar even verder denken”. “Weet je het zeker”, vraag ik twijfelachtig. Dit zijn dus van die momenten dat ik niet tegen mezelf kan. De onzekere ik komt weer naar boven. Ik heb niks tegen onzekerheid, maar het komt altijd op de stomste momenten.

Te jammer, misschien kunnen we nog een x iets leuks gaan doen. X

Ik herpak mezelf en lees het berichtje. Ik zeg tegen Inge: “Nu kan ik het zelf wel weer”. Ze luistert en loopt mijn kamer uit. Voordat ze de deur dichtdoet kijkt ze nog even om en lacht. “Veel succes”.

Ik begin te typen: Vond het heel leuk ja en ja het lijkt mij ook leuk om nog een keer iets te doen X Hanna

Viktor: Okee, geweldig. Kom je vanavond mee naar de wedstrijd?

Wedstrijd of toets, wedstrijd of toets, wedstrijd of toets? De keuze is niet moeilijk en eigenlijk heb ik hem al gemaakt. Ik sta er goed genoeg voor dus 1 toets kan ik wel wat minder maken. Ik had al wel genoeg geleerd in de afgelopen dagen. Het werd dus wedstrijd.

Ik: Ja is goed, waar spreken we af?

Viktor: Ik haal je weer op. 19:15 @ your place.

Ik: Okee, tot vanavond! Heb er zin in! X

Ik leg m’n mobiel in mijn kluisje die ik op mijn kamer heb. Het is een kluisje voor belangrijke spullen die ik niet kwijt mag raken. Ik zie de brief van Ajax liggen en lees hem nog eens door. Die brief veranderd waarschijnlijk heel mijn leven. Of kan ik het beter mijn dubbele leven noemen? Ik leg mijn mobiel in de kluis en doe hem dicht, zodat ik kan gaan leren. Ik pak mijn boek en sla hem open:

De zwangerschap duurt 40 weken en tijdens deze 40 weken kunnen er genoeg complicaties optreden. In dit hoofdstuk behandelen we de 5 meest voorkomen complicaties.

Complicaties, mijn leven bestaat uit complicaties. Al vanaf dat ik jong was ging het niet vanzelf. Veel problemen gehad vanaf mijn vierde. Eerst oma, toen papa en de problemen van mama. Door die dingen ben ik gevormd. Daarom ben ik nu de persoon die ik ben. Waarom kunnen m’n ouders dat niet accepteren. Ik ben veranderd, maar dat geloven ze niet. Voor hen blijf ik altijd hetzelfde….