Dubbel leven

Part 21: Zijn Rentree

“Jaa, hier gaan we zitten” roep Inge terwijl ik de trap afloop. Ik loop in de ArenA. Het is vrijdag en vanavond speelt Viktor zijn eerste wedstrijd. Ik wilde niet, maar Inge wilde deze kaarten niet laten vergaan. Ik was vastbesloten dat ik niet ging, maar ze bleef maar doorzeuren. “Als Viktor je dan ziet, dan vergeeft hij het je”. “Je wilt zijn rentree toch niet missen, straks wordt het toch nog iets tussen jullie en dan heb jij het begin van zijn geweldige carrière gemist. Dat wil je toch niet, Hanna van Vliet”.  Het was typisch Inge. Als ze iets wilde dan stopte ze er niet meer over. Ik stond op het punt om in te stemmen en dat deed ik ook zeker toen ze zei: “Anders ga ik met Mark, en ja Hanna, ik weet hoe jij over hem denkt.”. Nu moest ik wel mee. Ik liet haar niet met Mark gaan. Het waren mijn kaarten en die sukkel zou niet met mijn kaarten in de ArenA zitten. Normaal speelt jong Ajax nooit in de ArenA, maar vanavond was dat wel zo. Ik had geen idee waarom, maar ik vond het wel beter. Dan zag Viktor mij waarschijnlijk niet. Inge was vastbesloten welke stoelen we moesten nemen. Ze koos de stoelen, waar ik de eerste keer ook zat met Viktor, vorige week donderdag tegen Legia Warschau. “Wil je echt deze stoelen, Inge?”, vroeg ik en ik wist het antwoord al. Deze stoelen liet ze niet meer gaan.

De wedstrijd is 14 minuten onderweg, als Viktor de bal krijgt. Hij heeft al een paar goeie en sterke acties gemaakt. Maar deze actie is geweldig. Hij maakt een panna en rent alleen op de keeper af. De hoek is moeilijk en de keeper staat ver voor zijn doel. Deze gaat hij toch nooit maken denk ik bij mezelf. Maar dan doet hij iets, wat nog geweldiger is als zijn actie. Hij lobt hem over de keeper heen en hij scoort. Hij trekt zijn shirt uit en ik op zijn ondershirt staat: “Hanna, ik hou nog van je”. Hij komt op onze stoelen afgerend en hij knipoogt naar Inge. Inge stoot mij aan en zegt: “Dat heb ik goed geregeld hé?”. Viktor springt over de boarding en dan staat hij recht voor me. Ik weet niet wat ik moet doen en ik bevries. Hij doet zijn armen open en hij wil mij omhelzen. Ik omhels hem terug en ben helemaal in shock. Hij geeft mij een kus op mijn wang en zegt: “Dit wilde je toch? Net zoals Jessica?”. Nu ben ik eindelijk weer bij zinnen en glunder ik van oor tot oor. “Het spijt me zo”, zeg ik terug. “Geeft niet, I Love you”, zegt hij en hij rent weer terug het veld op. Ik krijg nog een kushandje toegeworpen.

 De rest van de wedstrijd gebeurde er niet zoveel meer. Viktor had nog een paar mooie acties, maar er werd jammer genoeg niet meer gescoord; Het bleef 1-0 voor Jong Ajax. Na de wedstrijd bleef ik wachten met Inge. Ik zag dat ze de hele tijd met iemand aan het whats appen was. “Met wie app je, toch niet met Mark?”, vroeg ik terwijl ik op haar scherm keek. “Nicolai”, zei ze terwijl ik het zelf ook zag. “Wat, is er iets tussen jullie?”, vroeg ik nieuwsgierig. Toen kwam Nicolai juist op ons afgelopen. Ik sta op en omhels hem. “Hee, hoe gaat het?”, vraag ik aan hem. Ik ben helemaal in de wolken en misschien heeft Nicolai dus echt mijn relatie gered. “Goed, ik heb voor de wedstrijd met Vik gepraat. Ik wilde zijn rentree niet verpesten dus ik moest hem spreken. We hebben het goed uitgesproken en we laten dit achter ons. Alles is weer goed tussen ons. Tussen jullie?”, vraagt hij terwijl hij het antwoord al weet. “Ja, goed, maar dat wist jij al”, zeg ik lachend. “De rest van de jongens zijn weg, dus je kan wel even naar hem toe”, zegt Nicolai terwijl hij Inge een knipoog geeft. “Kunnen wij ook even samen zijn”. Dat hoef je op dit moment niet twee keer te zeggen en ik sta op en loop weg. Hoe moet ik ooit bij de kleedkamers komen? “Hoi, waar zijn de kleedkamers van jong Ajax”. “Mevrouw, u mag daar niet komen als u geen speler bent van Ajax”. He, dat ben ik wel, denk ik bij mijzelf en ik pak uit mijn tas mijn portemonnee met mijn spelerspas. “Heeft u net de wedstrijd gezien?”, vraag ik ook nog even. “Ja, waarom?”, zie ik de man onbegrijpend vragen. “Ik ben de vrouw waar Viktor Fischer heen rende en de vrouw die hij kust. Dus ik mag er vast door. En hier is trouwens mijn spelerspas”, zeg ik terwijl ik mijn spelerspas geef. Dat vond ik even leuk om te doen.  “Hanna van Vliet, welkom bij de club hoor”, zegt hij, terwijl hij mij erdoor laat. “Daar, de eerste rechts”, zegt hij wijzend. Ik loop de kleedkamer binnen en zie niemand. “Vik,Vik”, roep ik door de kleedkamer. Geen reactie. “Vik, het spijt me zo”. Ik loop door naar de douches. Dan voel ik me vanachter vast gegrepen worden. “Help, help” roep ik uit. Ik voel een hand voor mijn mond en ik kan niets meer uitbrengen.