Dubbel leven

Part 18: Rood met Wit

Hee lezers, ik vind dit hoofdstuk zelf niet zo heel erg gelukt, maar ik hoop dat jullie het toch nog een beetje leuk vinden. Na dit hoofdstuk wordt het weer leuker. Bedankt voor het lezen en veel leesplezier!

7:15 zie ik op de wekker staan en ik draai me om. Ik ben nog lang niet uitgeslapen. Terwijl ik mij omdraai zie ik Viktor. Wow, wat een schoonheid en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. “Schone slaapster, wij gaan uit bed. Je moet naar school”. “Ik wil niet naar school”, zeg ik en ik draai me weer terug om. “Ik heb gisterenavond beloofd dat ik jou naar school zou sturen, hoeveel moeite het ook koste”. Ik stap uit bed en ik pluk weer een vies shirtje van Viktor van de grond. “Alleen als ik deze aan mag” zeg ik terwijl ik een pruillip trek. “Ja, hoor schat, als je maar opschiet. Ik laat je niet te laat komen”. “Oh, Vik, ik las trouwens in de krant dat er geen sancties tegen je waren getroffen, omdat je twee keer te laat was”. Zeg ik terwijl ik terug denk aan gisterenochtend toe ik in de krant las dat er geen maatregelen waren genomen. “Nee, gelukkig niet, anders was het jou schuld. Door jou ben ik twee keer te laat gekomen”. “Oh, niet”, zeg ik en als ik opkijk zie ik dat hij het niet meende. “Wat is er eigenlijk met Nicolai gebeurd?”, vraagt hij en ik schrik. Wat moet ik hier nou op antwoorden. Viktor leest nooit de krant en weet dus niet dat Nicolai in elkaar geslagen is. En zeker niet door wie hij in elkaar geslagen is. Lars had het gedaan. Lars, ja Lars, mijn stomme dominante broer Lars. Lars was naar mijn studentenhuis gegaan en had aan Rieke gevraagd waar ik was. Rieke kon natuurlijk haar mond niet houden en had gezegd dat ik veel met een blonde jongen omging. Inge had boven gezeten en Inge wist niet dat Lars beneden aan de deur stond. Toen Rieke naar boven riep waar ik was, had Inge gewoon geantwoord dat ze het niet wist en dat ik dus waarschijnlijk bij “Het muntje” zat. En jammer genoeg zat ik ook bij “het muntje”. Ik zat stoned bij het muntje met Nicolai en we zoenden. Lars had ons de hele avond al gezien met onze joints en toen Nicolai mij kuste werd het hem teveel. Niemand mocht zijn zusje iets aandoen. Waar bemoeit hij zich toch mee. Hij wil gewoon dat ik thuis kom, zodat hij weer opgehemeld kan worden. Nu ik hier woon, in Amsterdam, kan mijn moeder me niet veel afzeiken en voelt Lars zich natuurlijk ook maar een gewoon iemand. En Lars wil zich niet als een gewoon iemand voelen. Lars wil de beste zijn.

Ik loop de kamer uit en geef geen antwoord. Ik kijk in de spiegel en zie een blij meisje die gisterenavond weer eens de avond van haar leven heeft gehad. “Ik wil bij jou blijven”, roep ik vanuit de badkamer. “Ik ook bij jou, schat, maar ik moet ook weer trainen”.

Ik stap de school binnen en de eerste die ik zie lopen is Inge. Ze ziet er niet uit. Ze heeft geen make-up op en draagt een trainingsbroek met een slonzige trui erop. Zo loopt ze nooit buiten het studentenhuis rond en ik loop snel op haar af. “Inge kom mee” en ik grijp haar beet. Ze begint te huilen. “Sorry, Sorry, ik ben naar Mark teruggegaan”, zegt ze snikkend. “Het spijt mij ook, dat ik er niet voor je was”, zeg ik terwijl ik haar tranen wegveeg. “Nee, ik had jou moeten bellen”, zegt ze. “Wat heeft hij gedaan?”, vraag ik. “Hij had mij met Nicolai gezien, laatst, toen we bij Viktor waren geweest. Nicolai stond beneden nog te wachten en wilde mij thuisbrengen. Dat heeft hij ook gedaan. Mark had ons gezien en hij was woedend”. “Ik, Nicolai, Viktor en jij. Wij gaan dit oplossen, Inge”. “Wij zijn met 4, ik weet zeker dat Nico en Vik ons willen helpen. Wij staan sterk”, zeg ik terwijl ik weer aan de kus met Nicolai moet denken. “Ben je al ontmaagd”, hoor ik Inge in de verte vragen en ik weet dat ik haar goed genoeg heb opgepept. Dit is typisch een vraag voor Inge. Ik knik, terwijl ik een lach op mijn gezicht krijg. Ik pak mijn shirt uit mijn tas. “Hier, ik heb toch Viktors shirt aan. Deze pas je vast wel” en ik geef haar mijn Shirt. Ze trekt het aan en ze veegt haar mascara en tranen van haar wangen. “Ik moet je nog iets vertellen”, zeg ik als we de wc uitlopen en ik vertel haar alles over de Nicolai en de kus. Ook vertel ik haar over Lars en dat zij dus niet de enige is met gewelddadige mensen in haar leven.

“Hooi”, roep ik als ik het appartement binnenstap. Het voelt al steeds meer als thuis. Mijn ouderlijk huis heeft nooit als thuis gevoeld, dus ik weet niet echt hoe het voelt, maar als ik hier binnenstap dan ben ik blij. “Hooi, schatje”, hoor ik vanuit de woonkamer en ik loop door de gang naar de woonkamer. Daar zie ik Viktor op de bank liggen met rood met witte briefjes in zijn hand. Ik hoor mijn telefoon rinkelen die in mijn tas zit en snel pak ik hem. Mijn moeder, pff, dit word weer leuk. “M’n moeder”, zeg ik en ik kijk vast heel beteuterd. “Zet hem op luidspreker”, hoor ik hem nog zeggen, voordat ik opneem. Ik klik op luidspreker en leg mijn telefoon op tafel. Zelf ga ik naast Viktor zitten. “Hee meiske. Ik ben trots op je”. He, waarom is ze trots op me. Staat mijn cijfer van de afgelopen toets op internet? Ik stoot Viktor aan en ik fluister zacht of hij wil kijken. “Met wie fluister je, Hanna?”. “Met Inge, die kan haar boek niet vinden. Waarom ben je trots?”. “Omdat je gestopt bent met voetbal!”, hoor ik heel blij door de telefoon. Oh nee toch, Rob heeft haar gebeld om het zeker te vragen. Wat als ze ook mijn blessure weet? “Rob heeft mij gebeld en hij zei dat je je studie belangrijk vond. Hij kletste ook nog over een knie, maar dat snapte ik niet”. Ik haal opgelucht adem en zeg niks. “Schat, waarom heb je niks gezegd. Ik wilde je wel steunen”. Bla, bla, bla nu wil je wel steunen denk ik bij mezelf. “Nou, zoals je ziet kan ik het ook alleen”. “Pardon, Hanna, zo praat je niet tegen je moeder. Dit is ook dan echt het eerste wat je zelf doet”. Viktor pakt de telefoon en drukt hem weg. “Ik wil je moeder wel eens in het echt leren kennen, maar dat hoeft de komende jaren nog niet hoor”, zegt hij lachend.

“Wat had jij daar trouwens net in je hand?”, vraag ik. Hij haalt zijn hand uit zijn broek en begint te lachen. “Nee, dat bedoelde ik niet”, zeg ik lachend terug. Uit zijn broekzak haalt hij twee rood met witte papiertjes tevoorschijn. Hij wappert ermee en ik kan niet goed zien wat het zijn. “Heb je mijn contract gestolen ofzo?”, vraag ik lachend. Hij stopt met wapperen en zegt: “Je hebt nog twee kansen om het goed te raden”, zegt hij en hij verstopt de papiertjes weer in zijn zak. “Ik wil niet raden, ik wil het weten”. Hij houdt zijn hand op zijn broekzak, zodat ik ze niet kan stelen en kijkt mij plagerig aan. “Oké, Oké, uhm het is een kaart voor je liefste vriendin?”, vraag ik wetend dat het nooit goed is. “Nope”. “Uhm, nog één poging, wat voor onzin ga ik nu nog eens verzinnen”, zeg ik hardop en Viktor begint te lachen. “Feyenoord tickets”, zeg ik terwijl ik begin te lachen. “Die laatste was bijna goed”, zegt hij met de grootste lach op zijn gezicht. “Ik ga echt niet naar Feyenoord”, roep ik uit. “Ik ben een ajacied in hart en nieren”. “Nee joh, het zijn geen kaarten voor Feyenoord, het zijn kaarten voor PSV”. “Niet grappig”, zeg ik terwijl ik hem een stomp geef. “Au, au. Ik kan de kaartjes alleen overhandigen als ik nog leef”, hoor ik hem zeggen terwijl hij eindelijk die kaartjes geeft. Ik kijk op het papiertje en zie het mooie logo van Ajax, wat een paar maanden nog zo groots voor mij was. Maar nu speel ik zelf bij Ajax. Vrijdag 5 Maart, ingang E, De toekomst, Jong Ajax – MVV, zie ik op de tickets staan en ik zeg: “Ah, wat lief, dat wordt vast een leuke avond samen”. “Ik kan helaas niet mee”, zegt hij nog steeds met een grote lach op zijn gezicht. Dan snap ik pas wat hij bedoeld. Ik vlieg hem om de hals. “Je mag je eerste wedstrijd weer spelen”, roep ik verblijd uit. Ik ben zo blij voor hem. “Zelf moet je daarvoor spelen”, hoor ik hem zeggen en het dringt nu pas echt voor het eerst bij mij door dat ik bij Ajax Vrouwen zit. “Nee hoor, Jaap heeft gezegd dat we pas over 2 weken bij de selectie zitten, omdat we nog eerst moeten wennen. Ik vind dat nu helemaal niet erg”, zeg ik verblijd. Ik omhels hem nog een keer en ben van plan hem nooit meer los te laten.