[Yeni bölüm gelmeyecek]
Işıklar hazır, kamera hazır, oyuncularımız ve sahne hazır. O zaman en mükemmel sahneyi çekmek için ne bekliyoruz?
[NamJin]
Yazarlar: @Namjinisreelerthanme
@iridescentarmy
Aranızda video edit yeteneği olan varsa lca için ficin konusuna benzer, güzel ve hrr bir fmv yapabilecek var mı? 🥺 Editi ben yaparım diyen bize nesaj atabilir mi? Hediye olarak ficin bir bölümünü tamamen onun istediği şekilde yazacağız ve ona ithaf edeceğiz.
Bu arada Nar'ım hasta olmuş, uzun süre bölüm gelemeyebilir, siz yine de sınırı geçin 🔪✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Seokjin-
Hiç çokça yapmak istediğiniz ve yapmanıza engel olacak hiçbir şey olmadığı hâlde yapamadığınız bir şey oldu mu?
Şu an Namjoon'u affetmek de benim için böyle bir şeydi, beni kırdığı için kendisini bu kadar harap etmişken onu affetmemeyi çokça istiyordum. Ama yapamazdım, söz vermiştim. Beni bir hiçmişim gibi hissettiren herkesten uzak duracaktım, tıpkı ailemle yaptığım gibi.
Ona sinirliydim sinirli olmasına ama o hemen yanımdaki hastane yatağında bilinçsizce uyurken o kadar masum görünüyordu ki dayanamıyordum ona kızgın kalmaya.
"Off, beynimi allak bullak ediyorsun çaylak."
Yorgun bir hâlde başımı geriye atıp solgun tenini ve hafif aralık olan dolgun dudaklarını izlemeye başladım. Acı dolu ifadesi geçmişti, rahatlamış duruyordu. Saçları ise dağılmış ve yüzüne düşmüştü. O kadar sevimli görünüyordu ki elim benden bağımsızca yumuşak saçlarının arasına dalmıştı bile.
Yerinde kıpırdanıp yüzünü buruşturunca uyanacağını düşünüp elimi çektim hemen. Doktor yakında uyanacağını söylemişti.
"S-seokjin.." ağlamaklı ve güçsüz bir sesle ismimi söyleyince kaşlarımı çattım. Hâlâ bilincinin kapalı olduğuna emindim.
"Seokjin... Seokjin.." daha iyi duymak için dudaklarına yaklaştım, sesi o kadar suçluluk dolu geliyordu ki yutkunmuştum sertçe. İsmimi sayıklıyordu baygınken ve bunu yaparken acı içinde görünüyordu. Kabus mu görüyordu acaba?
"Ü-üzgünüm, Seokjin.." Sesi o kadar kısık ve pürüzlü çıkıyordu ki anlayamıyordum bile. Gözlerimi kırpıştırdım birkaç kez yutkunarak, gerçekten kötü görünüyordu. Hayır fiziksel olarak değil, mental olarak çökmüştü. Verilen serum ve birkaç ilaçla daha dinç görünüyordu, rengi yerine gelmişti.
Ama uyurken bile çaresizce adımı sayıklaması çok kötü hissettirmişti.
Ne bileyim, affedip kocaman sarılmak istemiştim o an.
Saçmaladığımı fark ederek yerimde doğruldum, sesini duymak için yüzümü oldukça yaklaştırmıştım. Bir anda gözlerini açsa çok yanlış anlayabilirdi.
