အလွေလး / အလှလေး (ရပ်နား)

P_2 (zawgyi)

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ခ်ီတုံခ်တဳံျဖစ္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအိုေျပာတဲ့ စကားေတြကို ျပန္အမွတ္ရမိလာတယ္။

"အဲ့လူနဲ႕ေတြ႕ရင္ ဒီပန္းေတြေပးလိုက္ပါ"တဲ့

အဖိုးအိုေျပာတာေတြက မွန္ေနတာမို႔ သူေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး အလင္းေတြျဖာထြက္ေနတဲ့ ေငြေရာင္ပန္းေတြကို အဲ့လူအနား တိုးကပ္ေပးလိုက္တယ္။ ပန္းေတြသူ႕အနား ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ အဲ့လူရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ဖ်တ္ကနဲပြင့္က်လာတယ္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔လို အျဖဴနဲ႕အနက္မဟုတ္ဘူး။ သူ႕မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္စံမပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မ်က္သားမပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို သူ႕မ်က္လုံးေတြက တစ္ျပင္လုံး မည္းနက္ေနတာမို႔။

သူကျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားယူၿပီး ထထိုင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကူတြဲေပးဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္ေပမယ့္ မည္းညစ္ညစ္သူ႕ခႏၶာေၾကာင့္ လမ္းတစ္ဝက္မွာပဲ ရပ္တန႔္မိလိုက္တယ္။ သူက က်က်နနထိုင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ သူ႕မ်က္လုံးနက္နက္ေတြနဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆုံမိလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္လာတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္လဲဆို အရွင္လတ္လတ္မ်ား ခဲသြားေတာ့မလားလို႔ ထင္မိတဲ့အထိပဲ။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းကို ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ခိုက္ခိုက္တုန္လာတယ္။

သုံးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကေနၿပီး သူ႕အ​ၾကည့္ေတြကို ဖယ္ခြာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဖိုးအိုေပးလိုက္တဲ့ ေငြေရာင္ပန္းပြင့္ေတြကို လက္ညွိုးထိုးျပၿပီး လက္ဝါးျဖန႔္တယ္။ ပန္းေတြ ယူခိုင္းတာထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တုံ႕ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ေငြေရာင္ပန္းေလးေတြကို သူ႕လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

------------------------------------------------------------

ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္မ်ား မက္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြမ်ား မေကာင္းေတာ့တာလား။ ကြၽန္ေတာ့္အေရွ႕က ျမင္ကြင္းကို ဘယ္လိုမွ မယုံၾကည္နိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ မည္းညစ္ေနတဲ့လူက အလင္းေတြျဖာထြက္ေနတဲ့ ေငြေရာင္ပန္းပြင့္ကေလးေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္း ယူစားေနတယ္။ သူတစ္ပြင့္စားလိုက္တိုင္း သူ႕ရဲ႕အသားအအေရက စိုေျပဝင္းပလာတယ္။ ညိုညစ္ညစ္ဆံပင္ေတြက ေငြေရာင္ေတာက္ေတာက္ကေလးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ မည္းနက္နက္မ်က္လုံးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ပုံမွန္မ်က္လုံးေတြ ျဖစ္လို႔လာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေျခာက္ပြင့္ေျမာက္ ပန္းပြင့္ကေလးကို စားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ မထိရက္မကိုင္ရက္ေလာက္ေအာင္ အရမ္းကိုေခ်ာေမာလြန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပုံစံျဖစ္လို႔ေနၿပီ။