Çocukluklarından beri arkadaş olan iki kişi . Anka Alev ve Beste Saraç . Son yıllarından aralarına giren kişiler , birden bire oluşan kavgalar , gereksiz sebeplerden dolayı birbirlerinden gitgide soğumaları ile aralarının açılması kaçınılmaz oluyor...
"Adeta bir dilhun olan gönlüm, artık mutlu olmak istiyordu, bunun imkansız olduğunu bile bile.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mezarlıktan çıkıp Beste'nin evine doğru yol aldım. Uzun zamandır oraya gitmemiştim. En son Alper'in izini sürerken gitmiştim ve her ne kadar her yeri karıştırsam da detaylıca evi incelememiştim.
Anahtarı deliğinde çevirdim. Eve adım attım , derin nefeslerimle...
Odasına gittim , son gününü burada geçirmişti ve Beste'yi azıcık olsa bile tanıdıysam tüm gününü yatağında geçirmiştir. Odanın kapısını itekledim. Yatağa ilerleyip üzerine nazikçe oturdum. Bir kaç dakika sonra yatağın başındaki minik çekmeceli komidine uzandım . İçini biraz karıştırdıktan sonra bir defter buldum. Beste'nin günlüğü...
Kalbimde hissettiğim sızı tekrar tekrar belli etti kendini, kapanmayan yaram tekrar tekrar kanadı, yeniden...
Adeta bir dilhun olan gönlüm, artık mutlu olmak istiyordu... bunun imkansız olduğunu bile bile..
Yavaşça kaldırdım kapağı, ilk sayfayı açtım ve okumaya başladım.
________________________________
Merhaba,
Nasıl başlamalıyım ?
Sanırım en başından. Her şeyin...
Bu günlüğü yazma amacım benden öldüğümde bu Dünya'ya benden bir iz kalması..
Bir gün çocuklarımla gülerek okuyacağım şeyler yazmak istiyorum , ileride ki eşimle tanışma hikayemi okurken aynı heyecanı yaşamayı isterim.
Umarım olur. Acıyı sevmem, Gülmek daha iyi.
Ben Beste, Beste Saraç..
Daha lise 1'e gidiyorum. Önümde upuzun bir hayat var. Annemi özlüyorum. O gün , öldüğü günün gecesinde, keşke yatağında ona biraz daha sıkı sarılsaymışım...
Keşke iyice o şefkat kokusunu içime derin derin çekseymişim.
İzleseymişim onu uyumak yerine, nefes alışverişini, göğsünün kalkıp inişini, nefesini yüzümde hissetseymişim biraz daha , beni saran kollarına sıkıca sarılsaymışım, sabah adımı seslenmesini bir kere daha isteseymişim, beni öpüp giderken keşke sağ yanağımı öptürdüğüm gibi sol yanağımı da öptürseymişim..
Ama istediklerimiz her zaman olmaz...
Keşke ağabeyim Rüzgar'ın yaptığı şakayı affetseymişim. Okula bana sarılıp gitmek istemişti , izin vermemiştim...
