...NANELİ_SAKIZ...

7.BÖLÜM: "NANELİ SAKIZ: SONUNU DÜŞÜNEN KAHRAMAN OLAMAZ..."

Yazardan...
Uzun zaman önce,
Geçmişten bir gün...

"Ama bana ne ya! Oynamıyorum işte!"

Küçük çocuk, yüzünü asarak bahçede ki ağacın altına gidip oturdu. Dizlerini kendine çekti. Kollarını dizlerinin üstüne yerleştirdi ve kafasını kollarının üzerine yatırdı.

Aradan dakikalar geçmemişti ki yanına diğer Küçük çocuk da gelmişti. Arkadaşının yanına oturdu. Ofladı ve "Hadi ama Deniz. Hepimiz seni bekliyoruz." Dedi. Deniz omuz silkti. "Herkes bozuyor Ama oyunu Görkem!"

Görkem derin bir nefes aldı. "Ama en iyi oyuncu sensin. Kalk hadi de oynayalım."

Deniz önce mız mız etsede sonra Görkem'in tatlı ve güzel cümlelerine tav oldu.

İkisi ağacın altından kalkıp yakan top oynayan arkadaşlarının yanlarına gittiler. Azıcık konuşmanın ardından tekrar oyuna dahil oldular. Oyun başlayalı 5 dakika bile olmamıştı ama iki Küçük oyuncu çoktan herkesi vurmuştu.

İkisi yan yana olduklarında hep kazanmışlardı.

Onlar beraber var olmuştu bu hayatta. Yaşları aynı değildi,  Görkem büyüktü Gökdenizden. Ama minicik kalpleri hep aynı atmıştı. Görkem abisi olmuştu minik Gökdeniz'in. Gökdeniz ise çoktan abi kabul etmişti Görkem'i.

Yurtlarında beraber kalmışlardı. Beraber korktuklarında aynı yataklarda yatmışlardı. Beraber uyuyup, beraber uyanmış, beraber yemek yemişlerdi. Onlar farklı anne ve babadan olma iki kardeşti. Her şeyi beraber anlatmışlar, beraber üstesinden gelmişlerdi.

Biri ağlarken diğeri gülmemişti. İkisi yan yana oturup sarılarak anlamışlardı. Benim en iyi dostum aynaydı, ben ağladığımda o gülmez di çünkü. Ama onların en iyi dostları ve tek dostları hep birbirleri olmuştu.

Sonra yıllar geçti aradan. Büyüdüler yavaş yavaş. Gökdeniz 9 Görkem 11 yaşında kavuştu yeni ailesine. Koruyucu aile ikisini de almıştı yanına. "Arslan" soy ismini alıp orada büyümüşlerdi.

Uzun zaman birliktelerdi, ve yine birlikte olacaklardı. Belki onları bırakıp giden aileleri ile pek bir şey yapamamışlardı , ama yeni ailelerinde her şey olacak, hayaller ve hayatlar olacaktı. Ve her ne olursa olsun Onlar kardeş olacakları...

▪︎▪︎▪︎
Gökdeniz Arslan
Şimdi ki zaman...

Gözlerimi yeniden araladım Sabah'a. Bu gün günlerden Perşembe'ydi. Nalan ve Mami Yayın Evinin temizliği için yanıma gelecek, öğleden sonra da Cafe ye geçeceklerdi.

Yattığım yataktan doğruldum. Gözlerimi kırparak kendime gelmeye çalıştım. Tepemde ki alarm zır zır öterken kenarında ki düğmesine basıp susturdum. Ayağa kalkıp odamda ki WC ye girip elimi yüzümü yıkadıktan sonra geri odama girdim. 

Dolabımın kapağını kaydırarak açtım ve Siyah bit pantolon ile yeşil salaş bir Sweatshirt çıkardım.

Hızlıca çıkardıklarını üzerime geçirdim. Sweatshirt ü başımdan geçirirken bir esneme çıktı dudaklarımdan. Uf  hala uykum vardı.

Ofladım.

Üzerimi giyindikten sonra WC ye geri girdim. Yüzümü soğuk suyla tekrar yıkadıktan sonra odaya geri girdim. Kokusunu sevdiğim parfümü elime alıp sıktım. Kol saatimi ve bilekliklerimi taktıktan sonra dolaptan siyah Montumu çıkarıp giyindim.

Odadan çıkıp merdivenleri inip mutfağa geçtim ve kurulu olan sofraya oturdum. Telefonumu masaya koyup saate baktım. 7'ye 15 dakika vardı...

Telefonumu geri kitleyip burnuma dolan sucuklu yumurta kokusuyla başımı geriye çevirdim. Görkem üserinde mutfak önlüğü ile elimde bezle tuttuğu tavayı masanın tam ortasına koydu. Yüzümü buruşturdum. Yine mi sucuklu yumurta?