Bölüme başlamadan önce oylamayı ve yorum yapmayı lütfen unutmayın. ♡♡
İyi okumalar dilerim...
▪︎▪︎▪︎
Yazardan...
"Beklenmedik bir anda, ayrılıp gelip çatsa
Seninle paylaştığım tek bir gün yeter bana..." diyordu şarkı...
Güneş usul usul göğe yükselirken, Aydeniz bu şarkıyı dinlemeyi sürdürüyordu. Bütün gece boyunca gözüne bir gram uyku girmemişti.
Şarkı yine son bulduğunda uzandığı yataktan doğruldu. Uyuyamıyordu. Usulca ayaklanıp çıktı odadan. Sessiz ve minik adımlarla indi merdivenleri, ve aynı sessizlikte geçti salona.
Kapıdan içeri geçtiğinde bir insan slüet belirdi koltukta oturan. Yavaşca yaklaştığında anladı o Slüetin Gökdenize ait olduğunu. Derin bir nefes alarak koltukta oturan Gökdenizin yanına gidip oturdu. Saniyelerin sonunda sessizliğini bozan Aydenizin dudaklarından dökülen cümleler olmuştu.
"Bir Japon inanışına göre eğer uyuyamıyorsak bu uyumak istediğimiz yerde olmadığımızı ve birinin rüyasında uyanık olduğumuzun göstergesiymiş."
Gökdeniz, yavasca başını Aydenize çevirdi. "Bunları nereden okuyorsun cidden?" diye sordu sahte bir şaşkınlıkla. Aydeniz sessizce fısıldadı. "Japon Atasözleri sitesinden."
Gökdenizin dudakları kıvrıldı yukarı doğru. Aralarındaki sessizlik hükmünü sürdürmeye devam ediyordu.
"Hayal dünyasında..." dedi Gökdeniz. (Not: bu paragraf alıntıdır!) "Hayal dünyasında, küçük bir seyahate çıktığını ve... bir an kendini yakalayıp gerçekliğe dönüp dönmeyeceğin zamanı bilmediğini düşün... Ben her gün bunu yaşıyorum." (Not: Alıntı bitmiştir)
Aydeniz derin bir nefes verdi. "Ne kadar çok hayal kurarsan kur, çalışıp çabalamadığın sürece gerçekliğin hep başka planları vardır." Gökdeniz irislerini Aydenizin irislerine dikti. Onun gözleri her şeye rağmen parıldıyor, ama Gökdenizin gözleri ise tükenmiş gibi bakıyordu.
Göz temasını bozmadan Gökdeniz sordu. "Nasıl bu kadar... nasıl bu kadar pozitifsin?" Fısıldayan sesi sonlara doğru kısılmıştı. Buruk bir tebessüm bahşetti Aydeniz Gökdenize. "Bize yetimhanede önce Hayal kurmayı, sonrada o Hayal için çabalamayı öğrettiler. Çok çalışmak, pes etmemek yancısıydı tabi. Yani, annem babam yoktu bana yürümeyi öğreten. Ama hiç durmadan koşmayı öğreten öğretmenlerim, düştüğümde beni kaldıran bir Melike vardı. Şimdi ise; Görkem abi var, sen varsın Gökdeniz."
Yutkundu Gökdeniz. Tartıyordu kafasındaki cümleleri...
B
elki bundan beş dakika sonra pişman olacaktı şimdi kuracağı cümlelerden. Ama o da biliyordu. 5 dakika sonra bile yaşayıp yaşayamayacsğının bir garantisi yoktu.
Son kez alıp verdi nefesini. İnceden bedenine bir ürperti gelmişti. Ardından arda yutkunmaları devam ederken "Ben galiba senden hoslanmaya başladım." Dedi. Kalbi göğüs kafesini delip geçecek gibi atarken güçlükle küçük, minicik bir umutla Bakıyordu Aydenizin gözlerine...
Aydeniz ise ne tepki vereceğini bilmiyordu. Elini kolunu koyacak yer bulamıyordu. Aynı cümleyi ona Taha Berk de kurmuştu defalarca ama ilk defa kalbi bu denli hızlı çarpıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
...NANELİ_SAKIZ...
Genç Kurgu(Kitap askıdadır!!) Olur ya bazen gitmek isteriz. Uzaklara...Herkes'den,her şey'den uzaklara... Bize ait bir şey'in olmadığını hissederiz. Kendimizden bile kaçarız. Belkide tükenmişizdir, tüketmişlerdir... Bu hikaye'nin sonunu merak edip duruyoruz...
