(Kitap askıdadır!!)
Olur ya bazen gitmek isteriz. Uzaklara...Herkes'den,her şey'den uzaklara... Bize ait bir şey'in olmadığını hissederiz. Kendimizden bile kaçarız. Belkide tükenmişizdir, tüketmişlerdir...
Bu hikaye'nin sonunu merak edip duruyoruz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu güzel resmi hikayelerimi paylaşan bir sayfa yaptı. Hesabımın sonuna "1613" yazmış ama teknik bir hata olduğunu söyledi. Hesabım "1612" olarak bitiriyor, belirtmek istedim. Ona da buradan teşekkürlerimi sunuyorum. 🙏
▪︎▪︎▪︎
"İlk bahar'ın en çok sevilen şey'i çimenlerdir. Hani;gözlerimiz'in alıştığı ve bu yüzden küçümsediğimiz çimenler..."
▪▪▪
YAZARDAN... Gökdeniz yavaş yavaş yaklaştı salıncakta ki güzel'e. Aydeniz'in yüzü ve elleri kıpkırmızı olmuştu. Hızlıca salıncağa ilerledi. Mışıl mışıl uyuyordu... Tek sorun şuydu ki; beti benzi atmıştı. Salıncağın yanına gitti, ve uyuyan Aydeniz'in alnına elinin tersini koydu.
Yanıyordu!
Neden sıcaktı ki şimdi bu?..
Acaba hasta mı olmuştu?..
Evet olabilirdi!
Kahretsin!
Yavaşca Aydeniz'in beline, ve başına ellerini yerleştirdi. Usulca Aydeniz'i havalandırırken, hemen içeri girip, ayağı ile de cam kapı'yı kapattı.
Aydeniz'i kalktığı yatağa yatırıp usulca seslenmeye başladı.
"Aydeniz?..Aydeniz?..Uyan hadi."
Ses yoktu. Aydeniz ise cevap verdiğini düşünüyordu. Ama sadece kısık sesle belli belirsiz bir şeyler mırıldanıyordu. Gökdeniz korkan gözler ile tekrar konuştu. "Deniz?"
Aydeniz zorlanarak göz kapaklarını hayareket ettirdi ve gözlerini araladı. Ortamın gayet sıcak olması bir yana, Aydeniz titreyen üşümeye başlamıştı.
