Στο περιθώριο

Κεφάλαιο 13

Georgia's POV:

Μπαίνοντας στο προαύλιο του σχολείου, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στην πίσω μεριά, ώστε να ψάξω τον Jim στο σημείο όπου καθόμαστε συνήθως.

Όταν έφτασα, τον είδα να κάθετε σε ένα σκαλί, καπνίζοντας του τσιγάρο του.

"Φουγάρο κατάντησες..." τον χαιρέτησα.

"Καλημέρα κ σε εσένα, ταπεινό χαμομηλάκι." με ειρωνεύτικε.

"Απαξιώ." του είπα κ κάθισα δίπλα του.

"Τι έχουμε πρώτη ώρα; Δεν έχω διαβάσει τίποτα..." τον ρώτησα.

"Αυτό, φίλη μου, είναι μια πάρα πολύ καλή ερώτηση."

Αμάν αυτό το παιδί.

"Κατά τ'άλλα είσαι κ απουσιολόγος..."

"Σε παρακαλώ Τζότζο, είμαι πολύ έξυπνος." με αποκάλεσε με το υποκοριστικό που μισώ.

Θα πεθάνει.

"Δεν θα το σχολιάσω, Γερασιμάκη." τον πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα.

"Καλό παιχνίδι, Georgia. Με κάνεις περήφανο."

"Αχ, σκάσε επιτέλους, στερημένο."

"Εε, χτύπημα κάτω από τη μέση!" διαμαρτυρήθηκε.

"Δεν είναι δικό μου πρόβλημα." του απάντησα δυσανασχέτοντας.

Ο Jim τότε πέταξε το τσιγάρο του κ σηκώθηκε.

"Κάνουμε καμία βόλτα;" με ρώτησε.

"Ναι, γιατί όχι;"

Βολτάραμε στο μπροστινό προαύλιο για κάνα τρίλεπτο, μέχρι που είδα μια γνώριμη φιγούρα να με χαίρεταει.

Η Domenica;

"Ελα εδώ!" της φώναξα κ εκείνη άρχισε να τρέχει χαλαρά προς το μέρος μας.

Μολις έφτασε με αγκάλιασε σφιχτά, πράγμα το οποίο με ξάφνιασε, όχι ότι με ενόχλησε ή κάτι τέτοιο.

"Πού βρίσκεσαι;" με ρώτησε κεφάτα.

"Όπως με βλέπεις, τίποτα καινούργιο. Εσύ, πώς είσαι;"

"Όλα μέλι."

Αυτό είναι σίγουρο.

"Παραλίγο να το ξεχάσω!  Να σου συστήσω τον κολλητό μου, Jim." της είπα κ έπειτα γύρισα πίσω μου, "Jim, η Domenica, η φίλη του αδελφού μου."

"Χάρηκα." την χαιρέτησε, δίνοντας το χέρι του για χειραψία.

"Παρομοίως." του χαμογέλασε, παίρνοντας το χέρι του.