Στο περιθώριο

Κεφάλαιο 37

Brian's POV:

"Σάξε λιγο το πουκάμισο σου, παιδί μου." μίλησε η μητέρα μου ενώ βρισκόμασταν έξω από την εκκλησία της γειτονιάς.

"Μια χαρά είναι, μάνα. Πάμε τώρα." την διαβεβαίωσα κ προχωρήσαμε στο εσωτερικό του ναού.

Προχωρώντας προς το εικονοστάσι, κοίταξα τριγύρω μου για κάποιον γνωστό.

Δεν θα αντέξω δύο ώρες ακούγοντας ψαλμωδίες.

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, η μάτια μου προσγειώθηκε στην μεριά που κάθονταν η Gia, με τον John να βρίσκεται λίγο πιο πέρα στις αντρικές θέσεις.

Δεν το πιστεύω.

Σταματώντας άθελά μου για λίγο ένιωσα το χέρι της μάνας μου να με σκουντάει, βγάζοντας με από τον κόσμο μου.

Πρέπει να την δω χωρίς να το καταλάβει ο άλλος.

Βλέποντας ότι με πρόσεξε κ εκείνη, έριξα επίτηδες ένα κέρμα προς το μέρος της, ότι τάχα μου έπεσε. Έσκυψα να το μαζέψω, αλλά με πρόλαβε.

"Σε δύο λεπτά στην πίσω μεριά." μου ψιθύρισε διακριτικά κερδίζοντας ένα νεύμα μου.

Πηγαίνοντας δίπλα στον φίλο μου, τον χαιρέτησα κ κάθισα στη θέση μου.

"Φάντασμα είδες, ρε;" μου ψιθύρισε.

"Θα σου έλεγα τίποτα, αλλά σέβομαι τον χώρο."

"Μα δίκιο έχω! Με το που μπήκες, έγινες κάτασπρος."

Καρφώθηκα, ο ηλίθιος.

Μετά από αυτό πέσαμε σε ησυχία, ώσπου πέρασε η ώρα κ είδα ότι η Gia βγήκε έξω από τον ναό, κάνοντας νόημα στον αδελφό της ότι είναι εντάξει.

Αφού πέρασαν δύο λεπτά, είπα στον John ότι πάω να κάνω ένα τσιγάρο, έπειτα αφήνοντας τον μόνο του.

Είναι η πιο ριψοκίνδυνη συνάντηση που έχουμε κάνει μέχρι τώρα.

Πηγαίνοντας στην πίσω μεριά, όπως είχαμε συμφωνήσει, άφησα τα συναισθήματα μου να βγουν στην επιφάνεια.

Αντικρίζοντας ο ένας τον άλλον, έτρεξε στην αγκαλιά κ την σήκωσα, φιλώντας την.

"Μου έλειψες." της ψιθυρησα γλυκά κ την άφησα κάτω.

"Κ εμένα, παρά πολύ." ένωσε τα χείλια μας.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι βρεθήκαμε εδώ... Είναι σαν η μοίρα να είναι υπέρ μας.