Στο περιθώριο

Κεφάλαιο 11

Δεύτερο update!

Roger's POV:

Κάλυψα τον στόμα της Domenica με το χέρι μου, για να την σταματήσω από το να φωνάζει απειλητικά πράγματα προς σε αυτόν τον άγνωστο σε εμένα τύπο, ενώ εκείνη προσπαθούσε να ξεφύγει από το κράτημα μου.

Καθώς έβλεπα τους υπόλοιπους φίλους μου να συνεχίζουν την μάχη με τους επαλιώτες, ακούστηκε μια δυνατή φωνή να έρχεται από την κεντρική είσοδο.

"Αστυνομία! Σταματήστε όλοι σας!"

Πώς μπλέξαμε έτσι;

..................................................................
..................................................................

Βρισκόμουν μπροστά από τον καθρέφτη του δωματίου μου, προσπαθώντας να κουμπώσω το πουκάμισο μου με τα μουδιασμένα μου χέρια.

Πρώτη μου φορά έπαιξα τόσο πολύ τα drums.

Πριν βγω από το δωμάτιο μου, ξανά κοίταξα την αντανάκλαση μου.

Δερμάτινο μπουφάν, πουκάμισο μισό κουμπωμένο κ τζιν... Κατάλληλα για την περίσταση.

Ψεκάζοντας τον εαυτό μου με λίγη κολόνια, χαιρέτησα την μητέρα μου, βγήκα από το σπίτι κ ανέβηκα στην μηχανή μου.

Γιατί ιδρώνω τόσο;

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία κ το άγχος.

Θα δεχτεί την συγγνώμη μου άραγε;

Εάν συνέχιζα να φαντάζομαι πιθανά σενάρια θα σκοτωνόμουν, οπότε σταμάτησα να αμφιβάλλω κ έστρεψα την προσοχή μου στον δρόμο.

Αφού κατάφερα να φτάσω σώος στην disco, πάρκαρα την μηχανή μου σε μια άκρη και προχώρησα προς το εσωτερικό του μαγαζιού.

Άρχισα να κοιτάω τριγύρω, προσπαθώντας να βρω πού βρίσκονταν οι φίλοι μου.

Εκεί ήταν που την είδα.

Ήταν τόσο όμορφη, αλλά η λάμψη που την περικυκλώνει δεν ήταν εκεί.

Την κατέστρεψα.

Εκεινη την στιγμή πάγωσα. Δεν μπορούσα να την πλησιάσω, είχα κοκαλώσει.

Πρέπει να πάω να την μιλήσω, όμως.

Παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, προχώρησα προς το τραπέζι της παρέας μου.

O John ήταν ο πρώτος που με είδε, ο οποίος σηκώθηκε κ με αγκάλιασε. Έπειτα με είδαν κ οι άλλοι δύο.